കാവിവത്കരണ രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെ നാള്‍വഴികള്‍ -2

ഓർമകളുടെ കാവിവൽക്കരണത്തിനായുള്ള ദീർഘകാല പ്രോജക്ടിന്റെ ഒരു സുപ്രധാന ഘട്ടത്തിലാണ് രാജ്യം ഇപ്പോൾ എത്തിനിൽക്കുന്നത്. ഇന്ത്യയുടെ പേര് ഭാരതം എന്നാക്കണം എന്നാവശ്യപ്പെട്ട് 2016-ല്‍ ഒരു വ്യക്തി സമർപ്പിച്ച ഹരജി ഹരജിക്കാരനെ ശാസിച്ചുകൊണ്ടാണ് സുപ്രീം കോടതി അന്ന് തള്ളിയത്. എന്നാൽ ഇന്ന്, G20 ഉച്ചകോടിയോടനുബന്ധിച്ച് പ്രസിഡന്റ് ഓഫ് ഇന്ത്യ, പ്രൈം മിനിസ്റ്റർ ഓഫ് ഇന്ത്യ എന്നീ പേരുകൾ പ്രയോഗിക്കുന്ന സ്ഥലത്ത് പ്രസിഡന്റ് ഓഫ് ഭാരത്, പ്രൈം മിനിസ്റ്റർ ഓഫ് ഭാരത് എന്ന് ചേർത്തുകൊണ്ട് പുതിയ മാറ്റത്തിന്റെ ഔദ്യോഗിക പ്രഖ്യാപനം നടത്തപ്പെടുകയായിരുന്നു. ഏകദേശം ഇതേ സമയത്തു തന്നെയാണ് ഇന്ത്യൻ ചരിത്ര ഗവേഷണ കൗൺസില്‍ അംഗം കൂടിയായ ഡോ. സി. ഐസക്കിന്റെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള ഏഴംഗ സമിതി, പാഠപുസ്തകങ്ങളിൽ ഇനി മുതൽ ഇന്ത്യ എന്നതിന് പകരം ഭാരതം എന്നും, പ്രാചീന ഇന്ത്യ എന്നതിന് പകരം ക്ലാസിക്കൽ കാലഘട്ടം എന്നും പ്രയോഗിക്കണമെന്ന നിർദേശം മുന്നോട്ടുവെക്കുന്നത്. പ്രതിപക്ഷ സംഘടനകളുടെ കൂട്ടായ്മയുടെ പേര് 'ഇൻഡ്യ' എന്ന് ആയതിനാലുള്ള ഒരു പേരുമാറ്റൽ മാത്രമാണ് ഇത് എന്ന് ചുരുക്കിക്കാണുന്നത് ദീർഘകാല ഹിന്ദുത്വ പ്രോജക്ടിനെ കുറിച്ചുള്ള അറിവില്ലായ്മ കൊണ്ട് മാത്രമായിരിക്കും.

ഇന്ത്യ എന്നുള്ളത് ബ്രിട്ടീഷുകാർ നമുക്കുമേൽ ചാർത്തിയ പേരാണ്, പൗരാണിക കാലത്ത് ഇന്ത്യയെ വിളിച്ചിരുന്നത് ഭാരതം എന്നാണ് - ഇതാണ് ഉയർത്തിക്കൊണ്ടുവരുന്ന വാദം. യഥാർഥത്തിൽ, നാം ഇന്ന് കാണുന്ന ഇന്ത്യൻ ഭൂപ്രദേശത്തെ മുഴുവൻ ഉൾക്കൊള്ളാൻ ആദ്യ കാലങ്ങളിൽ പ്രത്യേകം ഒരു നാമം ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. പതിനാറോളം മഹാജന പദങ്ങൾ ആയിരുന്നു പ്രാചീന ഉത്തരേന്ത്യ. പൗരാണിക കാലം മുതൽ വ്യത്യസ്ത പേരുകളിലാണ് ഇന്നു നാം കാണുന്ന ഉത്തരേന്ത്യൻ ഭാഗങ്ങൾ വിളിക്കപ്പെട്ടിരുന്നത്. ഭാരത വർഷം, ഭാരത ദേശം, ആര്യാവർത്തം, ഹിന്ദ്പതം, ഹിന്ദുസ്ഥാൻ, ഇന്ത്യ എന്ന് തുടങ്ങി നിരവധി പേരുകളിൽ ഈ പ്രദേശം അറിയപ്പെട്ടിരുന്നു. ബി.സി അഞ്ചാം നൂറ്റാണ്ടില്‍ ഹെറോഡോട്ടസ് 'ഇൻഡോസ്' എന്നും ബി.സി ഒന്നാം നൂറ്റാണ്ടിൽ മെഗസ്തനീസ് 'ഇന്‍ഡിക്ക' എന്നും പേര് വിളിച്ചതായി കാണാം. ദക്ഷിണേന്ത്യയെ പൊതുവായി ദ്രാവിഡ ഭൂമി, ദ്രാവിഡ ദേശം എന്നും കേരളീയ ഭാഗത്തെ മലൈബാര്‍ എന്നുമെല്ലാമാണ് വിളിച്ചിരുന്നത്. ഇത്രയും വൈവിധ്യമാർന്ന പേരുകള്‍ വിളിക്കപ്പെട്ട ഒരു ദേശത്തിന് ഒരു ഘട്ടത്തില്‍ വിദേശികള്‍ നല്‍കിയ പേരിനു പകരമായി ഒരു പേര് തെരയുമ്പോള്‍ ഭാരതം എന്ന് തന്നെ തെരഞ്ഞെടുക്കാന്‍ എന്തായിരിക്കും കാരണം എന്ന് ആലോചിച്ചാല്‍ മതി ഈ പേരിന്റെ പിന്നിലെ രാഷ്ട്രീയം മനസ്സിലാക്കാന്‍.

ഇന്ന് നാം പൊതുവേ ഉപയോഗിച്ചുവരുന്ന ഭാരതം എന്ന പേരിന് ഭൂമിശാസ്ത്രപരം, ചരിത്രപരം എന്നതിനെക്കാളുപരി, ഐതിഹ്യങ്ങളുമായും കഥകളുമായും വിശ്വാസങ്ങളുമായുമാണ് കൂടുതൽ അടുപ്പമുള്ളത്. കുരുവംശ രാജാവായ യെയാദിയുടെ വംശത്തിൽനിന്നു വന്ന ദുഷ്യന്തന്റെ മകൻ ഭരതനെ കേന്ദ്രമാക്കിയുള്ള ഒരു പുരാണ കഥയിലെ പ്രദേശമാണ് ഭാരത വർഷം. കാളിദാസന്റെ അഭിജ്ഞാന ശാകുന്തളത്തിലാണ് ഈ കഥ പറയുന്നത്. എന്നാൽ അത്, നാം ഇന്ന് പറയുന്ന ഭാരതത്തിന്റെ പൂർവ നാമമല്ല; ഇന്നത്തെ പ്രദേശങ്ങളെ ഉൾക്കൊള്ളുന്ന പ്രയോഗവുമല്ല. ഗുപ്ത ഭരണകാലത്ത് രചിക്കപ്പെട്ട വിഷ്ണു പുരാണത്തിൽ ഭാരതം എന്ന് പ്രയോഗിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിലും, അതൊരു സാഹിത്യപ്രയോഗം എന്നതിനപ്പുറം എട്ടാം നൂറ്റാണ്ടിന് ശേഷം പൊതുവായി എവിടെയും ഇങ്ങനെ പ്രയോഗിച്ചു കാണുന്നില്ല.
കൊളോണിയൽ ശക്തികൾ നമ്മുടെ നാടിനു നൽകിയ പേര് മാറ്റി നാം നമ്മെ വിളിച്ചിരുന്ന പേര് പുനഃസ്ഥാപിക്കുന്നതിൽ എന്താണിത്ര പ്രശ്നം എന്ന ചോദ്യം ഒറ്റനോട്ടത്തിൽ നിഷ്കളങ്കമായി തോന്നാം. സാമൂഹിക ഓർമകളുടെ നിഷ്കാസനം വഴി ഹിന്ദുത്വ രാഷ്ട്രത്തിന്റെ സ്ഥിരപ്പെടുത്തലിന്റെ പ്രധാന പടവാണിതെന്ന് തിരിച്ചറിയുകയാണ് പ്രധാനം. ചരിത്രത്തെ ഭിന്നിപ്പിച്ചു ഭരിക്കാനുള്ള ഒരു പ്രധാന ടൂൾ ആയി തിരിച്ചറിഞ്ഞ് പ്രയോഗിച്ച ബ്രിട്ടീഷ് സൃഗാലബുദ്ധി തന്നെയാണ് സംഘ് പരിവാർ ഇന്ത്യയിലും പയറ്റുന്നത്.

ഇന്ത്യയെക്കുറിച്ചുള്ള ആദ്യ ബൃഹത് ചരിത്രങ്ങളിലൊന്നാണ് ജെയിംസ് മില്ലിന്റെ ഇന്ത്യാ ചരിത്രം. ഇന്ത്യൻ ചരിത്രത്തെ ഹിന്ദു കാലഘട്ടം, മുസ് ലിം കാലഘട്ടം, ബ്രിട്ടീഷ് കാലഘട്ടം എന്നിങ്ങനെയാണ് ജെയിംസ് മില്ല് തരംതിരിച്ചിരിക്കുന്നത്. മില്ലിന്റെ ഈ ഭിന്നിപ്പിക്കൽ കാലഗണനാ പ്രയോഗത്തിന്റെ ആധുനിക രാഷ്ട്രീയ രൂപമാണ് 'ഇന്ത്യ'യിൽ നിന്ന് 'ഭാരത'ത്തിലേക്കുള്ള പേരുമാറ്റം. ബ്രിട്ടീഷുകാർ നൽകിയ ഇന്ത്യക്ക് പകരം പ്രാദേശിക പേരാണ് തെരഞ്ഞെടുക്കുന്നതെങ്കിൽ ഇന്നത്തെ ഇന്ത്യയെ ഏറക്കുറെയെങ്കിലും പ്രതിനിധാനം ചെയ്യുന്ന മുഗള കാലത്തെ 'ഹിന്ദുസ്ഥാൻ' തെരഞ്ഞെടുക്കാമായിരുന്നു. മധ്യകാലത്തിന്റെ ഓർമകൾ പേറുന്ന സ്ഥലങ്ങളുടെയും റോഡുകളുടെയും കെട്ടിടങ്ങളുടെയും പേര് മാറ്റിയെഴുതി, ജെയിംസ്‌ മിൽ മുന്നോട്ടുവെച്ച ഹിന്ദു ക്ലാസിക്കൽ കാലഘട്ടത്തെ പ്രതിനിധാനം ചെയ്യുന്ന ഭാരതം എന്ന പേര് നൽകുന്നത് ആ പേർ കേൾക്കുമ്പോൾ അനുവാചകന്റെ മനസ്സ് എത്തിച്ചേരേണ്ട ഒരു സംസ്കൃതിയെ മനസ്സിൽ കണ്ടുകൊണ്ടാണ്. ഏത് പേരും കേവലം പേരു മാത്രമല്ല. അത് കേൾക്കുന്നവന്റെയും പറയുന്നവന്റെയും മനസ്സിൽ ചില രൂപകങ്ങൾ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുത്തും. ഭാരതം എന്ന് കേൾക്കുമ്പോൾ ഒരു കേൾവിക്കാരന്റെ മനസ്സിൽ എന്താണ് ചിത്രീകരിക്കപ്പെടേണ്ടത് എന്നത് ഈ ഒരു പേരുമാറ്റൽ ചടങ്ങിനോടൊപ്പം തന്നെ നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുന്നുണ്ട്.

അതുകൊണ്ടാണ് എൻ.സി.ഇ.ആർ.ടി പാഠപുസ്തകങ്ങളിൽ ഇന്ത്യ എന്നതിനു പകരം ഭാരതം എന്ന് പ്രയോഗിക്കണം എന്നതിനോടൊപ്പം തന്നെ, പൗരാണിക ഇന്ത്യ എന്ന് പ്രയോഗിക്കുന്നതിനു പകരം ഭാരതത്തിന്റെ ക്ലാസിക്കൽ കാലഘട്ടം എന്ന് തന്നെ പ്രയോഗിക്കണം എന്ന് നിഷ്കർഷിക്കുന്നത്. ജെയിംസ് മിൽ നമുക്കു മുന്നിൽ വരച്ചിട്ട ഹിന്ദു കാലഘട്ടം, അഥവാ ഇന്ന് ചരിത്ര പാഠപുസ്തകങ്ങൾ മുന്നോട്ടുവെക്കുന്ന 'ക്ലാസിക്കൽ ഗോൾഡൻ കാലഘട്ടം' എന്നതിനെ സത്യവും അർധസത്യവും അസത്യവും കൂട്ടിച്ചേർത്ത് നിറപ്പകിട്ടുള്ളതാക്കി മാറ്റിയെഴുതുക എന്നുള്ളതാണ് ഇന്നത്തെ ചരിത്ര ഗവേഷണത്തിന്റെ പ്രധാനപ്പെട്ട ഒരു ഭാഗം. ഇന്ത്യൻ ചരിത്ര ഗവേഷണ കൗൺസിൽ ഏറ്റവും കൂടുതൽ സെമിനാറുകൾ നടത്താനും ഗവേഷണം നടത്താനും ഫണ്ട് ചെലവഴിക്കുന്നത് ഇന്ത്യയുടെ പൗരാണിക ക്ലാസിക്കൽ കാലഘട്ടത്തെ പുനർ നിർമിക്കുന്നതിനും ആ കാലഘട്ടത്തിലെ കലാ-സാംസ്കാരിക പൈതൃകങ്ങളും ആർഷഭാരത കഥകളും പൊടി തട്ടിയെടുക്കാനുമാണ് എന്നത്, ഈ പുരാണ കാല പുനരുൽപാദനത്തിന്റെ ഉദ്ദേശ്യം മനസ്സിലാക്കിത്തരാന്‍ സഹായിക്കും.

അവസാനമായി, ഇന്ത്യയിലെ കോളനി വിരുദ്ധ പോരാട്ട കാലത്ത് തങ്ങൾ രൂപവത്കരിച്ച സംഘടനകൾക്ക് ഇന്ത്യ എന്നും ഭാരതം എന്നും പേര് നൽകിയ രണ്ട് വിഭാഗത്തെ പരിചയപ്പെടാം. മതേതരത്വ മൂല്യങ്ങളിൽ നിന്നുകൊണ്ട് ഇന്ത്യൻ ദേശീയ രാഷ്ട്രത്തെ ശക്തിപ്പെടുത്തി കോളനി വിരുദ്ധ സമരങ്ങൾക്ക് രൂപം നൽകിയ ആദ്യകാല സംഘടനകളുടെ പേര് British Indian Association, Indian National Association, Indian League, East India Association, Indian Society, Indian National Congress എന്നിങ്ങനെ ആയിരുന്നു. എല്ലാറ്റിലും ഈ ദേശത്തെ ഇന്ത്യ എന്ന് തന്നെയാണ് വിളിക്കുന്നത്. അതേസമയം ഹിന്ദുത്വ ആശയത്തില്‍ ഊന്നി തീവ്രസ്വഭാവത്തോടു കൂടി ദാമോദര്‍ സവർക്കർ രൂപവത്കരിച്ച സംഘടനയുടെ പേര് 'അഭിനവ് ഭാരത് ' എന്നായിരുന്നു. 1921-ൽ സവർക്കറിന്റെ നേതൃത്വത്തിൽ അഖിലേന്ത്യാ ഹിന്ദുമഹാസഭയുടെ പേര് അഖില ഭാരതീയ ഹിന്ദു മഹാസഭ എന്നാക്കി മാറ്റിയതും ചരിത്രമാണ്. l
(അവസാനിച്ചു)

"ചരിത്രം എന്നാൽ കുറെ വസ്തുതകളുടെ ഒരു ശേഖരമല്ല. അത് ഒരു കൂട്ടം കഥകളാണ്. മനുഷ്യൻ അവന്റെ ഭൂതകാലത്തെ കുറിച്ച് പറഞ്ഞുപരത്തിയ ആ കഥകളാണ് അവന്റെ വർത്തമാന ഭാവികാലങ്ങളെ രൂപവത്കരിക്കുന്നത്. എത്ര മനോഹരമായും ശക്തമായും നിങ്ങൾക്ക് ആ കഥകൾ പറയാൻ കഴിയുന്നുവോ അത്രയുമാണ് നിങ്ങൾക്ക് ഈ ലോകത്തെ മാറ്റിമറിക്കാനുള്ള ശക്തി"
യുവാല്‍ നോഹ ഹരാരി

പാഠപുസ്തകങ്ങളുടെ കാവിവൽക്കരണം നരേന്ദ്രമോദി സർക്കാർ തുടങ്ങിവെച്ച ഒരു പുതിയ പദ്ധതിയല്ല. 1946-ലാണ് ആർ.എസ്.എസ് സൈദ്ധാന്തികൻ എം.എസ് ഗോൾവാൾക്കർ ഹരിയാനയിലെ കുരുക്ഷേത്രയിൽ ഗീത സ്കൂൾ എന്ന പേരിൽ ഒരു വിദ്യാഭ്യാസ സ്ഥാപനം ആരംഭിക്കുന്നത്. ഗാന്ധിവധത്തെ തുടർന്ന് ആർ.എസ്.എസിനു മേല്‍ ചുമത്തപ്പെട്ട നിരോധനം നീങ്ങിയ ഉടൻ, 1952-ൽ കൃഷ്ണചന്ദ്ര ഗാന്ധി, ബുരോദിയോസ്, നാനാജി ദേശ്മുഖ് എന്നീ ആർ.എസ്.എസുകാരുടെ നേതൃത്വത്തിൽ ഉത്തർപ്രദേശിലെ ഘോരഖ്പൂരിൽ ഒരു വാടക കെട്ടിടത്തിൽ ഇന്ത്യയിൽ ആദ്യത്തെ സരസ്വതി ശിശുമന്ദിർ എന്ന പേരിലുള്ള സ്കൂളിന് തുടക്കം കുറിച്ചു. ഏതാനും വർഷങ്ങൾക്കുള്ളിൽ തന്നെ ഉത്തർ പ്രദേശിന്റെ വിവിധ ഭാഗങ്ങളിൽ സരസ്വതി ശിശുമന്ദിരത്തിന്റെ ശാഖകൾ തുടങ്ങുകയും അവയുടെ മേൽനോട്ടത്തിനായി ശിക്ഷാ പ്രബന്ധക് സമിതി രൂപവത്കരിക്കുകയും ചെയ്തു. 1977-ലാണ് ഇന്ത്യയിൽ ഉടനീളം ആർ.എസ്.എസ് നിയന്ത്രണത്തിലുള്ള സ്കൂളുകളുടെ മേൽനോട്ടത്തിനായി വിദ്യാഭാരതി അഖിൽ ഭാരതീയ ശിക്ഷാസൻസ്ഥാൻ അഥവാ വിദ്യാഭാരതി എന്ന സംഘടന രൂപം കൊള്ളുന്നത്. ഈ സംഘം രൂപവത്കരിക്കപ്പെടുമ്പോൾ തന്നെ 500 സ്കൂളുകളിലായി 20,000-ത്തോളം വിദ്യാർഥികൾ ആർ.എസ്.എസ് നിയന്ത്രിത സ്കൂളുകളിൽ പഠനം നടത്തുന്നുണ്ടായിരുന്നു.

ആർ.എസ്.എസ് സ്കൂൾ വിദ്യാഭ്യാസ സമ്പ്രദായത്തിലും അതിന്റെ നടത്തിപ്പ്, കരിക്കുലം, സിലബസ്, അധ്യാപക ട്രെയിനിങ് തുടങ്ങിയവയിലും എങ്ങനെയെല്ലാമാണ് ബന്ധപ്പെട്ടത് എന്നതിന്റെ ആദ്യകാല ചരിത്രം ആദിത്യ മുഖർജി, മൃദുല മുഖർജി, സുചേതമഹാജൻ എന്നീ പ്രമുഖ ചരിത്രകാരന്മാർ ചേർന്ന് എഴുതിയ 'RSS, School Texts and the Murder of Mahatma Gandhi - the Hindu Communal Project' എന്ന പുസ്തകം വിശദമായി വിവരിക്കുന്നുണ്ട്. 1990-കളില്‍ ഉത്തർ പ്രദേശ്, മധ്യപ്രദേശ്, രാജസ്ഥാൻ, ഹിമാചൽ പ്രദേശ് തുടങ്ങിയ ഉത്തരേന്ത്യൻ സംസ്ഥാനങ്ങളിൽ ബി.ജെ.പിക്ക് ഭരണം ലഭിച്ചതോടെ ആർ.എസ്.എസ് നിയന്ത്രിത വിദ്യാഭാരതി സ്കൂളുകൾക്ക് സ്വതന്ത്രമായി സിലബസുകൾ ഉണ്ടാക്കാനും പരീക്ഷ നടത്താനുമുള്ള അനുവാദം ബി. ജെ.പി സര്‍ക്കാരുകളില്‍നിന്ന് ഔദ്യോഗികമായി തന്നെ ലഭിക്കുകയുണ്ടായി. 1998-ൽ അടൽ ബിഹാരി വാജ്പേയിയുടെ നേതൃത്വത്തിൽ കേന്ദ്രത്തിൽ ബി.ജെ.പി അധികാരത്തിൽ എത്തിയതോടെ സ്കൂൾ പാഠപുസ്തക കാവിവൽക്കരണത്തിന് അഖിലേന്ത്യാ സ്വഭാവം കൈവന്നു; എൻ.സി.ഇ.ആർ.ടി ടെക്സ്റ്റ് പുസ്തകങ്ങളിൽ കൂടി മാറ്റങ്ങൾ വരുത്താനുള്ള ശ്രമങ്ങൾ ആരംഭിക്കുകയും ചെയ്തു.

വിദ്യാഭാരതിയുടെ ഔദ്യോഗിക കണക്ക് പ്രകാരം നിലവിൽ ഇന്ത്യയിൽ ഉടനീളം വിദ്യാഭാരതിക്ക് കീഴിൽ മാത്രം 1265 ഫോർമൽ സ്കൂളുകളിലായി 318,658 വിദ്യാർഥികളും 7797 ഇൻഫോ‍ർമൽ സ്കൂളുകളിലായി 188,334 വിദ്യാർഥികളും പഠിക്കുന്നുണ്ട്. ഇന്ത്യയിലെ പതിനായിരത്തിലധികം വരുന്ന ഗ്രാമങ്ങളിൽ എകൽ ശിക്ഷാ കേന്ദ്രമെന്നും സന്‍സ്കാര്‍ കേന്ദ്രമെന്നും പേരിലായി ഒട്ടനേകം ഏകാധ്യാപക ഗുരുകുലങ്ങളും സജീവമായി പ്രവർത്തിക്കുന്നു. രണ്ട് യൂനിവേഴ്സിറ്റികളും 53 കോളേജുകളും വിദ്യാഭാരതിക്ക് കീഴിൽ മാത്രമുണ്ട്. മേൽപ്പറഞ്ഞ ലക്ഷക്കണക്കിന് വിദ്യാർഥികൾ ആർ.എസ്.എസിന് കീഴിലുള്ള വിദ്യാഭാരതി സ്ഥാപനങ്ങളിൽ പഠിക്കുന്നവരാണെങ്കിൽ അതിനും എത്രയോ ഇരട്ടി വിദ്യാർഥികൾ വിവിധ ചാരിറ്റബിൾ ട്രസ്റ്റുകളും വ്യക്തികളും സംഘങ്ങളും നടത്തുന്ന സ്കൂളുകളിലും കോളേജുകളിലും യൂനിവേഴ്സിറ്റികളിലുമായി ആർ.എസ്.എസ് ആശയ പരിസരത്ത് നിന്നുകൊണ്ട് പഠിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നുണ്ട്.

വംശവെറിയുടെ പാഠശാലകള്‍

എന്തായിരിക്കും മേൽപ്പറഞ്ഞ വിദ്യാഭ്യാസ സ്ഥാപനങ്ങളിൽ നടക്കുന്നത് എന്നറിയാൻ നിരവധി പഠനങ്ങളും റിപ്പോർട്ടുകളും ലഭ്യമാണ്. മധുസുതൻ ചാറ്റർജി പശ്ചിമ ബംഗാളിലെ ബംഗൂറയിലെ ഒരു സരസ്വതി ശിശുമന്ദിരം സന്ദർശിച്ച് ന്യൂസ് ഓൺലൈൻ പോർട്ടലിൽ പ്രസിദ്ധീകരിച്ച ഒരു റിപ്പോർട്ട് പ്രകാരം, മൂന്നാം ക്ലാസിൽ പഠിക്കുന്ന പിഞ്ചുകുട്ടികളിൽ പോലും വംശീയതയും പരമത വിദ്വേഷവും വർഗീയതയും ആവോളം കുത്തിനിറക്കുന്നതാണ് ഇത്തരം സ്ഥാപനങ്ങളിലെ പഠനപ്രക്രിയ എന്ന് വിവരിക്കുന്നുണ്ട്. സരസ്വതി ശിശുമന്ദിരത്തിലെ 'ദാദാഭായ്' അഥവാ പ്രധാനാധ്യാപകൻ 1992-ലെ ബാബരി മസ്ജിദ് തകർക്കാൻ മുൻപന്തിയിൽ നിന്ന കർസേവകനായിരുന്നുവെന്നും അതിൽ അഭിമാനം കൊള്ളുന്ന വ്യക്തിയാണെന്നും തിരിച്ചറിഞ്ഞാൽ മതി, എന്തെല്ലാമായിരിക്കും ആ കുഞ്ഞു മനസ്സുകളിൽ ആ സ്ഥാപനങ്ങളിൽ വെച്ച് നിക്ഷേപിക്കപ്പെടുന്നത് എന്ന് ഊഹിക്കാൻ.

ഇന്ത്യൻ വിദ്യാഭ്യാസ മേഖലയിൽ ആർ.എസ്.എസിന് എത്രമേൽ സ്വാധീനമുണ്ട് എന്ന് മനസ്സിലാക്കാനാണ് ഇത്രയും പറഞ്ഞത്. ആർ.എസ്.എസ് നേരിട്ടു നിയന്ത്രിക്കുന്ന വിദ്യാഭാരതി സ്ഥാപനങ്ങൾക്കും ആർ.എസ്.എസ് അനുകൂല സംഘടനകള്‍ നടത്തുന്ന സ്ഥാപനങ്ങള്‍ക്കും അപ്പുറത്താണ് സംസ്ഥാന സര്‍ക്കാര്‍ സ്ഥാപനങ്ങളും NCERT ക്ക് കീഴില്‍ അഫിലിയേറ്റ് ചെയ്ത ആയിരക്കണക്കിന് സ്ഥാപനങ്ങളും ഉള്ളത്. ഈ പറയുന്നവ എല്ലാം സംഘ് പരിവാറിന്റെ നേരിട്ടുള്ള പരിധിക്കു പുറത്തായതിനാൽ തന്നെ തങ്ങൾക്ക് അധികാരം ലഭിക്കുമ്പോഴെല്ലാം ഗവൺമെന്റിന് കീഴിലുള്ള സ്ഥാപനങ്ങളുടെ മേൽ കൈവെക്കാൻ സംഘ് പരിവാർ പ്രത്യേകം ശ്രദ്ധ കൊടുക്കുന്നതായി കാണാൻ കഴിയും. 1998-ൽ ഉത്തർ പ്രദേശിൽ കല്യാൺ സിംഗിന്റെ നേതൃത്വത്തിലുള്ള ബി.ജെ.പി സര്‍ക്കാര്‍ അധികാരത്തിലേറിയ ഉടനെ എല്ലാ സര്‍ക്കാര്‍ സ്കൂളുകളെയും ആർ.എസ്.എസുമായി ബന്ധിപ്പിക്കുകയും 'നൈദിക് ശിക്ഷക്' എന്ന പേരിൽ ആർ.എസ്.എസ് പ്രചാരകരെ പ്രത്യേകം നിയമിക്കുകയും തങ്ങളുടെ ഹിന്ദുത്വ തത്ത്വങ്ങള്‍ സര്‍ക്കാര്‍ ചെലവില്‍ പഠിപ്പിക്കാനുള്ള ശ്രമങ്ങള്‍ പരസ്യമായി നടപ്പാക്കുകയും ചെയ്തു.

സ്കൂൾ വിദ്യാർഥികൾ പഠിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന സയൻസ് ഉൾപ്പെടെ എല്ലാ വിഷയങ്ങളിലും തങ്ങളുടേതായ താൽപര്യങ്ങളും ആശയങ്ങളും പ്രതിഫലിപ്പിക്കാൻ സംഘ് പരിവാർ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടേയിരിക്കും. എങ്കിലും ഏറ്റവും കൂടുതൽ ഇടപെടൽ നടത്തുക ചരിത്രത്തിനു മേൽ തന്നെയാണ്. കാരണം, ഫാഷിസം വളരുന്നത് വിദ്വേഷത്തിന്മേലാണ്. ഫാഷിസത്തിന് വളരാൻ എപ്പോഴും ഒരു 'Other', അഥവാ ഒരു അന്യൻ / ശത്രു സൃഷ്ടിക്കപ്പെടേണ്ടത് ആവശ്യമാണ്. കുഞ്ഞു മനസ്സുകളിലേക്ക് കഥയായും കാര്യമായും വിദ്വേഷം വളർത്താൻ ഏറ്റവും മികച്ച ഉപകരണമാണ് ചരിത്രം.

എൻ.സി.ഇ.ആർ.ടി പാഠപുസ്തക
വിവാദങ്ങള്‍

1961-ലാണ് കേന്ദ്ര ഗവൺമെന്റിന്റെ മേൽനോട്ടത്തിൽ National Council of Educational Research and Training (NCERT) എന്ന സ്ഥാപനം രൂപവത്കരിക്കപ്പെടുന്നത്. 1960-ൽ നെഹ്റു മന്ത്രിസഭയിലെ വിദ്യാഭ്യാസ മന്ത്രിയായിരുന്ന എം.സി ചഗ്ള നിലവിലെ ചരിത്ര പാഠപുസ്തകങ്ങളിൽ കയറിക്കൂടിയ അബദ്ധങ്ങളും മിത്തുകളും ഒഴിവാക്കി രാജ്യത്തിന്റെ മതേതര ഭാവന കൃത്യപ്പെടുത്തുന്ന ചരിത്രം കുട്ടികൾ പഠിക്കേണ്ടതിന്റെ ആവശ്യകത മനസ്സിലാക്കി, ആ കാലത്തെ പ്രമുഖ ചരിത്രകാരന്മാരായിരുന്ന താരാചന്ദ്, നീലകണ്ഠ ശാസ്ത്രി, മുഹമ്മദ് ഹബീബ് (പ്രമുഖ ചരിത്രകാരന്‍ ഇര്‍ഫാന്‍ ഹബീബിന്റെ പിതാവ്) തുടങ്ങിയവരെ ഉൾപ്പെടുത്തി ഒരു കമ്മിറ്റി രൂപവത്കരിക്കുകയുണ്ടായി. പ്രസ്തുത കമ്മിറ്റിയുടെ നിർദേശപ്രകാരം പ്രമുഖ ചരിത്രകാരന്മാരായിരുന്ന റൊമില ഥാപ്പർ, ആർ.എസ് ശർമ, സതീഷ് ചന്ദ്ര, ബിബിൻ ചന്ദ്ര, അർജുൻ ദേവ് എന്നിവർ NCERT ക്കായി വിവിധ ചരിത്ര ടെക്സ്റ്റ് ബുക്കുകൾ തയാറാക്കുകയും ചെയ്തു. പതിറ്റാണ്ടുകൾക്ക് ശേഷവും ഇന്നും ഇന്ത്യാ ചരിത്രത്തെക്കുറിച്ച് പഠിക്കാവുന്ന, സിവിൽ സർവീസ് പരീക്ഷക്ക് പോലും പ്രാഥമിക വായനക്കായി ഉപയോഗിച്ചുവരുന്ന ക്ലാസിക് പുസ്തകങ്ങളാണ് മേൽപ്പറഞ്ഞ ചരിത്രകാരന്മാർ തയാറാക്കിയ NCERT ടെക്സ്റ്റ് ബുക്കുകൾ.

പുസ്തകം പുറത്തുവന്നത് മുതൽക്കുതന്നെ ഹിന്ദുത്വവാദികളിൽനിന്ന് കടുത്ത വിമർശനങ്ങൾ ഉയർന്നു. 1969-ല്‍ തയാറാക്കിയ പൗരാണിക ഇന്ത്യാ ചരിത്രപുസ്തകത്തിൽ ആര്യന്മാർ ഇന്ത്യക്കാരായിരുന്നു എന്ന് ചേർക്കണമെന്ന ശക്തമായ രാഷ്ട്രീയ സമ്മർദത്തെ തുടർന്ന് പാർലമെന്ററി കണ്‍സൽട്ടേറ്റീവ് കമ്മിറ്റി ആവശ്യപ്പെട്ടുവെങ്കിലും വസ്തുതകളെ രാഷ്ട്രീയസമ്മർദത്തിനുമേൽ മാറ്റിയെഴുതാൻ ചരിത്രകാരന്മാർ തയാറായില്ല. പൗരാണിക ഇന്ത്യക്കാർ ബീഫ് കഴിച്ചിരുന്നു എന്ന വേദ ഗ്രന്ഥങ്ങളിലെ പരാമര്‍ശങ്ങള്‍ കാണിച്ചുകൊണ്ടുള്ള പാഠപുസ്തകത്തിലെ ഭാഗം ഒഴിവാക്കാനായി ഹിന്ദു മഹാസഭ കുറെയേറെ സമ്മർദങ്ങൾ നടത്തിയെങ്കിലും, ചരിത്രകാരന്മാർ തങ്ങൾ കണ്ടെത്തിയ വസ്തുതകളെ അതിനെക്കാൾ മികച്ചതും വിശ്വാസ്യവുമായ സോഴ്സ് അവതരിപ്പിക്കാത്തിടത്തോളം കാലം രാഷ്ട്രീയ സമ്മർദങ്ങൾക്ക് വഴങ്ങി മാറ്റി എഴുതേണ്ടതില്ല എന്ന ഉറച്ച നിലപാട് സ്വീകരിക്കുകയായിരുന്നു.

1977-ൽ ജനതാ പാർട്ടി അധികാരത്തിലേറി കേവലം മൂന്നു മാസമായപ്പോൾ റൊമില ഥാപ്പര്‍, ബിപിൻ ചന്ദ്ര എന്നിവർ തയാറാക്കിയ എൻ.സി.ഇ.ആർ.ടി ടെക്സ്റ്റ് ബുക്കുകൾ പുനഃപരിശോധിക്കണമെന്നും മാറ്റങ്ങള്‍ വരുത്തണമെന്നും ആവശ്യപ്പെട്ടുകൊണ്ട് പ്രമുഖ ആർ.എസ്.എസ് നേതാവായിരുന്ന നാനാജി ദേശ്മുഖ് പ്രധാനമന്ത്രി മൊറാർജി ദേശായിക്ക് ഒരു മെമ്മോറാണ്ടം സമർപ്പിക്കുകയുണ്ടായി. പ്രധാനമന്ത്രി മൊറാർജി ദേശായി പ്രസ്തുത കത്ത് അന്നത്തെ വിദ്യാഭ്യാസ മന്ത്രി പ്രതാപ് ചന്ദ്രന് കൈമാറുകയും അത് പിന്നീട് നീണ്ട വിവാദ കോലാഹലങ്ങളിലേക്ക് നയിക്കുകയുമുണ്ടായി. ഇന്ത്യയിലെ മുസ് ലിം ഭരണകാലം മുതൽ സ്വാതന്ത്ര്യ സമരകാലം വരെയുള്ള നിരവധി വിഷയങ്ങൾ ആ കാലത്ത് വിശദമായി ചർച്ച ചെയ്യപ്പെടാൻ ആ വിവാദം കാരണമായി.

സര്‍ക്കാര്‍ വിലാസം കാവിവല്‍ക്കരണ
ശ്രമങ്ങള്‍

1998-ൽ അടൽ ബിഹാരി വാജ്പേയ് അധികാരത്തിലെത്തിയത് മുതൽ ചരിത്ര പാഠപുസ്തകങ്ങളുടെ കാവിവത്കരണം ഭരണകൂടത്തിന്റെ തണലിൽ ആർ.എസ്.എസിന്റെ നേതൃത്വത്തിൽ നടപ്പാക്കാനുള്ള ശ്രമങ്ങൾ സജീവമായി. 2002 -ൽ എൻ.ഡി.എ സർക്കാർ ദേശീയ വിദ്യാഭ്യാസ ചട്ടക്കൂട് പരിഷ്കരണത്തിന്റെ ഭാഗമായി മാനവ വിഭവ ശേഷി മന്ത്രി മുരളി മനോഹർ ജോഷിയുടെ നേതൃത്വത്തിൽ ചരിത്ര പാഠപുസ്തകങ്ങളിൽ സമൂലമായ മാറ്റങ്ങൾ വരുത്തുകയുണ്ടായി. തുടർന്നുവന്ന യു.പി.എ ഗവൺമെൻറ് ബി.ജെ.പി സർക്കാർ നടപ്പാക്കിയ പാഠപുസ്തക പരിഷ്കരണത്തിലെ അപകടങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കി 2004-ൽ School Text Book De-Saffronisation Project-നു തുടക്കം കുറിക്കുകയും അതിനായി ആ വർഷം തന്നെ ജെ.എസ് അഗർവാളിന്റെ നേതൃത്വത്തിൽ ഒരു കമ്മിറ്റി രൂപവത്കരിക്കുകയും ചെയ്തു.

2014-ൽ നരേന്ദ്ര മോദി അധികാരത്തിലെത്തിയതോടു കൂടി കാവി വത്കരണം എല്ലാ മേഖലകളിലും വ്യവസ്ഥാപിതമായി, ക്രമബദ്ധമായി അതിവേഗം നടപ്പാക്കപ്പെടുന്നതിന് വഴി തെളിയുകയായിരുന്നു. ജനങ്ങളുടെ ഓർമകളെ തെരഞ്ഞെടുത്തു മായ്ചു കളയുക (Selective Deletion), പുതുതായി നിർമിച്ചെടുക്കുക (Selective Addition) എന്ന സംഘ് പരിവാർ അജണ്ട ഗവൺമെൻറ് മിഷനറിയുടെ സഹായത്തോടുകൂടി കൃത്യമായി നടപ്പാക്കുന്നതാണ് ഈ ഘട്ടത്തിൽ കാണുന്നത്. രാജ്യത്തെ ചരിത്ര ഗവേഷണ പഠന മേഖലയുടെ തലപ്പത്ത് നിൽക്കുന്ന ഇന്ത്യൻ കൗൺസിൽ ഫോർ ഹിസ്റ്റോറിക്കൽ റിസർച്ചിന്റെ (ICHR) ഭരണസമിതിയിൽ പൂർണമായും ആർ.എസ്.എസ് അനുകൂല പ്രത്യയശാസ്ത്രമുള്ളവരെ കുടിയിരുത്തിക്കൊണ്ട് ഇന്ത്യാ ചരിത്രത്തെ മുച്ചൂടും മാറ്റിയെഴുതാനുള്ള പദ്ധതികൾ ആവിഷ്കരിക്കപ്പെട്ടു. റോഡുകളുടെയും റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനുകളുടെയും സ്ഥലങ്ങളുടെയും സ്ഥാപനങ്ങളുടെയും ഉൾപ്പെടെ എല്ലാത്തരം സ്മരണകൾ നിലനിർത്തുന്ന പേരുകളും ഒന്നൊന്നായി മാറ്റി. കേന്ദ്ര സർക്കാർ ഫണ്ടുകൾ, പദ്ധതികൾ തുടങ്ങിയവക്കെല്ലാം സംഘ് പരിവാർ ആശയധാരയെ പിന്തുണക്കുന്ന വ്യക്തികളുടെയോ മറ്റോ പേരുകള്‍ നല്‍കി പുനരവതരിപ്പിക്കുകയും അവസാനം രാജ്യത്തിന്റെ പേര് തന്നെ ഇന്ത്യ എന്നതിൽനിന്ന് ഭാരതം എന്നതിലേക്ക് മാറ്റുന്നിടത്തോളം കാര്യങ്ങൾ എത്തിയിരിക്കുകയുമാണ്. ഇതെല്ലാം തന്നെ കേവലം പേരുമാറ്റൽ, തങ്ങളുടെ രാഷ്ട്രീയ നേതാക്കളുടെയും താൽപര്യമുള്ളവരുടെയും പേരുകൾ ഉയർത്തിക്കൊണ്ടുവരൽ എന്നതിനപ്പുറം ഓർമകളെ മാറ്റിമറിച്ച് പുതിയ സാമൂഹിക ഓർമകളെ (Social Memory or Collective Memory) നിർമിച്ചെടുക്കുക എന്ന കൃത്യമായ ദീർഘ കാല രാഷ്ട്രീയ ലക്ഷ്യമാണെന്ന് തിരിച്ചറിയേണ്ടതുണ്ട്.

ബെനഡിക്ട് ആൻഡേഴ്സൺ തന്റെ 'Imagined Communities' എന്ന പുസ്തകത്തിൽ രാഷ്ട്രം എന്നാൽ കേവലം ഭൂമിശാസ്ത്ര അതിർവരമ്പുകൾക്കപ്പുറം ഒരു സമൂഹത്തിന്റെ പ്രത്യേക തരം ഭാവനകളുടെ അഥവാ ഓർമകളുടെ സ്വത്വ രൂപവത്കരണ ഭാവുകത്വം കൂടിയാണ് എന്ന് സ്ഥാപിക്കുന്നുണ്ട്. ദേശരാഷ്ട്രത്തിലെ ജനങ്ങളുടെ ഓർമകൾക്കും ചരിത്ര ബോധങ്ങള്‍ക്കും മേല്‍ കൃത്യമായ അധീശത്വം സ്ഥാപിക്കുക എന്നത് അവർക്കുമേൽ അധികാരം അരക്കിട്ടുറപ്പിക്കുന്നതിന്റെ പ്രധാന ഘട്ടമാണ്. വാജ്പേയി ഭരണകാലത്തിന്റെ യഥാർഥ ഫലം കാണണമെങ്കിൽ 10 വർഷം കഴിയണമെന്ന് ആ കാലത്ത് തന്നെ ചൂണ്ടിക്കാണിക്കപ്പെട്ടിരുന്നു. ആ ഒരു ചെറിയ കാലയളവിൽ മാറ്റി എഴുതപ്പെട്ട പാഠപുസ്തകങ്ങൾ പഠിച്ചു പുറത്തിറങ്ങിയ വിദ്യാർഥികൾ വോട്ടർമാരായി മാറാനുള്ള കാലമാണ് അന്ന് പറഞ്ഞ ആ പിൽക്കാല പത്തു വർഷങ്ങൾ. ആർ.എസ്.എസ് നിയന്ത്രിക്കുന്ന പതിനായിരക്കണക്കിന് വിദ്യാഭ്യാസ സ്ഥാപനങ്ങളിൽനിന്ന് പഠിപ്പിക്കപ്പെടുന്ന മിഥ്യാ ചരിത്ര കഥനങ്ങൾ സർക്കാർ സ്കൂളിൽ കൂടി പഠിപ്പിക്കപ്പെടുന്നതോടെ, എപ്പോഴും അപരവല്‍ക്കരണത്തിലൂടെ ഒരു ശത്രുവിനെ മുന്നിൽ കണ്ട് ജീവിക്കുന്ന ഭൂരിപക്ഷ സമൂഹത്തെ നമ്മുടെ നാട്ടിൽ സൃഷ്ടിക്കുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്. l
(തുടരും)
(മുക്കം എം.എ.എം.ഒ കോളേജിൽ ചരിത്ര വിഭാഗം അസോസിയേറ്റ് പ്രഫസറാണ് ലേഖകൻ)