ഇൻതിഫാദയുടെയും ഹമാസിന്റെയും നേതാക്കളിൽ ജീവിച്ചിരിക്കുന്നവരിൽ പ്രമുഖനാണ് യഹ്്യാ സിൻവാർ. ത്വൂഫാനുൽ അഖ്സ്വായുടെ സൂത്രധാരൻ. തന്റെ അരുമ ദേശത്തിന്റെ വിമോചന സ്വപ്നങ്ങളുമേന്തി കാൽ നൂറ്റാണ്ടോളം ഒരു വ്യാജ രാഷ്ട്രത്തിന്റെ ഇരുമ്പറയിൽ ജീവിതം നേദിച്ച ഒരാൾ. ഇപ്പോഴും അതേ ദൗത്യത്തിനായി ശത്രുവിന്റെ കഴുകക്കണ്ണുകൾ വെട്ടിച്ച് ഫലസ്ത്വീനിലെ പൊരുതുന്ന മനുഷ്യരുടെ ഇടയിൽ തന്നെ തുടരുന്ന ധീരൻ. തന്റെ പ്രിയ ദേശത്തേക്ക് അധിനിവേശിച്ച് സർവതും കവർന്നെടുത്ത കൊള്ള സംഘം സിൻവാറിന്റെ ദേഹത്തിന് വിലയിട്ടത് നാല് ലക്ഷം ഡോളർ. സഹോദരൻ മുഹമ്മദ് സിൻവാറിന് മൂന്ന് ലക്ഷം ഡോളറും. ഫലസ്ത്വീൻ വിമോചനത്തിന്റെ ആചാര്യ വാക്യമാണദ്ദേഹം. തന്റെ ദീർഘമാർന്ന തടവറക്കാലമത്രയും പോരാട്ടത്തിന്റെ ഉത്സവമാക്കിയ ആളാണ് സിൻവാർ. കൊടും പീഡനം നരകം തീർത്ത ആ അഭിശപ്ത കാലം പക്ഷേ, സിൻവാർ മുതലിറക്കിയത് ഫലസ്ത്വീൻ വിമോചന പോരാട്ട കാലം രേഖീയമാക്കുന്നതിൽ വ്യാപൃതനാവാനാണ്. അതും സർഗാത്മക രചനയായ നോവൽ സ്വരൂപത്തിൽ - അതാണ് മുൾച്ചെടിയും കരയാമ്പൂവും (അശ്ശൗകു വൽ ഖറൻഫുൽ).

മനുഷ്യ വിരോധികളായ പടിഞ്ഞാറൻ സയണിസ്റ്റുകൾ ചവുട്ടിക്കുഴച്ച അസ്കലാൻ നഗരപ്രാന്തത്തിൽനിന്ന് ഗസ്സാചീന്തിലേക്ക് അഭയം തേടിപ്പോയ ഫലസ്ത്വീൻ കുടുംബത്തിലാണ് സിൻവാർ ജനിച്ചത്. ഇന്ന് ഇസ്രയേൽ നരാധമന്മാർ കത്തിച്ചുകളഞ്ഞ ഖാൻ യൂനുസിലെ അഭയാർഥി ക്യാമ്പിൽ 1962-ലാണ് സിൻവാർ പിറക്കുന്നത്. അക്കാലത്ത് താൻ കേട്ട രാക്കഥകളിലും താരാട്ട് പാട്ടിന്റെ നാദതാളത്തിലും അധിനിവേശ രൗദ്രതയുടെ ഭീതിയും വിഭ്രാന്തിയുമുണ്ട്. കണ്ടുകൊണ്ടിരിക്കെ സ്വന്തം വീട്ടിലും അയൽവീടുകളിലും കൊള്ളക്കെത്തിയവർ കൈയിട്ടുവാരുന്നത്‌ നേരിൽ അറിഞ്ഞതാണ്. തന്റെ പിതാവ് സ്വന്തം തൊടിയിൽ നട്ടു വളർത്തിയ ഒലീവും നാരകവും അധിനിവേശക്കാർ വിളവെടുക്കുന്നത് കണ്ടു നിന്ന കുടുംബമാണിത്. പട്ടാള ബൂട്ടുകളിലും ബയനറ്റുകളിലും ഞെരിയുന്ന വൃദ്ധ പിതാക്കൾ. അപമാനിക്കപ്പെടുന്ന സ്ത്രീത്വം. പാതാള ഭീതികൾ തോൽക്കുന്ന തടവറകളിലേക്ക് പൂട്ടി എറിയപ്പെടുന്ന കൗമാരങ്ങൾ. ഇതൊക്കെയും അനുഭവത്തിൽ ഏറ്റെടുത്തതാണ് സിൻവാർ. താൻ കണ്ട കാഴ്ചകളും അനുഭവിച്ച ജീവിതവും പ്രവർത്തിച്ച കർമരാശികളുമാണ് സിൻവാർ ഈ പുസ്തകത്തിൽ തുറന്നെഴുതിയത്. 400-ലേറെ താളുകളിലേക്ക് വിടരുന്ന പുസ്തകം അതുകൊണ്ടുതന്നെ ഫലസ്ത്വീനിലെ മനുഷ്യരുടെ ജീവിതമാണ്.
ഹിബ്രോൺ, സൂരിഫ്, ഗസ്സ, പടിഞ്ഞാറൻ കര, ഫലൂദ, നബുലുസ്, ബീർസൈത്ത്, അൽ അറൂബ്, റാമല്ല, ഐദ തുടങ്ങിയ ഫലസ്ത്വീൻ നഗരങ്ങളിലെയും വിദൂര ഗ്രാമങ്ങളിലെയും നിഷ്കളങ്ക മനുഷ്യർ തലമുറകളായി ഏറ്റുവാങ്ങേണ്ടി വന്ന പീഡാനുഭവങ്ങളാണ് ഈ പുസ്തകത്തിൽ ഉടലെടുത്തു നിൽക്കുന്നത്. യൂറോപ്പ് സൃഷ്ടിച്ച ഭീകര യുദ്ധങ്ങൾ, കരാറുകൾ, അതിലെ കൊടും ചതി, കുരിശുയുദ്ധത്തിന്റെ പുനരാവർത്തനം, അപ്പോഴും ഫലസ്ത്വീനികൾ അനുഭവിച്ച വേദന, 'അയൽക്കാരുടെ' ഘന മൗനവും നിശ്ശബ്ദതയും. അകത്തുള്ള ഒറ്റുകാരും വഞ്ചകരും. ഇതെല്ലാം ഈ പുസ്തകത്തിൽ വാങ്മയങ്ങളായെത്തുന്നു. വായിച്ചു പോകുമ്പോൾ നാം പലേടത്തും സ്തംഭിച്ച് നിന്നു പോകും- ഈ മനുഷ്യർ എന്നിട്ടും ഇവിടെ ജീവിച്ചിരിക്കുന്നുവല്ലോ. ഇതിനിടയിലും ദേശത്തെ യുവാക്കൾ ഏറ്റെടുക്കുന്ന സമർപ്പണവും സഹനസമരങ്ങളും പ്രക്ഷോഭങ്ങളും. പങ്കുവെക്കുന്ന പ്രതീക്ഷയുടെ മാരിവില്ലുകൾ- ഇതും നോവലിൽ ഒരു ഫ്ലാഷ് ബാക്ക് പോലെ കടന്നുവരുന്നു.

ചോർന്നൊലിക്കുന്ന ഒറ്റമുറി ചായ്്പ്. അതാണ് കുടിയിറക്കപ്പെട്ട സിൻവാറിന്റെ കുടുംബത്തിന് കിട്ടിയ ഐക്യരാഷ്ട്രസമിതിയുടെ പാർപ്പിടം. അതിനകത്തേക്ക് പെയ്തിറങ്ങുന്ന മഴനാരുകളെ പൊട്ടിയ തകരത്താമ്പാളം കൊണ്ട് തടയാൻ കുതറുന്ന ഉമ്മ. ആ കണ്ണുകളിലെ വിലാപ ദൈന്യങ്ങൾ. എങ്ങനെ കഴിഞ്ഞ വീടും വീട്ടമ്മയുമാണവർ. അരക്ഷിതമായ ആ ഗല്ലിയിൽ കിട്ടിയ ഒറ്റമുറി വീടിന് കതക് പിടിപ്പിച്ചത്‌ ആഘോഷമായി ആ വീട്ടുകാർ അനുഭവിച്ചത്- ഇതൊക്കെയും സിൻവാർ നോവലിൽ പറഞ്ഞു പോകുന്നത് വായിച്ചാൽ നാം അറിയാതെ വിതുമ്പിപ്പോവും. നോവലിന്റെ കേന്ദ്ര സ്ഥാനത്ത് വരുന്നത് സിന്‍വാറിന്റെ സ്വന്തം കുടുംബം തന്നെയാണ്. മഹ്്മൂദ്, ഹസൻ, മുഹമ്മദ്, ഇബ്റാഹീം, അഹമ്മദ്, ഊന്നു വടിയുടെ ശേഷിയിൽ പ്രാഞ്ചി പ്രാഞ്ചി നടക്കുന്ന വലിയുപ്പ. അഹമ്മദിന്റെ ഉമ്മ. ഫലസ്ത്വീൻ ജനതയുടെ നോവും ദുരിതങ്ങളും ഒരു ചേമ്പിൻ താളിലെ സൂര്യബിംബം പോലെ ഈ കുടുംബത്തിൽ വിസ്തരിച്ചു കാണാം. ഈ കുടുംബം തന്നെയാണ് ഓരോ ഫലസ്ത്വീനിയും ഫലസ്ത്വീൻ ദേശവും. കുടിയിറക്കപ്പെട്ടവർ, തടവറയിൽ ബന്ധിക്കപ്പെട്ടവർ, കാണാതായവർ, വെടിയേറ്റവർ, പോരാളികൾ, അവരുടെയൊക്കെ വിഹ്വലതകൾ. ഇതൊക്കെയും സിൻവാറിന്റെ കുടുംബത്തിലുണ്ട്, ഫലസ്ത്വീനിലെവിടെയുമുണ്ട്. ആ രീതിയിലാണ് എഴുത്തുകാരൻ ആഖ്യാനം ചിട്ടപ്പെടുത്തിയിട്ടുള്ളത്.

ചെറുത്തുനിൽപ്പിനുള്ള സംഘാടനം, അതിന്റെ സഹനവും വേദനയും. ക്രൂരത മുറ്റിയ തടവും മരണവും. അതിനിടയിലും ഇഴഞ്ഞു നീങ്ങുന്ന സാധാരണ ജീവിതം, ജനി-മൃതികളും വിവാഹങ്ങളും ആഘോഷ ഹർഷങ്ങളും. ഇതൊക്കെയും നിഴലും വെളിച്ചവുമായി നോവലിൽ മാറിമറിയുന്നു. നോവലിൽ പറയുന്നതത്രയും ഒരു ജനതയുടെ ദുഃഖസാന്ദ്രമായ ജീവിതം തന്നെയാണ്. തീർച്ചയായും ഇതു പോലൊരാഖ്യാനം നോവൽ രചനയിലേ സാധ്യമാവൂ.

സയണിസ്റ്റ് തടവറയിൽ നിന്നാണ് ഇദ്ദേഹം നോവലെഴുതുന്നത്. ഏത് നേരവും പട്ടാള ദുഷ്ടതകളും കാമറ കണ്ണുകളും കാവൽ നിൽക്കുന്ന പെരും തടവറയിൽ കഴിഞ്ഞ സിൻവാർ എങ്ങനെയാണ് ഈ രചന പൂർത്തിയാക്കിയതും കൈയെഴുത്ത് പ്രതിയത്രയും സമർഥമായി പുറത്തെത്തിച്ചതും എന്നത് ഒരു വിസ്മയമാണ്. ചിലപ്പോഴെങ്കിലും നോവൽ പകരുന്നത് അനുഭൂതി രഹിതമായ കേവലാനുഭവങ്ങൾ മാത്രമാണെന്ന് വായനക്കാർക്ക് ന്യായമായും തോന്നാം. അനുഭവങ്ങളെ ഉദാത്തമായ ലാവണ്യാനുഭൂതിയിലേക്ക് വിടർത്താൻ എഴുത്തുകാരന് ആവുന്നില്ലെന്ന് പരാതിയും പറയാം. സിൻവാർ ഒരു പോരാളിയാണ്. സർഗാത്മക എഴുത്തുകാരനല്ല. പിന്നെ സ്വന്തം മണ്ണിൽനിന്ന് നിർദയം കുടിയിറക്കപ്പെട്ട നിസ്സഹായരായ മനുഷ്യർക്ക് അത്രയൊക്കെയുള്ള ആനന്ദലോകങ്ങളേ സാധ്യമാവൂ.

നമുക്ക് തൊട്ടപ്പുറത്ത് കഴിയുന്ന ഈ മനുഷ്യരുടെ ജീവിതം വേണ്ട വിധം മലയാളി സമൂഹം മനസ്സിലാക്കിയിട്ടില്ല. ആ പരിമിതി ഈ പുസ്തകം പരിഹരിക്കും. എഴുത്തുകാരനായ എസ്.എം സൈനുദ്ദീന്റെ പരിഭാഷയിൽ ഇറങ്ങിയ പുസ്തകം പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത് കേരളത്തിലെ മുൻനിര പ്രസാധകരായ ഐ.പി.എച്ച് ബുക്സ് കോഴിക്കോട് ആണ്. l

എന്താണ് മനുഷ്യ ജീവിതം? അതിന്റെ ലക്ഷ്യവും ഉദ്ദേശ്യവും എന്താവാം? ക്ഷണഭംഗുരമായ ഭൂവാസം തീർത്ത് ധിഷണാശാലികളായ ഈ മനുഷ്യവംശം സമ്പൂർണമായും മണ്ണിൽ അലിഞ്ഞു മറയുകയാണോ? അതല്ല, ജനനത്തോടെ സമാരംഭിതമാവുകയും ഭൂവാസം കഴിഞ്ഞ് രക്ഷാ-ശിക്ഷകളോടെ അനന്തതയിലേക്ക് നീൾച്ചയാവുകയും ചെയ്യുന്ന സോദ്ദേശ്യ പ്രക്രിയയാണോ മാനവ ജീവിതം? ആസ്തികതയും നാസ്തികതയും പിളർന്നുമാറുന്ന മണ്ഡലമാണിത്. പക്ഷേ, ഒന്നു തീർച്ചയുണ്ട്; മാനവ ചരിത്രത്തിൽ സ്ഥിരസ്ഥായിയായി നിലനിന്നതും ഇന്നും അങ്ങനെ പുലരുന്നതും ആസ്തികത തന്നെയാണ്. നാസ്തികത അപൂർവ ന്യൂനപക്ഷത്തിന്റെ അവ്യക്ത സാന്നിധ്യം മാത്രമാണ്.

ആസ്തികത ജീവിതത്തിന് നൽകുന്നത് പ്രതീക്ഷയും ധീരതയുമാണ്. പ്രസാദാത്മകതയും ശുഭാന്ത്യ വിചാര ബോധ്യങ്ങളുമാണ്. ജീവിതത്തിന് വഴിയും വെളിച്ചവുമാണ്. ഈ മാർഗവും തെളിയുന്ന വെട്ടവുമാണ് ജി.കെ എടത്തനാട്ടുകരയുടെ ഏറ്റവും പുതിയ പുസ്തകം 'വഴിയും വെളിച്ചവും'.

താൻ കണ്ട വഴിയും വെട്ടവും സഹജീവികൾക്ക് സമ്മാനിക്കുകയും അതിലൂടെ മറ്റുള്ളവർ കൂടി മോക്ഷിതരാവുകയും ചെയ്യുക എന്ന ഉദാത്തമായ സത്യബോധ്യവും മാനവികതയുമാണ് ഈ രചനക്ക് പിന്നിൽ. സൃഷ്ടിപ്പ് സത്യമാണെങ്കിൽ അതിലും വലിയ സത്യമാണ് സ്രഷ്ടാവ്. സ്രഷ്ടാവില്ലാതെ സൃഷ്ടിയില്ല, കാരണമില്ലാതെ കാര്യവും. അവൻ തന്ന ജീവിതം ഒട്ടും തന്നെ ഹ്രസ്വതയാർന്നൊരു ഫലിതമോ നേരംപോക്കോ അല്ല. അത് ജനനത്തോടെ സമാരംഭിതമാവുകയും മരണശേഷവും അന്ത്യമാവാതെ നിരന്തരത തേടുകയും ചെയ്യാൻ നിയതിയിൽ പ്രവർത്തിക്കുന്ന ഒരു പ്രക്രിയയാണ്. സ്രഷ്ടാവിന്റെ സോദ്ദേശ്യപൂർണമായ ഒരു സത്യപ്രവൃത്തി. ഇത് ആദ്യമേ നാം തിരിച്ചറിയണം. ഏക ദൈവ വിശ്വാസം മനുഷ്യജീവിതത്തെ എങ്ങനെയൊക്കെയാണ് ഉണർത്തി സഫലമാക്കുന്നതെന്നും പുരസ്കരിച്ച് മോക്ഷിതനാക്കുന്നതെന്നുമാണ് ലളിതമായ നിരവധി നിത്യജീവിത സാക്ഷ്യങ്ങളിലൂടെ ജി.കെ പുസ്തകത്തിൽ പറയുന്നത്.
വളരെ ലളിതവും തീർത്തും ജീവിതഗന്ധിയുമായ ഉദാഹരണങ്ങളിലൂടെയാണ് ജി.കെ വലിയ വലിയ പ്രപഞ്ചസത്യങ്ങൾ അവതരിപ്പിക്കുന്നത്. ഇതത്രയും വ്യക്തിപരമായി ഇദ്ദേഹത്തിന്റെ ജീവിതാനുഭവങ്ങളാണ്. നമുക്ക് വിശ്വാസബോധങ്ങൾ ഉറപ്പിച്ചെടുക്കാൻ പോന്ന നിരവധി ആഖ്യാനങ്ങൾ അദ്ദേഹം സാമാന്യമായി പറഞ്ഞുപോകുന്നു. 'ചെറിയ കുടുംബം എന്തുകൊണ്ട് സന്തുഷ്ടമാകുന്നില്ല' എന്ന പ്രബന്ധം ഇതിൽ നല്ലൊരു പഠനമാണ്. ഞാൻ മാത്രം സന്തുഷ്ടനാവുക എന്ന ആർത്തിയും സ്വാർഥതയും തന്നെയാണ് ഈ സന്തുഷ്ടസാധ്യതയെ സത്യത്തിൽ അട്ടിമറിക്കുന്നത്. 'വിധി ബോധ്യം എന്തിനാണ്?' 'മനുഷ്യജന്മം', 'ജീവിതത്തിന്റെ ലക്ഷ്യം', 'അറിവും തിരിച്ചറിവും' എന്നീ തലവാക്യങ്ങളിലൊക്കെയും ഗഹനാശയങ്ങൾ തന്നെയാണ് ലളിത മനോഹരമായി അദ്ദേഹം ഉറപ്പിച്ചടുക്കുന്നത്. അത്യന്തം ലളിതമാണ് പുസ്തകത്തിന്റെ ഭാഷ. ചെറുതെങ്കിലും സുഭഗതയാർന്ന ഈ രചന സൗജന്യ വിതരണത്തിനായി പ്രസാധനം ചെയ്തിരിക്കുന്നത് ബി.എസ്.എം ട്രസ്റ്റ് ഏലാങ്കോടാണ്.
കോപ്പികൾക്ക് ബന്ധപ്പെടുക: 0490 2311334, 9072091543. l

സ്വന്തം തൊഴിൽ മേഖലയിൽ പരമാവധി സൂക്ഷ്മപ്രതിബദ്ധതയോടെയും സമർപ്പണത്തോടെയും സേവന ജീവിതം തുഴയുന്നവർ നാട്ടിൽ അപൂർവമല്ല. പ്രലോഭനങ്ങളുടെയും ഭൗതിക സുഖാസക്തികളുടെയും കള്ളക്കാമനകളെ ധർമബോധം കൊണ്ട് തുരത്തിയാണ് ഇത്തരക്കാർ നിയോഗം പൂർത്തിയാക്കി പടിയിറങ്ങുന്നത്. നികുതിപ്പണത്തിൽനിന്ന് കിട്ടുന്ന കനത്ത മാസപ്പടി സംഖ്യക്ക് പുറത്ത് കട്ടും കവർന്നും പിടിച്ചുപറിച്ചും ഫയലുകളെ ബന്ദിയാക്കിയും ലക്ഷങ്ങൾ നേടുന്ന ഉദ്യോഗസ്ഥ സംഘത്തിനിടയിലാണ് ഇങ്ങനെയുള്ള അപൂർവം നിഷ്കാമകർമികളും കഴിഞ്ഞുപോകുന്നത്. ഇത്തരക്കാർ പക്ഷേ, ജീവിതത്തിൽ സംതൃപ്തരായിരിക്കും. സ്വസ്ഥമാനസരായി അവർ അടുത്തൂൺ ജീവിതം കുടുംബ സമേതം ആസ്വദിച്ചു തീർക്കും. അങ്ങനെ സത്യസന്ധതയോടെ സർക്കാർ സേവനജീവിതം തുഴഞ്ഞ ഒരാൾ തന്റെ ഔദ്യോഗിക അനുഭവകാലം രേഖപ്പെടുത്തിയാൽ അത് സത്യമായും വായനക്കാരെ ത്രസിപ്പിക്കുക തന്നെ ചെയ്യും. അങ്ങനെ വായനക്കാരെ അമ്പരപ്പിക്കുന്ന ഒരു സർവീസ് സ്റ്റോറിയാണ് അബ്ദുല്ലത്തീഫ് മാറഞ്ചേരിയുടെ 'നീളെ തുഴഞ്ഞ ദൂരങ്ങൾ.'

ഒരു സർവീസ് സ്റ്റോറി ഏറ്റവും ഗംഭീരവും വായനക്ഷമവുമാവുന്നത് അത് സത്യസന്ധവും അനുഭവ സാന്ദ്രവുമാവുമ്പോഴാണ്. അബ്ദുല്ലത്തീഫിന്റെ 'നീളെ തുഴഞ്ഞ ദൂരങ്ങൾ' ഇത്തരമൊരു രചനാനുഭവമാണ് നമുക്ക് നൽകുന്നത്. മറ്റേതൊരു സർവീസ് സ്റ്റോറിയും ദൃശ്യമാക്കാത്തതും ദൃശ്യമാക്കാൻ തയാറാകാത്തതുമായ നേരിന്റെ നിരവധി ഹരിതത്തുരുത്തുകൾ നീളെ തുഴഞ്ഞു പോകുമ്പോൾ എഴുത്തുകാരൻ നമുക്കായി കണ്ടെത്തുന്നു.

അബ്ദുല്ലത്തീഫിന്റെ സർവീസ് സ്റ്റോറിയിലെ ഒരു സുപ്രധാന അധ്യായമാണ് 'മലബാർ മറ്റെങ്ങുമല്ല കേരളത്തിൽ തന്നെയാണ്' എന്ന ഭാഗം. കേരളത്തിലെ നാൽപത്തി രണ്ട് ശതമാനം ജനം താമസിക്കുന്ന മലബാറിലെ ആറ് ജില്ലകൾക്ക് ജനസംഖ്യാനുപാതികമായ വികസന ഓഹരികൾ ഒരു മേഖലയിലും ലഭിച്ചിട്ടില്ലായെന്നത് മാത്രമല്ല, ലഭിക്കാത്തതിന്റെ പിന്നിലെ നിഗൂഢ കാരണവും ലത്തീഫ് ഉന്നയിക്കുന്നത് കൃത്യമായി തന്നെയാണ്.

വിദ്യാഭ്യാസ മേഖലയിൽ നടക്കുന്ന പെരും വിവേചനങ്ങൾ കണക്കുകൾ ഉദ്ധരിച്ചാണ് അദ്ദേഹം നിരത്തുന്നത്. ഇനിയെന്തെങ്കിലുമൊരു വികസന പദ്ധതി മലബാറിലേക്ക് നൽകുമ്പോൾ അതൊക്കെയും വിവാദങ്ങൾകൊണ്ട് തകിടം മറിക്കാൻ ഉദ്യോഗസ്ഥ, രാഷ്ട്രീയ ലോബികൾ എങ്ങനെ ഗൂഢാലോചനകൾ പെരുപ്പിക്കുന്നു എന്നത്, ജെ.ആർ.വൈ പദ്ധതി പ്രകാരം മലബാറിലേക്കനുവദിച്ച പ്രാഥമിക പള്ളിക്കൂടങ്ങളെ പ്രതിസന്ധിയിലാക്കിയ സംഭവങ്ങൾ ഉദ്ധരിച്ചാണ് അദ്ദേഹം വിശദീകരിക്കുന്നത്; തന്റെ വാദങ്ങൾ ഉറപ്പിക്കുന്നത് രേഖകൾ മുമ്പിൽ വെച്ചും.

കരാറുകാരുമായി ഒത്തുചേർന്ന് പറഞ്ഞുറപ്പിച്ച വൻ കൈക്കൂലിത്തുക സ്വന്തമാക്കിയ പൊതുമരാമത്തിലെ എക്സിക്യൂട്ടീവ് എഞ്ചിനീയർ അവിചാരിതമായി വിജിലൻസിന്റെ വലയിൽ വീണപ്പോൾ തൊഴിലാളി യൂനിയൻ ഇടപെട്ട് വിജിലൻസുമായി മറ്റൊരു കരാർ തുക ഉറപ്പിച്ച് എക്സിക്യൂട്ടീവ് എഞ്ചിനീയറുടെ കസേരയിൽ തിരിച്ചിരുത്തിയ സംഭവം അബ്ദുല്ലത്തീഫ് ഉദ്ധരിക്കുന്നത് പുസ്തകത്തിൽ ഒറ്റപ്പെട്ടതല്ല. ഇതിലൊക്കെയും നമ്മുടെ രാഷ്ട്രീയ നേതൃത്വം കാട്ടുന്ന ശ്രദ്ധയുടെ ഒരു അംശമെങ്കിലും ജനത്തിന് വേണ്ടി ചെലവഴിച്ചിരുന്നുവെങ്കിൽ കേരളം എന്നോ സർവ വികസിത ദേശമായി മാറിയേനേ എന്ന സത്യം ഏറെ ഖേദത്തോടെയാണ് അദ്ദേഹം അനുസ്മരിക്കുന്നത്.
നിത്യ നിദാനങ്ങൾക്ക് തന്നെ കഷ്ടപ്പെടുന്ന സാധു പൗരജനത്തിൽനിന്ന് നികുതിയായി കൊള്ളയടിക്കുന്ന പണസഞ്ചി അപ്പാടെ ഏതൊക്കെ സ്വാർഥ കരങ്ങളിലേക്കായാണ് മറിഞ്ഞ് കുമിയുന്നതെന്ന് പുസ്തകം കൃത്യമായും അന്വേഷിക്കുന്നു. സത്യസന്ധനായ ഒരു ഉദ്യോഗസ്ഥൻ രാഷ്ട്രീയക്കാർക്കും സഹപ്രവർത്തകർക്കും സമ്മതനല്ലാതിരിക്കുമ്പോഴും പൊതു സമൂഹം അയാളെ സമാദരിക്കുകയും ബഹുമാനത്തോടെ പരിഗണിക്കുകയും ചെയ്യുമെന്നതും സത്യമാണ്. എനിക്ക് കൈക്കൂലിപ്പണം വേണ്ടെന്നും ഞാൻ മാസ ശമ്പളം കൊണ്ട് മാന്യമായി ജീവിച്ചുകൊള്ളാമെന്നും പറയുമ്പോൾ സഹപ്രവർത്തകരും രാഷ്ട്രീയ കൂട്ടിക്കൊടുപ്പുകാരും ആദരപൂർവം അയാളെ പരിഗണിക്കുന്നത് നിരവധി തവണ അബ്ദുല്ലത്തീഫ് തന്നെ അനുഭവിക്കുന്നുണ്ട്. ഇത്തരം അനവധി സന്ദർഭങ്ങൾ പുസ്തകത്തിലുണ്ട്. അപ്പോഴും തന്റെ നിയോഗപർവത്തിൽ സത്യസന്ധനായാൽ അയാൾ അനുഭവിക്കുന്ന ഒരു മനോവിശ്രാന്തിയുണ്ട്. കട്ടു നേടിയ കാണക്കോവിലുകളിൽനിന്ന് ഒരിക്കലും ലഭിക്കാത്ത കുടുംബസ്വസ്ഥതയാണത്. അതിന് ഉലർന്ന് നിൽക്കുന്ന മനോബലം വേണം. ഉജ്ജ്വലിച്ചു നിൽക്കുന്ന ധർമബോധം വേണം. തന്റെ ജീവിത ലക്ഷ്യത്തെ പ്രതിയുള്ള കണിശ നിശ്ചയം വേണം. ആ അനവദ്യ സുന്ദരമായ മനോവിശ്രാന്തിയുടെ തെളിനീർ പൊയ്ക കൂടിയാണീ പുസ്തകം. ഇങ്ങനെയൊരു സർവീസ് സ്റ്റോറി മലയാളത്തിൽ ആദ്യമാണ്. l

കൊളോണിയൽ ദുഷ്ടത എഴുതിയുണ്ടാക്കിയ നികൃഷ്ട രചനയിൽനിന്നും ബ്രാഹ്മണ്യത്തിന്റെ കുടില ലക്ഷ്യത്തിൽനിന്നും ഇന്ത്യാ ചരിത്രത്തെ വിമോചിപ്പിക്കാൻ ധീരമായി ജീവിതം ബലിയാക്കിയ വ്യക്തിയാണ് ഡോ. സി കെ കരീം. ചരിത്രരചനയിൽ ആധികാരിക പീഠം കിട്ടണമെങ്കിൽ സമ്പൂർത്തിയുള്ള അക്കാദമിക യോഗ്യത വേണം. ഡോ. കരീം ആദ്യം അതത്രയും സ്വന്തമാക്കി. പിന്നീട് അദ്ദേഹം നേരെ പോയത് കൊളോണിയൽ അഹന്ത നിക്ഷേപിച്ച ചരിത്രത്തിന്റെ കുപ്പക്കൂനയിലേക്കാണ്. അവിടെ ചികഞ്ഞും ഖനിച്ചും ഡോ. കരീം കണ്ടെത്തിയ ചരിത്രത്തിന്റെ മാണിക്യ സത്യങ്ങൾ അതുവരെയും ചരിത്ര ശത്രുക്കൾ ചൊല്ലിപ്പഠിപ്പിച്ച കഥകളുടെ കള്ളക്കോട്ടകൾ ഉടക്കുന്നതായിരുന്നു. 'കേരളം, ഇന്ത്യ ചരിത്ര പഠനങ്ങൾ' ഈ തലത്തിലുള്ള ഗംഭീര ചുവടുവെപ്പാണ്.

ഇന്ത്യാ ചരിത്രത്തിലെ നിരവധി സമീക്ഷകളെ ആർക്കൈവുകൾ പരതിയാണദ്ദേഹം പ്രത്യാഖ്യാനം നടത്തിയത്. ഔറംഗസീബിന്റെ ജീവിതവും വിമർശനങ്ങൾക്കുള്ള മറുപടിയും വിശദമായി എഴുതിയിട്ടുണ്ട് ഡോ. കരീം. കാര്യങ്ങളത്രയും വിശദീകരിച്ചു കഴിഞ്ഞിട്ട് ഡോ. കരീം തിരിച്ചൊരു ചോദ്യവും ഉന്നയിക്കുന്നുണ്ട്. മഹാനായ അശോകൻ എങ്ങനെയാണ് ചക്രവർത്തിയായതെന്നാണത്. നിരവധി നേർ സഹോദരൻമാരെ കൊന്നും കൊലവിളിച്ചും മഗധയിലും പരിസര പ്രാന്തങ്ങളിലും അശോകൻ നടത്തിയ കൂട്ട നരമേധമുണ്ട്. അതത്രയും ഒളിപ്പിച്ചുനിർത്തിയാണീ വീരാളിപ്പട്ട് ദാനമാക്കുന്നത്. ഇന്ത്യയിലെ മഹത്തായ കാലമായി ഘോഷിക്കുന്നത് ഗുപ്ത കാലത്തെയാണ്. ബുദ്ധ ജൈനമതങ്ങളെ കശാപ്പു ചെയ്തും ജാതി വ്യവസ്ഥയുടെ കാർക്കശ്യങ്ങളപ്പാടെ പുനഃസ്ഥാപിച്ചും പാലിയും അർധമഗധും പോലുള്ള ജനകീയ ഭാഷകളെ ഉൻമൂലനം ചെയ്തും വരേണ്യ സംസ്കൃതത്തെ പുനഃസ്ഥാപിച്ചും ആര്യഗോത്രങ്ങൾ മേൽക്കൈ നേടിയ കാലമാണ് ഗുപ്ത കാലം. അപ്പോൾ പിന്നെ എങ്ങനെയിത് മഹത്തായ കാലമായി എന്ന ഡോ. കരീമിന്റെ ചോദ്യം ഉള്ള് പൊള്ളിക്കുന്നത് തന്നെയാണ്.

പുസ്തകത്തിലെ പ്രധാനമായൊരു ഭാഗമാണ് കേരള ചരിത്രം. ഉപാദാനങ്ങളുടെ കുഴമറിച്ചിലാണ് കേരള ചരിത്രനിർധാരണത്തെ കുഴക്കുന്നത്. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ചേറിയും ചികഞ്ഞും വസ്തുതകൾ കണ്ടെത്തി സത്യ ചരിത്രമെഴുതാൻ അത്യസാധാരണമായ വൈഭവം വേണം. കേരള രൂപീകരണത്തിലെ മിത്തുകളും പുരാണങ്ങളും മുതൽ ചേരമാൻ കഥകളും മാലിക് ദീനാറിന്റെ സഞ്ചാര പഥങ്ങളും വരെ പുസ്തകം വിശദമായി ചർച്ച ചെയ്യുന്നു.

ഒരു ജീവിതകാലമത്രയും ഡോ. കരീം ചരിത്രം ഖനിച്ചു. അങ്ങനെ സ്വരുക്കൂട്ടിയ ഖനിജങ്ങളത്രയും ധീരമായി സംസാരിക്കുന്ന രേഖകളാക്കി കാലത്തിന് സമർപ്പിച്ചു. ഡോ. കരീമിന്റെ പ്രവർത്തനങ്ങൾ ഒരു പ്രതിരോധ ചരിത്രമാണ്. ചരിത്രത്തിൽ നടന്ന 'ചരിത്ര' യുദ്ധം. നിരവധി കൃതികൾ, പ്രബന്ധങ്ങൾ, ഇംഗ്ലീഷിലും മലയാളത്തിലുമായി കരീം പ്രസിദ്ധീകരിച്ചു. ഇതിൽ ഏറ്റവും ശ്രേഷ്ഠമാണ് 'കേരളം ഇന്ത്യ, ചരിത്ര പഠനങ്ങൾ' എന്ന ബൃഹത് ഗ്രന്ഥം. രണ്ട് ഖണ്ഡമായാണ് ഈ പുസ്തകം സമാഹൃദമായത്; കേരള ചരിത്രവും പിന്നെ ഇന്ത്യാ ചരിത്രവും. പക്ഷേ, വർഷങ്ങളായി പുസ്തകം കമ്പോളത്തിൽ അലഭ്യമാണ്. പുതുകാല രാഷ്ട്രീയം ഏറെ ആവശ്യപ്പെടുന്ന പ്രസ്തുത പുസ്തകം കോഴിക്കോട് വചനം പബ്ലിഷിംഗ് ഹൗസ് രണ്ടാമതും പ്രസിദ്ധീകരിച്ചിരിക്കുകയാണ്. l

''കല പ്രാഥമികമായൊരു സൗന്ദര്യ സൃഷ്ടി മാത്രമല്ല, സത്യാന്വേഷണത്തിന്റെ ആധികാരിക ആവിഷ്കാരങ്ങൾ കൂടിയാണ്. യുക്ത്യതീതവും വിശുദ്ധവുമാണത്‌. മതം ആത്മാവിനെയാണ് സ്പർശിക്കുന്നതെങ്കിൽ കല നിരീക്ഷിക്കുന്നത് സ്വഭാവത്തെയാണ്. രണ്ടും ഒരേ ആശയം വ്യത്യസ്ത സരണിയിലൂടെ പ്രകാശിപ്പിക്കുന്നതാണെന്നേയുള്ളൂ.'' എന്താണ് കലയെന്നും മനുഷ്യജീവിതത്തിലെ നാനാതരം അനുഭവസ്ഥാനങ്ങളുമായി കലക്കുള്ള സഹജബന്ധങ്ങൾ എങ്ങനെയൊക്കെയായിരിക്കണമെന്നും നിരീക്ഷിച്ചപ്പോൾ ഇസ്്ലാമിക നവോത്ഥാന നായകനും ബോസ്നിയ വിമോചകനുമായ അലിജാ അലി ഇസ്സത്ത് ബെഗോവിച്ചിന്റെ കണ്ടെത്തലാണിത് . മതത്തിന് കലയോട് കലഹവും ശാസ്ത്രത്തോട് ശത്രുതയുമാണെന്ന ഭൗതികവാദികളുടെ വിമർശനത്തോടുള്ള ബെഗോവിച്ചിന്റെ പ്രതികരണവും കൂടിയാണിത്.

ഏതുതരം കലാരൂപങ്ങളും സത്യത്തിൽ സൗന്ദര്യാന്വേഷണവും അതിന്റെ സൂക്ഷ്മാവിഷ്കാരവും കൂടി തന്നെയാണ്. സ്രഷ്ടാവ് സുന്ദരനും സൗന്ദര്യോപാസകനുമാണെന്നൊരു പ്രവാചക നിരീക്ഷണമുണ്ടല്ലോ. സ്രഷ്ടാവ് സൗന്ദര്യം തന്നെയാണെന്നാണ് അതിന്റെ സൂക്ഷ്മ വിശദം. സ്വാഭാവികമായും ആ സൗന്ദര്യ സ്വരൂപത്തിൽ നിന്നുറന്നെത്തുന്നതൊക്കെയും സൗന്ദര്യം തന്നെയാവും. സ്രഷ്ടാവിന്റെ ഈ സൗന്ദര്യാതിരേകത്തെ ഉപാസിക്കുകയും ആവിഷ്കരിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന വിമലകർമമാണ് കലാ സാഹിത്യാവിഷ്കാരങ്ങളുടെ പൊതു രീതി. സ്വാഭാവികമായും അപ്പോൾ കലയും ആത്മീയ അന്വേഷണമായി ഉലർന്നു നിൽക്കുന്നു. കഥയും കവിതയും രാഗമാലികകളും നിറക്കൂട്ട് കൊണ്ട് നാം ചമക്കുന്ന ഇന്ദ്രജാല വിസ്മയങ്ങളുമൊക്കെയും ഓരോ ആസ്തിക്യാന്വേഷണ സപര്യ തന്നെയാണ്.

ഇങ്ങനെ ജീവിതത്തെയും മരണത്തെയും കലാപരമായും സൗന്ദര്യാത്മകമായും ആവിഷ്കരിക്കാൻ നടത്തുന്ന പരിശ്രമങ്ങളെ തൂക്കിയളക്കാൻ ഓരോ തത്ത്വചിന്താ പദ്ധതികളും അവരവരുടേതായ സൗന്ദര്യ ദർശനങ്ങൾ അവതരിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്. മാർക്സിയൻ സൗന്ദര്യ ദർശനങ്ങളും കൊളോണിയൽ ആധുനികത വികസിപ്പിച്ച ബിബ്ലിക്കൽ സൗന്ദര്യ പരിപ്രേക്ഷ്യങ്ങളും തുടങ്ങി കലയെയും ലാവണ്യ അന്വേഷണങ്ങളെയും ഏറ്റെടുത്തവർ ലോകത്ത് നിരവധി രാശികളിലാണ്. ഇങ്ങനെ ഏത് തരം ആലോചനാ മണ്ഡലങ്ങളിൽ നിന്നും സൗന്ദര്യാവിഷ്കാരം നിർവഹിച്ചവരും അവരവരുടെ ജീവിത കാഴ്ചകളിലൂടെയാണാ പരിശ്രമങ്ങൾ തുടർന്നത്‌; സർവ ദേശങ്ങളിലും സർവ ഭാഷകളിലും.

ഇതിൽ ഇസ്്ലാമിക ദർശനം അതിന്റെ സമാരംഭ കാലത്ത് തന്നെ വികസിപ്പിച്ച സ്വകീയമായൊരു സൗന്ദര്യ ദർശന ശാസ്ത്രമുണ്ട്. തീർച്ചയായും അത് ഏകദൈവ വിശ്വാസത്തിന്റെ സംസം തെളിമയിൽനിന്ന് അവസാനത്തെ ഇലന്ത മരത്തിന്റെ ഹരിത സുഭഗതയിലേക്ക് ചന്തമായി പുണരുന്ന ഒന്നാണ്. ഇസ്്ലാമിക സൗന്ദര്യദർശനത്തിന്റെ ആധാരം ഏകദൈവ വിശ്വാസം തന്നെയാണ്. ഈ ആധാരത്തിൽ നിന്ന് സർഗാത്മക ജീവിതം നടത്തിയവരും ആ സത്യസൗന്ദര്യം നുണഞ്ഞവരും ലോകഭാഷകളിൽ നിരവധി. എന്നാൽ, നമ്മുടെ മലയാള ഭാഷാ ചരിത്രത്തിൽ ഇത്തരം അന്വേഷണ ധീരത ഏറ്റെടുത്ത അപൂർവം എഴുത്തുകാരേയുള്ളൂ. അതിൽ ഒരാൾ ഇബ്രാഹീം ബേവിഞ്ചയാണ്. മറ്റൊരാൾ ഇ.വി അബ്ദു. വളരെ പെട്ടെന്ന് അസ്തമിച്ചുപോയതാണ് അബ്ദുവിന്റെ ജീവിതം. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ഇസ്്ലാമിന്റെ ലാവണ്യ സംസ്കൃതിയെ മലയാളത്തിൽ വിസ്താരമാക്കാൻ അദ്ദേഹത്തിന് കഴിയാതെ പോയി. ആ തുടർച്ച ഏറ്റെടുത്തതും മൗലികതയിൽ തന്നെ പിന്നീടത് വികസിപ്പിച്ചതും ഇബ്രാഹീം ബേവിഞ്ചയാണ്. രോഗാതുരതകളുടെ വൈവശ്യങ്ങൾ കുരുക്കും വരെ അദ്ദേഹം ആ ലാവണ്യ ദൗത്യം ധീരമായി തുടർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു.

'തൗഹീദിലും രിസാലത്തിലും ആഖിറത്തിലും' പുഷ്കലമാകുന്നൊരു ഭാവുകത്വവും ലാവണ്യ ധാരയുമാണ് കലാസ്വാദനത്തിൽ ഇസ്്ലാമിന്റെ അടിത്തറ. ഈ അടിത്തറയിൽ പതറാതെ നിന്നുകൊണ്ടാണ് ബേവിഞ്ച തന്റെ അന്വേഷണം മുന്നോട്ട് കൊണ്ടുപോയത്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ കൃതികൾ ഇത് തീർപ്പാക്കുന്നു. ഒരുപക്ഷേ, പ്രസിദ്ധീകരിച്ച പുസ്തകങ്ങളെക്കാൾ എത്രയോ അധികമാണ് പഴയ താളുകളിൽ മരുങ്ങിക്കിടക്കുന്ന ബേവിഞ്ചയുടെ എഴുത്താവിഷ്കാരങ്ങൾ. ഇത് ആസകലം സമഗ്ര പഠനത്തിന് വെക്കുമ്പോഴാണ് ആ കലോപാസകന്റെ ദർശനസൂക്ഷ്മത നമുക്ക് മുമ്പിൽ വിരിഞ്ഞിറങ്ങുക.

ബേവിഞ്ചക്ക് ഏറ്റവും പ്രിയമുള്ള കവിയായിരുന്നു ടി. ഉബൈദ്. അത് സ്വാഭാവികം തന്നെയാണ്‌. ഇസ്്ലാമിക സത്യവേദ ദർശന പരിസരങ്ങളിൽനിന്നാണ് ഉബൈദിന്റെ കവിതകൾ വികസിച്ചത്. കവിതകളിലെ ലാവണ്യതയും അതിൽ ഊറിനിൽക്കുന്ന ഇസ്്ലാമിക ബിംബമാലികളും തരുന്ന ഭാവുകത്വത്തെ പ്രതി സൂക്ഷ്മത്തിൽ തന്നെ പഠിച്ചറിഞ്ഞിട്ടുണ്ട് അദ്ദേഹം. 'ഉബൈദിന്റെ കവിതാ ലോകം' എന്ന തന്റെ പുസ്തകത്തിൽ ബേവിഞ്ച അന്വേഷിക്കുന്നത് ഈയൊരു സമീക്ഷയാണ്. മുദ്രകളും കൽപനകളും ആഖ്യാന സൂക്ഷ്മങ്ങളും പഠിച്ച് അതിലെ ഇസ്്ലാമിക ദർശനവും അതിൽ ചന്തം ചാർത്തി നിൽക്കുന്ന തൗഹീദീബോധ്യങ്ങളും വിശദമായി തന്നെ പുസ്തകത്തിൽ അദ്ദേഹം വിശദീകരിക്കുന്നുണ്ട്. ഉബൈദിന്റെ രചനാലോകത്തെ ബേവിഞ്ച സംഗ്രഹിക്കുന്നതിങ്ങനെയാണ്: "വായനക്കാരിൽ സൗന്ദര്യവും വിശുദ്ധിയും വിരിയണമെങ്കിൽ കവിമനസ്സിന്റെ ദീപ്തിയത്രയും കവിതയിലേക്ക് ആവാഹിക്കപ്പെടേണ്ടതുണ്ട്. മുല്ലപ്പൂക്കൾ വിതറുന്നതു പോലെ ചിരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞ ഉബൈദിന് ജീവിതത്തിന്റെ സമസ്ത തലങ്ങളിലും മുല്ലപ്പൂ വിരിഞ്ഞു കാണണമെന്ന് മോഹമുണ്ടായിരുന്നു. വ്യക്തിജീവിതം വേറെ, കാവ്യജീവിതം വേറെ എന്ന തരത്തിലുള്ള വിഘടിത വ്യക്തിത്വം കവിക്കില്ലായിരുന്നു . വിശുദ്ധമായ ജീവിതത്തിൽനിന്നേ വിശുദ്ധമായ കവിത എന്ന ആശയം ദീപ്തി ചിതറൂ." ബേവിഞ്ചയുടെ നോട്ടത്തിൽ കലാകാരന്റെ ആവിഷ്കാരം മാത്രമല്ല പ്രശ്നവൽക്കരിക്കപ്പെടേണ്ടത്.

എഴുത്തുകാരന്റെ ജീവിതവും പ്രശ്നം തന്നെയാണ്. പറയുന്നത് വേറെയും പ്രവർത്തിക്കുന്നത് വേറെയുമാണെങ്കിൽ ആ കൃതിയെയും ആവിഷ്കാരത്തെയും ബേവിഞ്ച ഏറ്റെടുക്കുന്നില്ല.
ഉബൈദ്കവിതകളെ പഠിക്കാൻ ഉത്സാഹിക്കുന്ന ബേവിഞ്ച ഇതിനുപയോഗിക്കുന്ന ഒരു രൂപകം തന്നെ മുല്ലപ്പൂവാണ്. മുല്ലപ്പൂ മലയാളത്തിന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട പുഷ്പ സാന്നിധ്യമാണ്. മുല്ല രാത്രി വിടരുന്ന വെളുത്ത പുഷ്പമാണ്. ഒപ്പം ദിവ്യമായ ഒരു സുഗന്ധം മുല്ലയുടെ പ്രത്യേകതയാണ്. സുമംഗലികൾ ചൂടുന്ന മുല്ലപ്പൂ മലയാളികളുടെ സൗന്ദര്യ സങ്കൽപങ്ങളുടെ ഉപാദാനമാണ്. ഏത് ഇരുട്ടിലും വഴികാട്ടുന്ന 'വെളിച്ചവും' ജീവിതത്തിലെ 'സുഗന്ധവു' മായിരിക്കണം കവിത എന്ന അത്യന്തം ആസ്തികമായ ഒരു നിരീക്ഷണമാണ് ഇവിടെ ബേവിഞ്ച മുന്നോട്ടു വെക്കുന്നത്. ഈ നിരീക്ഷണത്തിൽനിന്നാണ് കലയും കലാന്വേഷണവും നമ്മെ വഴിനടത്തേണ്ട സഞ്ചാര പാത ഭക്തിയുടെയും അൻപിന്റെയും വിശുദ്ധിയുടെയും വിമല രഥ്യകളാവണമെന്ന് നാം അറിയുന്നത്.
കവിതയെ ഉബൈദ് കണ്ടത് കാമുകിയായല്ല, മറിച്ച് അമ്മയായാണെന്ന് ബേവിഞ്ച നിരീക്ഷിക്കുന്നു. കൽപനകളിൽ കാമുകിയുടെ അലൗകിക സൗന്ദര്യം ചികയുന്നതിൽനിന്ന് അദ്ദേഹം ഉബൈദിനെ വേറിട്ട് നിർത്തുന്നത് മാതൃത്വത്തിന്റെ പാവനതയെ കവി ഗാഢമായി ഏറ്റെടുക്കുന്നതുകൊണ്ടാണ്. ഈയൊരു പാവനത്വം എഴുത്തിന്റെ സ്ഥൂലത്തിൽ നിന്ന് ആസ്വാദകർക്ക് കണ്ടെത്താനാവില്ല. അതു കാണാൻ കവിതയിലേക്കും കവിയിലേക്കും സർവ അന്വേഷണ സാമഗ്രികളുമായൊരു ലാവണ്യ സഞ്ചാരം നടത്തേണ്ടതുണ്ട്. അതിനുള്ള ത്രാണിയും വൈഭവവും പ്രകടിപ്പിച്ച എഴുത്തുകാരനാണ് ബേവിഞ്ച.

ഉബൈദിന്റെ കവിതകളിൽ ത്രിമാനത്തിൽ സഫലമാകുന്ന രചനയാണ് 'തീപിടിച്ച പള്ളി.' ഈ കവിതയെ സൂക്ഷ്മത്തിൽ അന്വയിച്ചുകൊണ്ട് ബേവിഞ്ച സാമാന്യം ദീർഘമായൊരു പ്രബന്ധമെഴുതിയിട്ടുണ്ട്. കവിതയിലെ സൂക്ഷ്മ പ്രതീകങ്ങളെയും (poetic symbols) കാവ്യ ബിംബങ്ങളെയും(poetic images ) അത്രമേൽ ആഴത്തിൽ പഠിച്ചാണ് പ്രബന്ധം തയാറാക്കിയത്. ഉബൈദിന്റെ ആത്മസുഹൃത്തും കവിയുമായ പി. കുഞ്ഞിരാമൻ നായർ ജീർണ ക്ഷേത്രത്തെ പ്രതി ഒരു കവിത എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. ഈ രണ്ട് കവിതകളും ഒരുമിച്ചെടുത്താണ് ബേവിഞ്ച പഠനത്തിന് വെക്കുന്നത്. ഭാവനാസമൃദ്ധരാണ് രണ്ടു കവികളും. ഒരേ സമയം രണ്ട് കവിതകളിലേക്കും ബേവിഞ്ച മുങ്ങിത്താഴുന്നത് കാണാൻ കൗതുകമാണ്. കവിതകളുടെ ആഴങ്ങളിൽ തപ്പിയാണ് അതിലെ ആസ്തിക ബിംബാവലികളുടെ അപൂർവ വൈഡൂര്യങ്ങളുമായി എഴുത്തുകാരൻ പൊങ്ങി വരുന്നത്. ഇത്രയും വിസ്താരത്തിലും സമഗ്രമാനത്തിലും സൗന്ദര്യാലോചന സാധ്യമാവണമെങ്കിൽ ആ പഠനവ്യഗ്രത അത്രമേൽ കുശലമാവേണ്ടതുണ്ട് .

ലോകപ്രിയനായ മുഹമ്മദ് നബിയുടെ മഹിതഭാവങ്ങൾ എവിടെയും കവികൾക്ക് പ്രിയ വിഷയമായിരുന്നു. ഇന്നും അതങ്ങനെ തന്നെ. മലയാളത്തിലും നബിജീവിത കാവ്യങ്ങൾ സുലഭമാണ്. മലയാളത്തിലെ പ്രവാചക കവിതകളെ അർഹിക്കുന്ന ഗഹനതയിൽ തന്നെ പഠനത്തിനുവെച്ച ഒരാൾ ബേവിഞ്ച മാത്രമായേക്കും. കാവ്യ ജീവിതങ്ങളെ തന്റെ അങ്കവസ്ത്രം കൊണ്ട് ആശ്ലേഷിക്കുകയും കവിതയെ കവിത കൊണ്ട് തന്നെ എയ്തൊടിക്കുകയും ചെയ്ത പ്രവാചകന് അവതരിച്ച വിശുദ്ധ പാഠങ്ങൾ ലോകോത്തരമായ ഒരു സാഹിത്യ സൃഷ്ടി തന്നെയാണെന്ന് അദ്ദേഹം പറയുന്നു.

മലയാളത്തിൽ ഏറ്റവും കൂടുതൽ ഇസ്്ലാമിക ഇതിവൃത്തങ്ങൾ സർഗാത്മ രചനയിലേക്ക് ഉൾച്ചേർത്തിയിട്ടുള്ള മുസ്്ലിമേതര കവി വള്ളത്തോൾ നാരായണ മേനോനാണെന്ന് ബേവിഞ്ച അടയാളപ്പെടുത്തുന്നു. പ്രവാചക ജീവിതത്തിന്റെ നാനാതരം ഭാവ തീക്ഷ്ണതയിലൂടെ സഞ്ചരിച്ച വള്ളത്തോൾ ആ മഹിത ജീവിതത്തിന് മുന്നിൽ അഞ്ജലീബദ്ധനായി നിൽക്കുന്നത് ബേവിഞ്ച അഭിമാനത്തോടെയാണ് അവതരിപ്പിക്കുന്നത്. ഏറെ പ്രൗഢമാണാ പഠനം.

'സൗന്ദര്യം ഇസ് ലാമിക സമീപനത്തിൽ' എന്നൊരു രചനയുണ്ട് ബേവിഞ്ചക്ക്. ജീവിതത്തിന്റെ വളർച്ചക്കും അനുക്രമ വികാസത്തിനും പ്രേരകമായ ശേഷിയാണ് സൗന്ദര്യമെന്നും അത് ആകാശീയമാണെന്നുമാണ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ പക്ഷം. മലയാളികളുടെ പൊതു ജീവിതത്തിൽ ബൈബിൾ പാഠങ്ങൾ ഏറ്റെടുക്കപ്പെട്ടതു പോലെ വിശുദ്ധ ഖുർആന്റെ ആഖ്യാന പരിസരം ആശ്ലേഷിക്കപ്പെടാത്തതിൽ ഖേദിച്ചു നിൽക്കുന്ന എഴുത്തുകാരൻ അതിന്റെ കാരണം കണ്ടെത്തുന്നത് വിവർത്തനത്തിലെ ഭാഷാ ചോർച്ചയിലാണ്. സയ്യിദ് മൗദൂദിയുടെ ഖുർആൻ ഭാഷ്യം ടി.കെ ഉബൈദ് പാൽപത കിനിയുന്ന മാനക മലയാളത്തിൽ ഭാഷാന്തരം ചെയ്തപ്പോൾ ബേവിഞ്ച അതേറ്റെടുത്തത് പ്രൗഢമായൊരു ലേഖനത്തിലൂടെയാണ്. അതിന്റെ തലവാചകം തന്നെ 'ഖുർആൻ ഭാഷ്യം' എന്നാണ്. ഖുർആന്റെ ആവിഷ്കാര സൗന്ദര്യവും ക്ഷമതയും അതിലെ ധ്വനി സാന്ദ്രിമയും ഉപമാലങ്കാര വിസ്മയങ്ങളും ദീർഘത്തിൽ പഠിച്ചന്വേഷിക്കുന്ന ഒരു നിബന്ധമുണ്ട് ബേവിഞ്ചക്ക്; 'ഖുർആന്റെ സൗന്ദര്യം' എന്ന പേരിൽ.

തന്റെ പുസ്തകങ്ങളിൽ മലയാളി സാമൂഹികതയിലെ മുസ്്ലിം ജീവിതം വിസ്താരത്തിൽ തന്നെ അന്വേഷിക്കുന്നുണ്ട് ബേവിഞ്ച. ഒരു മതസമൂഹത്തിന്റെ സംയുക്തമായ അബോധ തലവും അതില്‍നിന്നു ജന്യമാകുന്ന സാംസ്കാരിക തനതുകളുടെ ഉറവകളും സ്വന്തം മിത്തുകളുടെ പുനരാഖ്യാന ത്വരയും വേണ്ടവിധം ആവിഷ്കരിക്കാൻ മുസ്്ലിം എഴുത്തുകാർക്ക് സാധിച്ചില്ലല്ലോ എന്ന ഖേദം ഈ ദീർഘ പ്രബന്ധത്തിൽ ബേവിഞ്ച പ്രകടിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്. അപ്പോഴും പക്ഷേ, ബഷീറിന്റെ ആഖ്യാനങ്ങളെ ആദരവോടെ ഏറ്റെടുക്കുന്നുമുണ്ട് ഇദ്ദേഹം. ഉറൂബിന്റെയും എം.ടി യുടെയും ഒ.വി വിജയന്റെയും തുടങ്ങി നിരവധി എഴുത്തുകാരുടെ രചനകളിൽ വന്നുനിറയുന്ന നാനാതരം മുസ്്ലിം സൗന്ദര്യ പ്രതിനിധാനങ്ങളെ വിശദമായി രേഖപ്പെടുത്താൻ എന്നും ബേവിഞ്ചക്ക് ഉൽസാഹം തന്നെയായിരുന്നു. ഇങ്ങനെയൊരന്വേഷണം ഇത്രയും സാന്ദ്രതയിൽ മറ്റൊരാൾ നിർവഹിച്ചു കാണുന്നില്ല. ഇന്ത്യ കണ്ട ഏറ്റവും കൃതഹസ്തനായ എഴുത്തുകാരനാണ് ബഷീർ. മുസ്്ലിം മിത്തോളജികളിലേക്ക് വേരുകൾ പടർത്തിയ ബഷീർ സ്വന്തം സംസ്കാരത്തിന്റെ സുഗന്ധമുള്ള കഥകൾ പറഞ്ഞപ്പോൾ മലയാള സാഹിത്യത്തിൽ സൗന്ദര്യത്തിന്റേതായ പുതിയ ആകാശവും ഭൂമിയുമാണ് സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടത് എന്ന് ആത്മഹർഷം കൊള്ളുന്നു ബേവിഞ്ച.

അങ്ങനെ തന്റെ സാഹിത്യ സപര്യയിൽ ഒട്ടും മാപ്പുസാക്ഷിത്വമില്ലാതെ സ്വന്തം സമുദായത്തിന്റെ സൗന്ദര്യാത്മക ജീവിത വൈവിധ്യവും തേടി ദർവീശിനെപ്പോലെ ദീർഘമായലഞ്ഞ ഒരന്വേഷകനാണ് ബേവിഞ്ച. അലഞ്ഞു തിരിഞ്ഞപ്പോൾ കണ്ടതും കേട്ടതും കനവിൽ പെയ്തതുമായ സർവ ചേലുള്ളതും അദ്ദേഹം തന്റെ സ്വന്തം ഭാണ്ഡത്തിൽ തിരുകി വെച്ചു. ധ്യാനാത്മകമായ ഏകാന്തതയിൽ ഭാണ്ഡമഴിച്ച് ഓരോന്നെടുത്തു ഊതിയൂതി അദ്ദേഹം മാണിക്യമാക്കി. എന്നിട്ട് ഉദാരമായി നമ്മുടെ കൈവെള്ളയിൽ വെച്ചുതന്നു. നാമത് നോക്കി വിസ്മയിക്കുമ്പോൾ അത്രമേൽ നിഷ്കളങ്കമായി അയാൾ മാറിനിന്ന് മന്ദഹാസം തൂകി. ആ മന്ദഹാസവും മുസ്്ലിം സർഗാത്മകതയുടെ ഒരു ഈടുവെപ്പ് തന്നെയാണ്. l

''കല പ്രാഥമികമായൊരു സൗന്ദര്യ സൃഷ്ടി മാത്രമല്ല, സത്യാന്വേഷണത്തിന്റെ ആധികാരിക ആവിഷ്കാരങ്ങൾ കൂടിയാണ്. യുക്ത്യതീതവും വിശുദ്ധവുമാണത്‌. മതം ആത്മാവിനെയാണ് സ്പർശിക്കുന്നതെങ്കിൽ കല നിരീക്ഷിക്കുന്നത് സ്വഭാവത്തെയാണ്. രണ്ടും ഒരേ ആശയം വ്യത്യസ്ത സരണിയിലൂടെ പ്രകാശിപ്പിക്കുന്നതാണെന്നേയുള്ളൂ.'' എന്താണ് കലയെന്നും മനുഷ്യജീവിതത്തിലെ നാനാതരം അനുഭവസ്ഥാനങ്ങളുമായി കലക്കുള്ള സഹജബന്ധങ്ങൾ എങ്ങനെയൊക്കെയായിരിക്കണമെന്നും നിരീക്ഷിച്ചപ്പോൾ ഇസ്്ലാമിക നവോത്ഥാന നായകനും ബോസ്നിയ വിമോചകനുമായ അലിജാ അലി ഇസ്സത്ത് ബെഗോവിച്ചിന്റെ കണ്ടെത്തലാണിത് . മതത്തിന് കലയോട് കലഹവും ശാസ്ത്രത്തോട് ശത്രുതയുമാണെന്ന ഭൗതികവാദികളുടെ വിമർശനത്തോടുള്ള ബെഗോവിച്ചിന്റെ പ്രതികരണവും കൂടിയാണിത്.

ഏതുതരം കലാരൂപങ്ങളും സത്യത്തിൽ സൗന്ദര്യാന്വേഷണവും അതിന്റെ സൂക്ഷ്മാവിഷ്കാരവും കൂടി തന്നെയാണ്. സ്രഷ്ടാവ് സുന്ദരനും സൗന്ദര്യോപാസകനുമാണെന്നൊരു പ്രവാചക നിരീക്ഷണമുണ്ടല്ലോ. സ്രഷ്ടാവ് സൗന്ദര്യം തന്നെയാണെന്നാണ് അതിന്റെ സൂക്ഷ്മ വിശദം. സ്വാഭാവികമായും ആ സൗന്ദര്യ സ്വരൂപത്തിൽ നിന്നുറന്നെത്തുന്നതൊക്കെയും സൗന്ദര്യം തന്നെയാവും. സ്രഷ്ടാവിന്റെ ഈ സൗന്ദര്യാതിരേകത്തെ ഉപാസിക്കുകയും ആവിഷ്കരിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന വിമലകർമമാണ് കലാ സാഹിത്യാവിഷ്കാരങ്ങളുടെ പൊതു രീതി. സ്വാഭാവികമായും അപ്പോൾ കലയും ആത്മീയ അന്വേഷണമായി ഉലർന്നു നിൽക്കുന്നു. കഥയും കവിതയും രാഗമാലികകളും നിറക്കൂട്ട് കൊണ്ട് നാം ചമക്കുന്ന ഇന്ദ്രജാല വിസ്മയങ്ങളുമൊക്കെയും ഓരോ ആസ്തിക്യാന്വേഷണ സപര്യ തന്നെയാണ്.

ഇങ്ങനെ ജീവിതത്തെയും മരണത്തെയും കലാപരമായും സൗന്ദര്യാത്മകമായും ആവിഷ്കരിക്കാൻ നടത്തുന്ന പരിശ്രമങ്ങളെ തൂക്കിയളക്കാൻ ഓരോ തത്ത്വചിന്താ പദ്ധതികളും അവരവരുടേതായ സൗന്ദര്യ ദർശനങ്ങൾ അവതരിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്. മാർക്സിയൻ സൗന്ദര്യ ദർശനങ്ങളും കൊളോണിയൽ ആധുനികത വികസിപ്പിച്ച ബിബ്ലിക്കൽ സൗന്ദര്യ പരിപ്രേക്ഷ്യങ്ങളും തുടങ്ങി കലയെയും ലാവണ്യ അന്വേഷണങ്ങളെയും ഏറ്റെടുത്തവർ ലോകത്ത് നിരവധി രാശികളിലാണ്. ഇങ്ങനെ ഏത് തരം ആലോചനാ മണ്ഡലങ്ങളിൽ നിന്നും സൗന്ദര്യാവിഷ്കാരം നിർവഹിച്ചവരും അവരവരുടെ ജീവിത കാഴ്ചകളിലൂടെയാണാ പരിശ്രമങ്ങൾ തുടർന്നത്‌; സർവ ദേശങ്ങളിലും സർവ ഭാഷകളിലും.

ഇതിൽ ഇസ്്ലാമിക ദർശനം അതിന്റെ സമാരംഭ കാലത്ത് തന്നെ വികസിപ്പിച്ച സ്വകീയമായൊരു സൗന്ദര്യ ദർശന ശാസ്ത്രമുണ്ട്. തീർച്ചയായും അത് ഏകദൈവ വിശ്വാസത്തിന്റെ സംസം തെളിമയിൽനിന്ന് അവസാനത്തെ ഇലന്ത മരത്തിന്റെ ഹരിത സുഭഗതയിലേക്ക് ചന്തമായി പുണരുന്ന ഒന്നാണ്. ഇസ്്ലാമിക സൗന്ദര്യദർശനത്തിന്റെ ആധാരം ഏകദൈവ വിശ്വാസം തന്നെയാണ്. ഈ ആധാരത്തിൽ നിന്ന് സർഗാത്മക ജീവിതം നടത്തിയവരും ആ സത്യസൗന്ദര്യം നുണഞ്ഞവരും ലോകഭാഷകളിൽ നിരവധി. എന്നാൽ, നമ്മുടെ മലയാള ഭാഷാ ചരിത്രത്തിൽ ഇത്തരം അന്വേഷണ ധീരത ഏറ്റെടുത്ത അപൂർവം എഴുത്തുകാരേയുള്ളൂ. അതിൽ ഒരാൾ ഇബ്രാഹീം ബേവിഞ്ചയാണ്. മറ്റൊരാൾ ഇ.വി അബ്ദു. വളരെ പെട്ടെന്ന് അസ്തമിച്ചുപോയതാണ് അബ്ദുവിന്റെ ജീവിതം. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ഇസ്്ലാമിന്റെ ലാവണ്യ സംസ്കൃതിയെ മലയാളത്തിൽ വിസ്താരമാക്കാൻ അദ്ദേഹത്തിന് കഴിയാതെ പോയി. ആ തുടർച്ച ഏറ്റെടുത്തതും മൗലികതയിൽ തന്നെ പിന്നീടത് വികസിപ്പിച്ചതും ഇബ്രാഹീം ബേവിഞ്ചയാണ്. രോഗാതുരതകളുടെ വൈവശ്യങ്ങൾ കുരുക്കും വരെ അദ്ദേഹം ആ ലാവണ്യ ദൗത്യം ധീരമായി തുടർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു.

'തൗഹീദിലും രിസാലത്തിലും ആഖിറത്തിലും' പുഷ്കലമാകുന്നൊരു ഭാവുകത്വവും ലാവണ്യ ധാരയുമാണ് കലാസ്വാദനത്തിൽ ഇസ്്ലാമിന്റെ അടിത്തറ. ഈ അടിത്തറയിൽ പതറാതെ നിന്നുകൊണ്ടാണ് ബേവിഞ്ച തന്റെ അന്വേഷണം മുന്നോട്ട് കൊണ്ടുപോയത്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ കൃതികൾ ഇത് തീർപ്പാക്കുന്നു. ഒരുപക്ഷേ, പ്രസിദ്ധീകരിച്ച പുസ്തകങ്ങളെക്കാൾ എത്രയോ അധികമാണ് പഴയ താളുകളിൽ മരുങ്ങിക്കിടക്കുന്ന ബേവിഞ്ചയുടെ എഴുത്താവിഷ്കാരങ്ങൾ. ഇത് ആസകലം സമഗ്ര പഠനത്തിന് വെക്കുമ്പോഴാണ് ആ കലോപാസകന്റെ ദർശനസൂക്ഷ്മത നമുക്ക് മുമ്പിൽ വിരിഞ്ഞിറങ്ങുക.

ബേവിഞ്ചക്ക് ഏറ്റവും പ്രിയമുള്ള കവിയായിരുന്നു ടി. ഉബൈദ്. അത് സ്വാഭാവികം തന്നെയാണ്‌. ഇസ്്ലാമിക സത്യവേദ ദർശന പരിസരങ്ങളിൽനിന്നാണ് ഉബൈദിന്റെ കവിതകൾ വികസിച്ചത്. കവിതകളിലെ ലാവണ്യതയും അതിൽ ഊറിനിൽക്കുന്ന ഇസ്്ലാമിക ബിംബമാലികളും തരുന്ന ഭാവുകത്വത്തെ പ്രതി സൂക്ഷ്മത്തിൽ തന്നെ പഠിച്ചറിഞ്ഞിട്ടുണ്ട് അദ്ദേഹം. 'ഉബൈദിന്റെ കവിതാ ലോകം' എന്ന തന്റെ പുസ്തകത്തിൽ ബേവിഞ്ച അന്വേഷിക്കുന്നത് ഈയൊരു സമീക്ഷയാണ്. മുദ്രകളും കൽപനകളും ആഖ്യാന സൂക്ഷ്മങ്ങളും പഠിച്ച് അതിലെ ഇസ്്ലാമിക ദർശനവും അതിൽ ചന്തം ചാർത്തി നിൽക്കുന്ന തൗഹീദീബോധ്യങ്ങളും വിശദമായി തന്നെ പുസ്തകത്തിൽ അദ്ദേഹം വിശദീകരിക്കുന്നുണ്ട്. ഉബൈദിന്റെ രചനാലോകത്തെ ബേവിഞ്ച സംഗ്രഹിക്കുന്നതിങ്ങനെയാണ്: "വായനക്കാരിൽ സൗന്ദര്യവും വിശുദ്ധിയും വിരിയണമെങ്കിൽ കവിമനസ്സിന്റെ ദീപ്തിയത്രയും കവിതയിലേക്ക് ആവാഹിക്കപ്പെടേണ്ടതുണ്ട്. മുല്ലപ്പൂക്കൾ വിതറുന്നതു പോലെ ചിരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞ ഉബൈദിന് ജീവിതത്തിന്റെ സമസ്ത തലങ്ങളിലും മുല്ലപ്പൂ വിരിഞ്ഞു കാണണമെന്ന് മോഹമുണ്ടായിരുന്നു. വ്യക്തിജീവിതം വേറെ, കാവ്യജീവിതം വേറെ എന്ന തരത്തിലുള്ള വിഘടിത വ്യക്തിത്വം കവിക്കില്ലായിരുന്നു . വിശുദ്ധമായ ജീവിതത്തിൽനിന്നേ വിശുദ്ധമായ കവിത എന്ന ആശയം ദീപ്തി ചിതറൂ." ബേവിഞ്ചയുടെ നോട്ടത്തിൽ കലാകാരന്റെ ആവിഷ്കാരം മാത്രമല്ല പ്രശ്നവൽക്കരിക്കപ്പെടേണ്ടത്.

എഴുത്തുകാരന്റെ ജീവിതവും പ്രശ്നം തന്നെയാണ്. പറയുന്നത് വേറെയും പ്രവർത്തിക്കുന്നത് വേറെയുമാണെങ്കിൽ ആ കൃതിയെയും ആവിഷ്കാരത്തെയും ബേവിഞ്ച ഏറ്റെടുക്കുന്നില്ല.
ഉബൈദ്കവിതകളെ പഠിക്കാൻ ഉത്സാഹിക്കുന്ന ബേവിഞ്ച ഇതിനുപയോഗിക്കുന്ന ഒരു രൂപകം തന്നെ മുല്ലപ്പൂവാണ്. മുല്ലപ്പൂ മലയാളത്തിന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട പുഷ്പ സാന്നിധ്യമാണ്. മുല്ല രാത്രി വിടരുന്ന വെളുത്ത പുഷ്പമാണ്. ഒപ്പം ദിവ്യമായ ഒരു സുഗന്ധം മുല്ലയുടെ പ്രത്യേകതയാണ്. സുമംഗലികൾ ചൂടുന്ന മുല്ലപ്പൂ മലയാളികളുടെ സൗന്ദര്യ സങ്കൽപങ്ങളുടെ ഉപാദാനമാണ്. ഏത് ഇരുട്ടിലും വഴികാട്ടുന്ന 'വെളിച്ചവും' ജീവിതത്തിലെ 'സുഗന്ധവു' മായിരിക്കണം കവിത എന്ന അത്യന്തം ആസ്തികമായ ഒരു നിരീക്ഷണമാണ് ഇവിടെ ബേവിഞ്ച മുന്നോട്ടു വെക്കുന്നത്. ഈ നിരീക്ഷണത്തിൽനിന്നാണ് കലയും കലാന്വേഷണവും നമ്മെ വഴിനടത്തേണ്ട സഞ്ചാര പാത ഭക്തിയുടെയും അൻപിന്റെയും വിശുദ്ധിയുടെയും വിമല രഥ്യകളാവണമെന്ന് നാം അറിയുന്നത്.
കവിതയെ ഉബൈദ് കണ്ടത് കാമുകിയായല്ല, മറിച്ച് അമ്മയായാണെന്ന് ബേവിഞ്ച നിരീക്ഷിക്കുന്നു. കൽപനകളിൽ കാമുകിയുടെ അലൗകിക സൗന്ദര്യം ചികയുന്നതിൽനിന്ന് അദ്ദേഹം ഉബൈദിനെ വേറിട്ട് നിർത്തുന്നത് മാതൃത്വത്തിന്റെ പാവനതയെ കവി ഗാഢമായി ഏറ്റെടുക്കുന്നതുകൊണ്ടാണ്. ഈയൊരു പാവനത്വം എഴുത്തിന്റെ സ്ഥൂലത്തിൽ നിന്ന് ആസ്വാദകർക്ക് കണ്ടെത്താനാവില്ല. അതു കാണാൻ കവിതയിലേക്കും കവിയിലേക്കും സർവ അന്വേഷണ സാമഗ്രികളുമായൊരു ലാവണ്യ സഞ്ചാരം നടത്തേണ്ടതുണ്ട്. അതിനുള്ള ത്രാണിയും വൈഭവവും പ്രകടിപ്പിച്ച എഴുത്തുകാരനാണ് ബേവിഞ്ച.

ഉബൈദിന്റെ കവിതകളിൽ ത്രിമാനത്തിൽ സഫലമാകുന്ന രചനയാണ് 'തീപിടിച്ച പള്ളി.' ഈ കവിതയെ സൂക്ഷ്മത്തിൽ അന്വയിച്ചുകൊണ്ട് ബേവിഞ്ച സാമാന്യം ദീർഘമായൊരു പ്രബന്ധമെഴുതിയിട്ടുണ്ട്. കവിതയിലെ സൂക്ഷ്മ പ്രതീകങ്ങളെയും (poetic symbols) കാവ്യ ബിംബങ്ങളെയും(poetic images ) അത്രമേൽ ആഴത്തിൽ പഠിച്ചാണ് പ്രബന്ധം തയാറാക്കിയത്. ഉബൈദിന്റെ ആത്മസുഹൃത്തും കവിയുമായ പി. കുഞ്ഞിരാമൻ നായർ ജീർണ ക്ഷേത്രത്തെ പ്രതി ഒരു കവിത എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. ഈ രണ്ട് കവിതകളും ഒരുമിച്ചെടുത്താണ് ബേവിഞ്ച പഠനത്തിന് വെക്കുന്നത്. ഭാവനാസമൃദ്ധരാണ് രണ്ടു കവികളും. ഒരേ സമയം രണ്ട് കവിതകളിലേക്കും ബേവിഞ്ച മുങ്ങിത്താഴുന്നത് കാണാൻ കൗതുകമാണ്. കവിതകളുടെ ആഴങ്ങളിൽ തപ്പിയാണ് അതിലെ ആസ്തിക ബിംബാവലികളുടെ അപൂർവ വൈഡൂര്യങ്ങളുമായി എഴുത്തുകാരൻ പൊങ്ങി വരുന്നത്. ഇത്രയും വിസ്താരത്തിലും സമഗ്രമാനത്തിലും സൗന്ദര്യാലോചന സാധ്യമാവണമെങ്കിൽ ആ പഠനവ്യഗ്രത അത്രമേൽ കുശലമാവേണ്ടതുണ്ട് .

ലോകപ്രിയനായ മുഹമ്മദ് നബിയുടെ മഹിതഭാവങ്ങൾ എവിടെയും കവികൾക്ക് പ്രിയ വിഷയമായിരുന്നു. ഇന്നും അതങ്ങനെ തന്നെ. മലയാളത്തിലും നബിജീവിത കാവ്യങ്ങൾ സുലഭമാണ്. മലയാളത്തിലെ പ്രവാചക കവിതകളെ അർഹിക്കുന്ന ഗഹനതയിൽ തന്നെ പഠനത്തിനുവെച്ച ഒരാൾ ബേവിഞ്ച മാത്രമായേക്കും. കാവ്യ ജീവിതങ്ങളെ തന്റെ അങ്കവസ്ത്രം കൊണ്ട് ആശ്ലേഷിക്കുകയും കവിതയെ കവിത കൊണ്ട് തന്നെ എയ്തൊടിക്കുകയും ചെയ്ത പ്രവാചകന് അവതരിച്ച വിശുദ്ധ പാഠങ്ങൾ ലോകോത്തരമായ ഒരു സാഹിത്യ സൃഷ്ടി തന്നെയാണെന്ന് അദ്ദേഹം പറയുന്നു.

മലയാളത്തിൽ ഏറ്റവും കൂടുതൽ ഇസ്്ലാമിക ഇതിവൃത്തങ്ങൾ സർഗാത്മ രചനയിലേക്ക് ഉൾച്ചേർത്തിയിട്ടുള്ള മുസ്്ലിമേതര കവി വള്ളത്തോൾ നാരായണ മേനോനാണെന്ന് ബേവിഞ്ച അടയാളപ്പെടുത്തുന്നു. പ്രവാചക ജീവിതത്തിന്റെ നാനാതരം ഭാവ തീക്ഷ്ണതയിലൂടെ സഞ്ചരിച്ച വള്ളത്തോൾ ആ മഹിത ജീവിതത്തിന് മുന്നിൽ അഞ്ജലീബദ്ധനായി നിൽക്കുന്നത് ബേവിഞ്ച അഭിമാനത്തോടെയാണ് അവതരിപ്പിക്കുന്നത്. ഏറെ പ്രൗഢമാണാ പഠനം.

'സൗന്ദര്യം ഇസ് ലാമിക സമീപനത്തിൽ' എന്നൊരു രചനയുണ്ട് ബേവിഞ്ചക്ക്. ജീവിതത്തിന്റെ വളർച്ചക്കും അനുക്രമ വികാസത്തിനും പ്രേരകമായ ശേഷിയാണ് സൗന്ദര്യമെന്നും അത് ആകാശീയമാണെന്നുമാണ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ പക്ഷം. മലയാളികളുടെ പൊതു ജീവിതത്തിൽ ബൈബിൾ പാഠങ്ങൾ ഏറ്റെടുക്കപ്പെട്ടതു പോലെ വിശുദ്ധ ഖുർആന്റെ ആഖ്യാന പരിസരം ആശ്ലേഷിക്കപ്പെടാത്തതിൽ ഖേദിച്ചു നിൽക്കുന്ന എഴുത്തുകാരൻ അതിന്റെ കാരണം കണ്ടെത്തുന്നത് വിവർത്തനത്തിലെ ഭാഷാ ചോർച്ചയിലാണ്. സയ്യിദ് മൗദൂദിയുടെ ഖുർആൻ ഭാഷ്യം ടി.കെ ഉബൈദ് പാൽപത കിനിയുന്ന മാനക മലയാളത്തിൽ ഭാഷാന്തരം ചെയ്തപ്പോൾ ബേവിഞ്ച അതേറ്റെടുത്തത് പ്രൗഢമായൊരു ലേഖനത്തിലൂടെയാണ്. അതിന്റെ തലവാചകം തന്നെ 'ഖുർആൻ ഭാഷ്യം' എന്നാണ്. ഖുർആന്റെ ആവിഷ്കാര സൗന്ദര്യവും ക്ഷമതയും അതിലെ ധ്വനി സാന്ദ്രിമയും ഉപമാലങ്കാര വിസ്മയങ്ങളും ദീർഘത്തിൽ പഠിച്ചന്വേഷിക്കുന്ന ഒരു നിബന്ധമുണ്ട് ബേവിഞ്ചക്ക്; 'ഖുർആന്റെ സൗന്ദര്യം' എന്ന പേരിൽ.

തന്റെ പുസ്തകങ്ങളിൽ മലയാളി സാമൂഹികതയിലെ മുസ്്ലിം ജീവിതം വിസ്താരത്തിൽ തന്നെ അന്വേഷിക്കുന്നുണ്ട് ബേവിഞ്ച. ഒരു മതസമൂഹത്തിന്റെ സംയുക്തമായ അബോധ തലവും അതില്‍നിന്നു ജന്യമാകുന്ന സാംസ്കാരിക തനതുകളുടെ ഉറവകളും സ്വന്തം മിത്തുകളുടെ പുനരാഖ്യാന ത്വരയും വേണ്ടവിധം ആവിഷ്കരിക്കാൻ മുസ്്ലിം എഴുത്തുകാർക്ക് സാധിച്ചില്ലല്ലോ എന്ന ഖേദം ഈ ദീർഘ പ്രബന്ധത്തിൽ ബേവിഞ്ച പ്രകടിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്. അപ്പോഴും പക്ഷേ, ബഷീറിന്റെ ആഖ്യാനങ്ങളെ ആദരവോടെ ഏറ്റെടുക്കുന്നുമുണ്ട് ഇദ്ദേഹം. ഉറൂബിന്റെയും എം.ടി യുടെയും ഒ.വി വിജയന്റെയും തുടങ്ങി നിരവധി എഴുത്തുകാരുടെ രചനകളിൽ വന്നുനിറയുന്ന നാനാതരം മുസ്്ലിം സൗന്ദര്യ പ്രതിനിധാനങ്ങളെ വിശദമായി രേഖപ്പെടുത്താൻ എന്നും ബേവിഞ്ചക്ക് ഉൽസാഹം തന്നെയായിരുന്നു. ഇങ്ങനെയൊരന്വേഷണം ഇത്രയും സാന്ദ്രതയിൽ മറ്റൊരാൾ നിർവഹിച്ചു കാണുന്നില്ല. ഇന്ത്യ കണ്ട ഏറ്റവും കൃതഹസ്തനായ എഴുത്തുകാരനാണ് ബഷീർ. മുസ്്ലിം മിത്തോളജികളിലേക്ക് വേരുകൾ പടർത്തിയ ബഷീർ സ്വന്തം സംസ്കാരത്തിന്റെ സുഗന്ധമുള്ള കഥകൾ പറഞ്ഞപ്പോൾ മലയാള സാഹിത്യത്തിൽ സൗന്ദര്യത്തിന്റേതായ പുതിയ ആകാശവും ഭൂമിയുമാണ് സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടത് എന്ന് ആത്മഹർഷം കൊള്ളുന്നു ബേവിഞ്ച.

അങ്ങനെ തന്റെ സാഹിത്യ സപര്യയിൽ ഒട്ടും മാപ്പുസാക്ഷിത്വമില്ലാതെ സ്വന്തം സമുദായത്തിന്റെ സൗന്ദര്യാത്മക ജീവിത വൈവിധ്യവും തേടി ദർവീശിനെപ്പോലെ ദീർഘമായലഞ്ഞ ഒരന്വേഷകനാണ് ബേവിഞ്ച. അലഞ്ഞു തിരിഞ്ഞപ്പോൾ കണ്ടതും കേട്ടതും കനവിൽ പെയ്തതുമായ സർവ ചേലുള്ളതും അദ്ദേഹം തന്റെ സ്വന്തം ഭാണ്ഡത്തിൽ തിരുകി വെച്ചു. ധ്യാനാത്മകമായ ഏകാന്തതയിൽ ഭാണ്ഡമഴിച്ച് ഓരോന്നെടുത്തു ഊതിയൂതി അദ്ദേഹം മാണിക്യമാക്കി. എന്നിട്ട് ഉദാരമായി നമ്മുടെ കൈവെള്ളയിൽ വെച്ചുതന്നു. നാമത് നോക്കി വിസ്മയിക്കുമ്പോൾ അത്രമേൽ നിഷ്കളങ്കമായി അയാൾ മാറിനിന്ന് മന്ദഹാസം തൂകി. ആ മന്ദഹാസവും മുസ്്ലിം സർഗാത്മകതയുടെ ഒരു ഈടുവെപ്പ് തന്നെയാണ്. l

''കല പ്രാഥമികമായൊരു സൗന്ദര്യ സൃഷ്ടി മാത്രമല്ല, സത്യാന്വേഷണത്തിന്റെ ആധികാരിക ആവിഷ്കാരങ്ങൾ കൂടിയാണ്. യുക്ത്യതീതവും വിശുദ്ധവുമാണത്‌. മതം ആത്മാവിനെയാണ് സ്പർശിക്കുന്നതെങ്കിൽ കല നിരീക്ഷിക്കുന്നത് സ്വഭാവത്തെയാണ്. രണ്ടും ഒരേ ആശയം വ്യത്യസ്ത സരണിയിലൂടെ പ്രകാശിപ്പിക്കുന്നതാണെന്നേയുള്ളൂ.'' എന്താണ് കലയെന്നും മനുഷ്യജീവിതത്തിലെ നാനാതരം അനുഭവസ്ഥാനങ്ങളുമായി കലക്കുള്ള സഹജബന്ധങ്ങൾ എങ്ങനെയൊക്കെയായിരിക്കണമെന്നും നിരീക്ഷിച്ചപ്പോൾ ഇസ്്ലാമിക നവോത്ഥാന നായകനും ബോസ്നിയ വിമോചകനുമായ അലിജാ അലി ഇസ്സത്ത് ബെഗോവിച്ചിന്റെ കണ്ടെത്തലാണിത് . മതത്തിന് കലയോട് കലഹവും ശാസ്ത്രത്തോട് ശത്രുതയുമാണെന്ന ഭൗതികവാദികളുടെ വിമർശനത്തോടുള്ള ബെഗോവിച്ചിന്റെ പ്രതികരണവും കൂടിയാണിത്.

ഏതുതരം കലാരൂപങ്ങളും സത്യത്തിൽ സൗന്ദര്യാന്വേഷണവും അതിന്റെ സൂക്ഷ്മാവിഷ്കാരവും കൂടി തന്നെയാണ്. സ്രഷ്ടാവ് സുന്ദരനും സൗന്ദര്യോപാസകനുമാണെന്നൊരു പ്രവാചക നിരീക്ഷണമുണ്ടല്ലോ. സ്രഷ്ടാവ് സൗന്ദര്യം തന്നെയാണെന്നാണ് അതിന്റെ സൂക്ഷ്മ വിശദം. സ്വാഭാവികമായും ആ സൗന്ദര്യ സ്വരൂപത്തിൽ നിന്നുറന്നെത്തുന്നതൊക്കെയും സൗന്ദര്യം തന്നെയാവും. സ്രഷ്ടാവിന്റെ ഈ സൗന്ദര്യാതിരേകത്തെ ഉപാസിക്കുകയും ആവിഷ്കരിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന വിമലകർമമാണ് കലാ സാഹിത്യാവിഷ്കാരങ്ങളുടെ പൊതു രീതി. സ്വാഭാവികമായും അപ്പോൾ കലയും ആത്മീയ അന്വേഷണമായി ഉലർന്നു നിൽക്കുന്നു. കഥയും കവിതയും രാഗമാലികകളും നിറക്കൂട്ട് കൊണ്ട് നാം ചമക്കുന്ന ഇന്ദ്രജാല വിസ്മയങ്ങളുമൊക്കെയും ഓരോ ആസ്തിക്യാന്വേഷണ സപര്യ തന്നെയാണ്.

ഇങ്ങനെ ജീവിതത്തെയും മരണത്തെയും കലാപരമായും സൗന്ദര്യാത്മകമായും ആവിഷ്കരിക്കാൻ നടത്തുന്ന പരിശ്രമങ്ങളെ തൂക്കിയളക്കാൻ ഓരോ തത്ത്വചിന്താ പദ്ധതികളും അവരവരുടേതായ സൗന്ദര്യ ദർശനങ്ങൾ അവതരിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്. മാർക്സിയൻ സൗന്ദര്യ ദർശനങ്ങളും കൊളോണിയൽ ആധുനികത വികസിപ്പിച്ച ബിബ്ലിക്കൽ സൗന്ദര്യ പരിപ്രേക്ഷ്യങ്ങളും തുടങ്ങി കലയെയും ലാവണ്യ അന്വേഷണങ്ങളെയും ഏറ്റെടുത്തവർ ലോകത്ത് നിരവധി രാശികളിലാണ്. ഇങ്ങനെ ഏത് തരം ആലോചനാ മണ്ഡലങ്ങളിൽ നിന്നും സൗന്ദര്യാവിഷ്കാരം നിർവഹിച്ചവരും അവരവരുടെ ജീവിത കാഴ്ചകളിലൂടെയാണാ പരിശ്രമങ്ങൾ തുടർന്നത്‌; സർവ ദേശങ്ങളിലും സർവ ഭാഷകളിലും.

ഇതിൽ ഇസ്്ലാമിക ദർശനം അതിന്റെ സമാരംഭ കാലത്ത് തന്നെ വികസിപ്പിച്ച സ്വകീയമായൊരു സൗന്ദര്യ ദർശന ശാസ്ത്രമുണ്ട്. തീർച്ചയായും അത് ഏകദൈവ വിശ്വാസത്തിന്റെ സംസം തെളിമയിൽനിന്ന് അവസാനത്തെ ഇലന്ത മരത്തിന്റെ ഹരിത സുഭഗതയിലേക്ക് ചന്തമായി പുണരുന്ന ഒന്നാണ്. ഇസ്്ലാമിക സൗന്ദര്യദർശനത്തിന്റെ ആധാരം ഏകദൈവ വിശ്വാസം തന്നെയാണ്. ഈ ആധാരത്തിൽ നിന്ന് സർഗാത്മക ജീവിതം നടത്തിയവരും ആ സത്യസൗന്ദര്യം നുണഞ്ഞവരും ലോകഭാഷകളിൽ നിരവധി. എന്നാൽ, നമ്മുടെ മലയാള ഭാഷാ ചരിത്രത്തിൽ ഇത്തരം അന്വേഷണ ധീരത ഏറ്റെടുത്ത അപൂർവം എഴുത്തുകാരേയുള്ളൂ. അതിൽ ഒരാൾ ഇബ്രാഹീം ബേവിഞ്ചയാണ്. മറ്റൊരാൾ ഇ.വി അബ്ദു. വളരെ പെട്ടെന്ന് അസ്തമിച്ചുപോയതാണ് അബ്ദുവിന്റെ ജീവിതം. അതുകൊണ്ടുതന്നെ ഇസ്്ലാമിന്റെ ലാവണ്യ സംസ്കൃതിയെ മലയാളത്തിൽ വിസ്താരമാക്കാൻ അദ്ദേഹത്തിന് കഴിയാതെ പോയി. ആ തുടർച്ച ഏറ്റെടുത്തതും മൗലികതയിൽ തന്നെ പിന്നീടത് വികസിപ്പിച്ചതും ഇബ്രാഹീം ബേവിഞ്ചയാണ്. രോഗാതുരതകളുടെ വൈവശ്യങ്ങൾ കുരുക്കും വരെ അദ്ദേഹം ആ ലാവണ്യ ദൗത്യം ധീരമായി തുടർന്നുകൊണ്ടിരുന്നു.

'തൗഹീദിലും രിസാലത്തിലും ആഖിറത്തിലും' പുഷ്കലമാകുന്നൊരു ഭാവുകത്വവും ലാവണ്യ ധാരയുമാണ് കലാസ്വാദനത്തിൽ ഇസ്്ലാമിന്റെ അടിത്തറ. ഈ അടിത്തറയിൽ പതറാതെ നിന്നുകൊണ്ടാണ് ബേവിഞ്ച തന്റെ അന്വേഷണം മുന്നോട്ട് കൊണ്ടുപോയത്. അദ്ദേഹത്തിന്റെ കൃതികൾ ഇത് തീർപ്പാക്കുന്നു. ഒരുപക്ഷേ, പ്രസിദ്ധീകരിച്ച പുസ്തകങ്ങളെക്കാൾ എത്രയോ അധികമാണ് പഴയ താളുകളിൽ മരുങ്ങിക്കിടക്കുന്ന ബേവിഞ്ചയുടെ എഴുത്താവിഷ്കാരങ്ങൾ. ഇത് ആസകലം സമഗ്ര പഠനത്തിന് വെക്കുമ്പോഴാണ് ആ കലോപാസകന്റെ ദർശനസൂക്ഷ്മത നമുക്ക് മുമ്പിൽ വിരിഞ്ഞിറങ്ങുക.

ബേവിഞ്ചക്ക് ഏറ്റവും പ്രിയമുള്ള കവിയായിരുന്നു ടി. ഉബൈദ്. അത് സ്വാഭാവികം തന്നെയാണ്‌. ഇസ്്ലാമിക സത്യവേദ ദർശന പരിസരങ്ങളിൽനിന്നാണ് ഉബൈദിന്റെ കവിതകൾ വികസിച്ചത്. കവിതകളിലെ ലാവണ്യതയും അതിൽ ഊറിനിൽക്കുന്ന ഇസ്്ലാമിക ബിംബമാലികളും തരുന്ന ഭാവുകത്വത്തെ പ്രതി സൂക്ഷ്മത്തിൽ തന്നെ പഠിച്ചറിഞ്ഞിട്ടുണ്ട് അദ്ദേഹം. 'ഉബൈദിന്റെ കവിതാ ലോകം' എന്ന തന്റെ പുസ്തകത്തിൽ ബേവിഞ്ച അന്വേഷിക്കുന്നത് ഈയൊരു സമീക്ഷയാണ്. മുദ്രകളും കൽപനകളും ആഖ്യാന സൂക്ഷ്മങ്ങളും പഠിച്ച് അതിലെ ഇസ്്ലാമിക ദർശനവും അതിൽ ചന്തം ചാർത്തി നിൽക്കുന്ന തൗഹീദീബോധ്യങ്ങളും വിശദമായി തന്നെ പുസ്തകത്തിൽ അദ്ദേഹം വിശദീകരിക്കുന്നുണ്ട്. ഉബൈദിന്റെ രചനാലോകത്തെ ബേവിഞ്ച സംഗ്രഹിക്കുന്നതിങ്ങനെയാണ്: "വായനക്കാരിൽ സൗന്ദര്യവും വിശുദ്ധിയും വിരിയണമെങ്കിൽ കവിമനസ്സിന്റെ ദീപ്തിയത്രയും കവിതയിലേക്ക് ആവാഹിക്കപ്പെടേണ്ടതുണ്ട്. മുല്ലപ്പൂക്കൾ വിതറുന്നതു പോലെ ചിരിക്കാൻ കഴിഞ്ഞ ഉബൈദിന് ജീവിതത്തിന്റെ സമസ്ത തലങ്ങളിലും മുല്ലപ്പൂ വിരിഞ്ഞു കാണണമെന്ന് മോഹമുണ്ടായിരുന്നു. വ്യക്തിജീവിതം വേറെ, കാവ്യജീവിതം വേറെ എന്ന തരത്തിലുള്ള വിഘടിത വ്യക്തിത്വം കവിക്കില്ലായിരുന്നു . വിശുദ്ധമായ ജീവിതത്തിൽനിന്നേ വിശുദ്ധമായ കവിത എന്ന ആശയം ദീപ്തി ചിതറൂ." ബേവിഞ്ചയുടെ നോട്ടത്തിൽ കലാകാരന്റെ ആവിഷ്കാരം മാത്രമല്ല പ്രശ്നവൽക്കരിക്കപ്പെടേണ്ടത്. എഴുത്തുകാരന്റെ ജീവിതവും പ്രശ്നം തന്നെയാണ്. പറയുന്നത് വേറെയും പ്രവർത്തിക്കുന്നത് വേറെയുമാണെങ്കിൽ ആ കൃതിയെയും ആവിഷ്കാരത്തെയും ബേവിഞ്ച ഏറ്റെടുക്കുന്നില്ല.

ഉബൈദ്കവിതകളെ പഠിക്കാൻ ഉത്സാഹിക്കുന്ന ബേവിഞ്ച ഇതിനുപയോഗിക്കുന്ന ഒരു രൂപകം തന്നെ മുല്ലപ്പൂവാണ്. മുല്ലപ്പൂ മലയാളത്തിന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട പുഷ്പ സാന്നിധ്യമാണ്. മുല്ല രാത്രി വിടരുന്ന വെളുത്ത പുഷ്പമാണ്. ഒപ്പം ദിവ്യമായ ഒരു സുഗന്ധം മുല്ലയുടെ പ്രത്യേകതയാണ്. സുമംഗലികൾ ചൂടുന്ന മുല്ലപ്പൂ മലയാളികളുടെ സൗന്ദര്യ സങ്കൽപങ്ങളുടെ ഉപാദാനമാണ്. ഏത് ഇരുട്ടിലും വഴികാട്ടുന്ന 'വെളിച്ചവും' ജീവിതത്തിലെ 'സുഗന്ധവു' മായിരിക്കണം കവിത എന്ന അത്യന്തം ആസ്തികമായ ഒരു നിരീക്ഷണമാണ് ഇവിടെ ബേവിഞ്ച മുന്നോട്ടു വെക്കുന്നത്. ഈ നിരീക്ഷണത്തിൽനിന്നാണ് കലയും കലാന്വേഷണവും നമ്മെ വഴിനടത്തേണ്ട സഞ്ചാര പാത ഭക്തിയുടെയും അൻപിന്റെയും വിശുദ്ധിയുടെയും വിമല രഥ്യകളാവണമെന്ന് നാം അറിയുന്നത്.

കവിതയെ ഉബൈദ് കണ്ടത് കാമുകിയായല്ല, മറിച്ച് അമ്മയായാണെന്ന് ബേവിഞ്ച നിരീക്ഷിക്കുന്നു. കൽപനകളിൽ കാമുകിയുടെ അലൗകിക സൗന്ദര്യം ചികയുന്നതിൽനിന്ന് അദ്ദേഹം ഉബൈദിനെ വേറിട്ട് നിർത്തുന്നത് മാതൃത്വത്തിന്റെ പാവനതയെ കവി ഗാഢമായി ഏറ്റെടുക്കുന്നതുകൊണ്ടാണ്. ഈയൊരു പാവനത്വം എഴുത്തിന്റെ സ്ഥൂലത്തിൽ നിന്ന് ആസ്വാദകർക്ക് കണ്ടെത്താനാവില്ല. അതു കാണാൻ കവിതയിലേക്കും കവിയിലേക്കും സർവ അന്വേഷണ സാമഗ്രികളുമായൊരു ലാവണ്യ സഞ്ചാരം നടത്തേണ്ടതുണ്ട്. അതിനുള്ള ത്രാണിയും വൈഭവവും പ്രകടിപ്പിച്ച എഴുത്തുകാരനാണ് ബേവിഞ്ച.

ഉബൈദിന്റെ കവിതകളിൽ ത്രിമാനത്തിൽ സഫലമാകുന്ന രചനയാണ് 'തീപിടിച്ച പള്ളി.' ഈ കവിതയെ സൂക്ഷ്മത്തിൽ അന്വയിച്ചുകൊണ്ട് ബേവിഞ്ച സാമാന്യം ദീർഘമായൊരു പ്രബന്ധമെഴുതിയിട്ടുണ്ട്. കവിതയിലെ സൂക്ഷ്മ പ്രതീകങ്ങളെയും (poetic symbols) കാവ്യ ബിംബങ്ങളെയും(poetic images ) അത്രമേൽ ആഴത്തിൽ പഠിച്ചാണ് പ്രബന്ധം തയാറാക്കിയത്. ഉബൈദിന്റെ ആത്മസുഹൃത്തും കവിയുമായ പി. കുഞ്ഞിരാമൻ നായർ ജീർണ ക്ഷേത്രത്തെ പ്രതി ഒരു കവിത എഴുതിയിട്ടുണ്ട്. ഈ രണ്ട് കവിതകളും ഒരുമിച്ചെടുത്താണ് ബേവിഞ്ച പഠനത്തിന് വെക്കുന്നത്. ഭാവനാസമൃദ്ധരാണ് രണ്ടു കവികളും. ഒരേ സമയം രണ്ട് കവിതകളിലേക്കും ബേവിഞ്ച മുങ്ങിത്താഴുന്നത് കാണാൻ കൗതുകമാണ്. കവിതകളുടെ ആഴങ്ങളിൽ തപ്പിയാണ് അതിലെ ആസ്തിക ബിംബാവലികളുടെ അപൂർവ വൈഡൂര്യങ്ങളുമായി എഴുത്തുകാരൻ പൊങ്ങി വരുന്നത്. ഇത്രയും വിസ്താരത്തിലും സമഗ്രമാനത്തിലും സൗന്ദര്യാലോചന സാധ്യമാവണമെങ്കിൽ ആ പഠനവ്യഗ്രത അത്രമേൽ കുശലമാവേണ്ടതുണ്ട് .

ലോകപ്രിയനായ മുഹമ്മദ് നബിയുടെ മഹിതഭാവങ്ങൾ എവിടെയും കവികൾക്ക് പ്രിയ വിഷയമായിരുന്നു. ഇന്നും അതങ്ങനെ തന്നെ. മലയാളത്തിലും നബിജീവിത കാവ്യങ്ങൾ സുലഭമാണ്. മലയാളത്തിലെ പ്രവാചക കവിതകളെ അർഹിക്കുന്ന ഗഹനതയിൽ തന്നെ പഠനത്തിനുവെച്ച ഒരാൾ ബേവിഞ്ച മാത്രമായേക്കും. കാവ്യ ജീവിതങ്ങളെ തന്റെ അങ്കവസ്ത്രം കൊണ്ട് ആശ്ലേഷിക്കുകയും കവിതയെ കവിത കൊണ്ട് തന്നെ എയ്തൊടിക്കുകയും ചെയ്ത പ്രവാചകന് അവതരിച്ച വിശുദ്ധ പാഠങ്ങൾ ലോകോത്തരമായ ഒരു സാഹിത്യ സൃഷ്ടി തന്നെയാണെന്ന് അദ്ദേഹം പറയുന്നു.

മലയാളത്തിൽ ഏറ്റവും കൂടുതൽ ഇസ്്ലാമിക ഇതിവൃത്തങ്ങൾ സർഗാത്മ രചനയിലേക്ക് ഉൾച്ചേർത്തിയിട്ടുള്ള മുസ്്ലിമേതര കവി വള്ളത്തോൾ നാരായണ മേനോനാണെന്ന് ബേവിഞ്ച അടയാളപ്പെടുത്തുന്നു. പ്രവാചക ജീവിതത്തിന്റെ നാനാതരം ഭാവ തീക്ഷ്ണതയിലൂടെ സഞ്ചരിച്ച വള്ളത്തോൾ ആ മഹിത ജീവിതത്തിന് മുന്നിൽ അഞ്ജലീബദ്ധനായി നിൽക്കുന്നത് ബേവിഞ്ച അഭിമാനത്തോടെയാണ് അവതരിപ്പിക്കുന്നത്. ഏറെ പ്രൗഢമാണാ പഠനം.

'സൗന്ദര്യം ഇസ് ലാമിക സമീപനത്തിൽ' എന്നൊരു രചനയുണ്ട് ബേവിഞ്ചക്ക്. ജീവിതത്തിന്റെ വളർച്ചക്കും അനുക്രമ വികാസത്തിനും പ്രേരകമായ ശേഷിയാണ് സൗന്ദര്യമെന്നും അത് ആകാശീയമാണെന്നുമാണ് അദ്ദേഹത്തിന്റെ പക്ഷം. മലയാളികളുടെ പൊതു ജീവിതത്തിൽ ബൈബിൾ പാഠങ്ങൾ ഏറ്റെടുക്കപ്പെട്ടതു പോലെ വിശുദ്ധ ഖുർആന്റെ ആഖ്യാന പരിസരം ആശ്ലേഷിക്കപ്പെടാത്തതിൽ ഖേദിച്ചു നിൽക്കുന്ന എഴുത്തുകാരൻ അതിന്റെ കാരണം കണ്ടെത്തുന്നത് വിവർത്തനത്തിലെ ഭാഷാ ചോർച്ചയിലാണ്. സയ്യിദ് മൗദൂദിയുടെ ഖുർആൻ ഭാഷ്യം ടി.കെ ഉബൈദ് പാൽപത കിനിയുന്ന മാനക മലയാളത്തിൽ ഭാഷാന്തരം ചെയ്തപ്പോൾ ബേവിഞ്ച അതേറ്റെടുത്തത് പ്രൗഢമായൊരു ലേഖനത്തിലൂടെയാണ്. അതിന്റെ തലവാചകം തന്നെ 'ഖുർആൻ ഭാഷ്യം' എന്നാണ്. ഖുർആന്റെ ആവിഷ്കാര സൗന്ദര്യവും ക്ഷമതയും അതിലെ ധ്വനി സാന്ദ്രിമയും ഉപമാലങ്കാര വിസ്മയങ്ങളും ദീർഘത്തിൽ പഠിച്ചന്വേഷിക്കുന്ന ഒരു നിബന്ധമുണ്ട് ബേവിഞ്ചക്ക്; 'ഖുർആന്റെ സൗന്ദര്യം' എന്ന പേരിൽ.

തന്റെ പുസ്തകങ്ങളിൽ മലയാളി സാമൂഹികതയിലെ മുസ്്ലിം ജീവിതം വിസ്താരത്തിൽ തന്നെ അന്വേഷിക്കുന്നുണ്ട് ബേവിഞ്ച. ഒരു മതസമൂഹത്തിന്റെ സംയുക്തമായ അബോധ തലവും അതില്‍നിന്നു ജന്യമാകുന്ന സാംസ്കാരിക തനതുകളുടെ ഉറവകളും സ്വന്തം മിത്തുകളുടെ പുനരാഖ്യാന ത്വരയും വേണ്ടവിധം ആവിഷ്കരിക്കാൻ മുസ്്ലിം എഴുത്തുകാർക്ക് സാധിച്ചില്ലല്ലോ എന്ന ഖേദം ഈ ദീർഘ പ്രബന്ധത്തിൽ ബേവിഞ്ച പ്രകടിപ്പിക്കുന്നുണ്ട്. അപ്പോഴും പക്ഷേ, ബഷീറിന്റെ ആഖ്യാനങ്ങളെ ആദരവോടെ ഏറ്റെടുക്കുന്നുമുണ്ട് ഇദ്ദേഹം. ഉറൂബിന്റെയും എം.ടി യുടെയും ഒ.വി വിജയന്റെയും തുടങ്ങി നിരവധി എഴുത്തുകാരുടെ രചനകളിൽ വന്നുനിറയുന്ന നാനാതരം മുസ്്ലിം സൗന്ദര്യ പ്രതിനിധാനങ്ങളെ വിശദമായി രേഖപ്പെടുത്താൻ എന്നും ബേവിഞ്ചക്ക് ഉൽസാഹം തന്നെയായിരുന്നു. ഇങ്ങനെയൊരന്വേഷണം ഇത്രയും സാന്ദ്രതയിൽ മറ്റൊരാൾ നിർവഹിച്ചു കാണുന്നില്ല. ഇന്ത്യ കണ്ട ഏറ്റവും കൃതഹസ്തനായ എഴുത്തുകാരനാണ് ബഷീർ. മുസ്്ലിം മിത്തോളജികളിലേക്ക് വേരുകൾ പടർത്തിയ ബഷീർ സ്വന്തം സംസ്കാരത്തിന്റെ സുഗന്ധമുള്ള കഥകൾ പറഞ്ഞപ്പോൾ മലയാള സാഹിത്യത്തിൽ സൗന്ദര്യത്തിന്റേതായ പുതിയ ആകാശവും ഭൂമിയുമാണ് സൃഷ്ടിക്കപ്പെട്ടത് എന്ന് ആത്മഹർഷം കൊള്ളുന്നു ബേവിഞ്ച.

അങ്ങനെ തന്റെ സാഹിത്യ സപര്യയിൽ ഒട്ടും മാപ്പുസാക്ഷിത്വമില്ലാതെ സ്വന്തം സമുദായത്തിന്റെ സൗന്ദര്യാത്മക ജീവിത വൈവിധ്യവും തേടി ദർവീശിനെപ്പോലെ ദീർഘമായലഞ്ഞ ഒരന്വേഷകനാണ് ബേവിഞ്ച. അലഞ്ഞു തിരിഞ്ഞപ്പോൾ കണ്ടതും കേട്ടതും കനവിൽ പെയ്തതുമായ സർവ ചേലുള്ളതും അദ്ദേഹം തന്റെ സ്വന്തം ഭാണ്ഡത്തിൽ തിരുകി വെച്ചു. ധ്യാനാത്മകമായ ഏകാന്തതയിൽ ഭാണ്ഡമഴിച്ച് ഓരോന്നെടുത്തു ഊതിയൂതി അദ്ദേഹം മാണിക്യമാക്കി. എന്നിട്ട് ഉദാരമായി നമ്മുടെ കൈവെള്ളയിൽ വെച്ചുതന്നു. നാമത് നോക്കി വിസ്മയിക്കുമ്പോൾ അത്രമേൽ നിഷ്കളങ്കമായി അയാൾ മാറിനിന്ന് മന്ദഹാസം തൂകി. ആ മന്ദഹാസവും മുസ്്ലിം സർഗാത്മകതയുടെ ഒരു ഈടുവെപ്പ് തന്നെയാണ്. l

കൊളോണിയല്‍ ആധുനികതയും അതിന്റെ വിചാരരൂപങ്ങളും കേരളീയ മുസ്‌ലിം സാമൂഹികതയില്‍ നിരന്തരമായി വികസിപ്പിച്ച ഒരു പ്രതിലോമതയുണ്ട്. ഇതിന്റെ ഫലം സ്വന്തം ചരിത്രത്തോടും ഈടുവെപ്പുകളോടും തീക്ഷ്ണമായ അപകര്‍ഷത പടരുക എന്നതായിരുന്നു. അപ്പോള്‍ ആധിപത്യശേഷിയുടെ സ്വാര്‍ഥങ്ങളെ മാത്രം പ്രതിനിധീകരിക്കുന്ന ചരിത്രവും ഭാഷയും സാംസ്‌കാരിക പെരുമകളും ഏറ്റെടുക്കാന്‍ ജനം നിര്‍ബന്ധിക്കപ്പെടും. അപ്പോള്‍ ഓരോ ചരിത്ര ഘട്ടത്തിലും അധികാരശക്തികള്‍ നിര്‍മിച്ചെടുക്കുന്ന പൊതുബോധവും കൈയേറപ്പെട്ട സമൂഹത്തിന്റെ സത്യമാര്‍ന്ന നിര്‍വാഹകത്വവും തമ്മില്‍ കലഹിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കും. അങ്ങനെ രൂപം കൊള്ളുന്ന സാമൂഹിക വിധേയത്വം സ്വയം നിര്‍വചിക്കാനുള്ള സമൂഹത്തിന്റെ ശേഷിയെയാണ് റദ്ദാക്കുക. അപ്പോള്‍ സവര്‍ണവും പാശ്ചാത്യവുമായ സര്‍വ ജ്ഞാനവ്യവസ്ഥകളെയും അത് സൃഷ്ടിച്ച പ്രതിഛായകളെയും മറിച്ചിട്ട് സ്വന്തം കര്‍തൃത്വത്തിന്റെ പരിസരം സ്വയം തന്നെ വിശദീകരിക്കാനുള്ള ശേഷി നിമ്‌നവല്‍ക്കരിക്കപ്പെട്ടവരില്‍ വികസിച്ചു വരിക തന്നെ ചെയ്യും. കൊളോണിയല്‍ മൂല്യവ്യവസ്ഥ നല്‍കിയ ഉത്തോലകങ്ങള്‍ വെച്ച് ഭൂരിപക്ഷത്തിന്റെ സാംസ്‌കാരിക താല്‍പര്യങ്ങളാല്‍ നിര്‍ണിതമായ പൊതുബോധത്തില്‍നിന്ന് മതഭ്രാന്തനും ഹാലിളക്കക്കാരനുമായി മാറ്റപ്പെട്ട കേരളീയ മുസ്‌ലിമിനെ ഈയൊരു കപട പ്രതിഛായയില്‍നിന്നും വിമോചിപ്പിക്കാനും എന്നിട്ടവരെ വസ്തുനിഷ്ഠതയുടെ വിമലസാനുവില്‍ സ്ഥാപിക്കാനുമുള്ള സൂധീരമായ കുതറല്‍ മുസ്‌ലിം സമൂഹത്തില്‍ ഇന്ന് ബോധപൂര്‍വം തിടംവെക്കുന്നുണ്ട്. 
ഈയൊരു പശ്ചാത്തലത്തിലാണ് എ.കെ കോടൂരിന്റെ ആഗ്ലോ മാപ്പിള യുദ്ധങ്ങള്‍ എന്ന അന്വേഷണാത്മക ചരിത്ര രചനയെ നാം സമീപിക്കേണ്ടത്. 1498 മുതല്‍ 1947 വരെ ദീര്‍ഘമായ നമ്മുടെ സ്വാതന്ത്ര്യ പരിശ്രമത്തില്‍ മുസ്‌ലിം ജനതയുടെ യാതനാപൂര്‍ണവും ധീരോദാത്തവുമായ നിര്‍വഹണമാണ് 1921-ലെ മലബാര്‍ സ്വാതന്ത്ര്യസമരം. ഈ മഹത്തായ സമര സമര്‍പ്പണത്തെ പില്‍ക്കാലത്ത് സമൂഹം മനസ്സിലാക്കിയതോ ഹിച്ച് കോക്കിന്റെയും ടോട്ടന്‍ഹാമിന്റെയും കൊളോണിയല്‍ കൃതികളില്‍നിന്നും പിന്നെ ഗോപാലന്‍ നായരുടെയും മാധവന്‍ നായരുടെയും ക്ഷുദ്രരചനകളില്‍നിന്നും മാത്രമായിരുന്നു. ഇവരൊക്കെ ഉത്സാഹിച്ച് കാലങ്ങളായി ഇളക്കം തട്ടാതെ പ രിപാലിച്ചുപോന്ന മുസ്‌ലിം ചരിത്രസംബന്ധിയായ പല നിര്‍മിതികളും പില്‍ക്കാലത്ത് ചോദ്യം ചെയ്യപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്. ഈദൃശ മണ്ഡലത്തിലെ ശ്രദ്ധേയമായൊരു ഉപാദാനമാണ് എ.കെ കോടൂരിന്റെ ചരിത്ര പുസ്തകം.
കേരളത്തിന്റെ ആദിമ ജനവാസ ചരിത്രത്തില്‍നിന്നാണ് കോടൂര്‍ തന്റെ പുസ്തകമാരംഭിക്കുന്നത്. പ്രാചീന കേരളീയ സാമൂഹികതക്ക് സൈന്ധവ നാഗരികതയുമായി വിനിമയങ്ങള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നുവെന്നും ആര്യന്‍ അധിനിവേശത്തോടെയാണ് ഇവിടെ ജാതിശ്രേണി രൂപപ്പെട്ടതെന്നും കോടൂര്‍ നിരീക്ഷിക്കുന്നത് ചരിത്രകാരന്മാര്‍ അംഗീകരിക്കുന്നത് തന്നെയാണ്. കേരളത്തിലെ ജൈന-ബുദ്ധ മത വ്യാപനവും ശങ്കരാചാര്യന്റെ പുറപ്പാടോടെ കേരളീയ സാമൂഹികതയില്‍ വന്ന പരിവര്‍ത്തനങ്ങളും പുസ്തകത്തില്‍ കോടൂര്‍ വിസ്താരത്തില്‍ അന്വേഷിക്കുന്നുണ്ട്. 
പോര്‍ച്ചുഗീസ് കാലം തൊട്ട് മുസ്‌ലിംകള്‍ ഏറ്റുവാങ്ങിയ സഹനം, പീഡാനുഭവങ്ങള്‍, കൊള്ള, പരിഹാസം, തിരസ്‌കാരം, ഉന്മൂലനം ഇതിനെയൊക്കെ ആ അഭിജാത സമൂഹം നേരിട്ട രീതിമട്ടം ഇതൊക്കെയും പുസ്തകം അന്വേഷിക്കുന്നുണ്ട്. ടിപ്പുവും ഹൈദറും കേരളത്തില്‍ ആവിഷ്‌കരിച്ച നവോത്ഥാന മൂല്യങ്ങള്‍ പുസ്തകം പറയുന്നു. ഇവര്‍ ആട്ടിയോടിച്ച ഭൂവ്യവസ്ഥ ഇവരുടെ തോല്‍വിയോടെ  ഇംഗ്ലീഷുകാരും സവര്‍ണ ജാതികോയ്മകളും തിരിച്ചുകൊണ്ടുവന്നതായും അതിന്റെ സംഘര്‍ഷമനുഭവിച്ച മനുഷ്യര്‍ മുസ്‌ലിംകളും അവര്‍ണരും മാത്രമായിരുന്നെന്നും ടിപ്പുവിന്റെ തോല്‍വി മലബാറില്‍ ആഘോഷിച്ചത് ഇംഗ്ലീഷുകാരും 300 ജന്മിമാരും അവരുടെ ശിങ്കിടികളായ പതിനായിരത്തോളം നായന്മാരും മാത്രമായിരുന്നെന്നും കോടൂര്‍ നിരീക്ഷിക്കുന്നു. ഇതൊരു ചരിത്ര ഘട്ടമായിരുന്നു. ടിപ്പു മലബാറില്‍ തോല്‍പിക്കപ്പെട്ടപ്പോള്‍ കോഴിക്കോട് സര്‍ക്കാര്‍ ഹൗസില്‍ യൂനിയന്‍ ജാക്ക് ഉയര്‍ത്തിയ ഗവര്‍ണര്‍ റോബര്‍ട്ട് ക്രോംമ്പി നടത്തിയ പ്രസ്താവന കോടൂര്‍ ഉദ്ധരിക്കുന്നുണ്ട്. 'സ്വതന്ത്ര വ്യാപാരം സാര്‍വത്രികമാക്കും. സമൂഹത്തിലെ മേലേക്കിട വര്‍ഗക്കാരുടെ അവകാശങ്ങളും താല്‍പര്യങ്ങളും സംരക്ഷിക്കും.'' ഈ പ്രഖ്യാപനം തന്നെയായിരുന്നു പില്‍ക്കാലത്ത് അരങ്ങേറിയ സര്‍വ കാപാലികത്വത്തിന്റെയും ആധാരം.
വിമോചന പ്രസ്ഥാനത്തിനിടയിലും ശേഷവും വിമോചന സമരക്കാര്‍ നേരിട്ട നിരവധി ആരോപണങ്ങളെ പുസ്തകത്തില്‍ വസ്തുനിഷ്ഠമായി അന്വേഷിക്കുന്നുണ്ട്. ഇതിലൊന്ന് സമരക്കാര്‍ ഹിന്ദുക്കളില്‍ നിന്ന് പണം പിരിച്ചുവെന്നതാണ്. സമരക്കാര്‍ എല്ലാവരോടും ജാതി മതഭേദമില്ലാതെ സംഭാവന വാങ്ങിയിട്ടുണ്ട്. അത് സമരഫണ്ടിലേക്കാണ്. പക്ഷേ കേശവ മേനോനും മാധവന്‍ നായരും ഇത് മറ്റൊരു വഴിയിലാണ് വ്യാഖ്യാനിച്ചത്. ഹിന്ദുക്കള്‍ ഭീഷണിക്ക് ഭയന്നും മുസ്‌ലിംകള്‍ ദേശം പിടിക്കാനുമായിരുന്നു പിരിവെന്നാണ് അവര്‍ പറഞ്ഞത്. മേല്‍മുറിയിലെ കോമന്‍ മേനോന്‍ വിശ്വാസം മാറിയതും അതില്‍ പോരാളികള്‍ സ്വീകരിച്ച നിലപാടും മഞ്ചേരിയിലും മറ്റും നടന്ന ബാങ്ക് പൊളിക്കല്‍ കഥകളും ഹിച്ച്‌കോക്കിന്റെയും തോമസിന്റെയും പ്രതികാരവും സി.ഐ നാരായണ മേനോന്റെ വഞ്ചനയും വിസ്താരത്തില്‍ തന്നെ പുസ്തകം സംസാരിക്കുന്നുണ്ട്. ആലി മുസ്‌ലിയാര്‍ക്കെതിരെ വന്ന കോടതി വിധിയും വാരിയംകുന്നത്തും ഹിച്ച്‌കോക്കും തമ്മിലുള്ള അവസാന സംഭാഷണങ്ങളും ഹൃദയസ്പൃക്കായ വായനാ സന്ദര്‍ഭങ്ങളാണ്.
സമഗ്രമാണ് കോടൂരിന്റെ രചന. അതിനു കാരണം സവിശേഷമായൊരു ചരിത്ര സന്ദര്‍ഭത്തോട് ഈയൊരു സാധാരണക്കാരന്‍ കാണിച്ച തീക്ഷ്ണമായ സത്യസന്ധതയും സമര്‍പ്പണവുമാണ്. വെറും നാലാംതരം മാത്രം ഔപചാരിക വിദ്യാഭ്യാസമുള്ള അലവിക്കുട്ടി  എന്ന എ.കെ കോടൂര്‍ ചരിത്ര സംഭവത്തിന്റെ സത്യവും തിരഞ്ഞ് ഏറനാട്ടിലാകെ നെടുകെയും കുറുകെയും സഞ്ചരിക്കുകയായിരുന്നു. കണ്ടും കേട്ടും അനുഭവസ്ഥരോട് ചോദിച്ചറിഞ്ഞും വീടുകളില്‍ ദ്രവിച്ചു കിടന്നിരുന്ന രേഖകള്‍ പഠിച്ചും ദേശങ്ങള്‍ തോറും കയറിയിറങ്ങിയും മുപ്പത് വര്‍ഷത്തോളം നീണ്ട തപസ്യയുടെ ഉപലബ്ധമാണീ ചരിത്രപുസ്തകം. അത്യുക്തിയില്ല. അപദാനങ്ങളുടെ മേദസ്സില്ല. സ്വാതന്ത്ര്യ സമരത്തില്‍ നടന്ന വഴുക്കലുകളെ, ഒറ്റുകൊടുക്കലിനെ-ഇതിനെയൊക്കെ വളരെ ജനാധിപത്യ പ്രതലത്തില്‍ അദ്ദേഹം നിര്‍ധാരണത്തിന് വെക്കുന്നുണ്ട്. അതുകൊണ്ടാണ് ഈ പുസ്തകം അക്കാദമിക ചരിത്രകാരന്മാര്‍ക്കു പോലും ഉപാദാനമാകുന്നത്. വാമൊഴി ചരിത്രം (ഓറല്‍ ഹിസ്റ്ററി) ഇന്ന് യൂറോപ്യന്‍ ചരിത്ര രചനയില്‍ പോലും പ്രധാനമാണ്. സ്ഥൂല ചരിത്രത്തില്‍ ഇടംചേരാത്ത നിരവധി വസ്തുതകള്‍ വാമൊഴി ചരിത്രത്തിന്റെ സൂക്ഷ്മ രചനക്ക് കൂടുതല്‍ ആധികാരികതയില്‍ ഉള്‍ച്ചേര്‍ക്കാന്‍ പറ്റുമെന്നുള്ളത് ഒരു പ്രത്യേകതയാണ്.
ഇവിടെ ഉയര്‍ന്നുവരുന്ന ഒരു ചോദ്യമുണ്ട്. ചരിത്രമെഴുതേണ്ടതാരാണ്? ആരെഴുതുന്നതാണ് ചരിത്രം? അക്കാദമിക പണ്ഡിതന്മാര്‍ക്കും പ്രഫസര്‍മാര്‍ക്കും തങ്ങള്‍ എഴുതുന്നത് മാത്രമാണ് ആധികാരികം. ഇങ്ങനെയൊരു ശാഠ്യം  പൊതുവെ അക്കാദമിക ചരിത്രകാരന്മാര്‍ക്കുണ്ട്. ചരിത്രത്തിന്റെ നിയന്ത്രണം തങ്ങളുടെ ബിരുദ കലവറക്കകത്ത് സുരക്ഷേിതമാകണമെന്ന തൊഴില്‍പരമായ ആന്ധ്യം എന്നതില്‍ കവിഞ്ഞിതിലൊന്നുമില്ല. അതുകൊണ്ടാണ് ഒരു സാധാരണക്കാരന്‍ ചരിത്ര കൗതുകം കാണിച്ചാല്‍ അതിന്റെ കര്‍തൃത്വ പദവിയിലേക്കയാള്‍ വരരുതെന്ന് ഇത്തരം ചരിത്രകാരന്മാര്‍ ശഠിക്കുന്നത്. വാസ്തവത്തില്‍ യഥോചിതം വസ്തുതാന്വേഷണത്തിനിറങ്ങുന്ന ആര്‍ക്കുമിതാകാം. ഉപാദാനങ്ങള്‍ ഖനിച്ചെടുക്കുകയും സൂക്ഷ്മത്തില്‍ അന്വേഷിച്ചന്വയിച്ച് ചരിത്രത്തില്‍ ഇടപെട്ട സമൂഹത്തിന്റെ പരിസരത്തുവെച്ചത് വിശ്ലേഷണം ചെയ്ത് നിഗമനങ്ങള്‍ ക്രോഡീകരിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതാണ് ചരിത്ര രചന. അത് നിര്‍വഹിക്കുന്നവരൊക്കെയും ചരിത്രകാരന്മാരാണ്. അപ്പോള്‍ കൊസാംബിയും ടോണി ജോസഫും ചരിത്രകാരന്മാര്‍ തന്നെയാണ്. നോണ്‍ ഹിസ്‌റ്റോറിയന്‍ എന്നൊരാളില്ല. ഉണ്ടെങ്കില്‍ അത് ചരിത്രത്തില്‍ കല്‍പിതങ്ങള്‍ കലര്‍ത്തുന്നവരാണ്. മലബാറിലിരമ്പിയ സ്വാതന്ത്ര്യ പ്രക്ഷോഭത്തിന്റെ ചരിത്രമെഴുതിയ ഹിച്ച്‌കോക്കും ടോട്ടന്‍ഹാമുമാണ് ഇല്ലാക്കഥകള്‍ ആധികാരികത ചാര്‍ത്തി മുഖ്യധാരാ ചരിത്രമായി അവതരിപ്പിച്ചത്. അതിനെയൊക്കെയും മറിച്ചിട്ടു പോകാന്‍ മാത്രം ബലവും ഗാഢതയുമുള്ള പ്രതലത്തിലാണ് എ.കെ കോടൂര്‍ തന്റെ വാമൊഴി നിരീക്ഷണങ്ങള്‍ ക്രോഡീകരിച്ചത്.

1921
ആഗ്ലോ മാപ്പിള യുദ്ധം
എ.കെ കോടൂര്‍
പ്രസാധനം: ഐ.പി.എച്ച്
പേജ്: 424, വില: 450 രൂപ.

ഞാന്‍ ചേന്ദമംഗല്ലൂര്‍ ഇസ്‌ലാഹിയയില്‍ പഠിപ്പിനെത്തിയ കാലം. പത്താംതരം കഴിഞ്ഞ് നഗര വിസ്മയങ്ങളിലേക്ക് നീന്തി മറയാന്‍ വ്രതം നോറ്റിരുന്ന എന്നെയും സുഹൃത്തുക്കളെയും ചേന്ദമംഗല്ലൂരിന്റെ കുഗ്രാമ സൈകതത്തിലേക്ക് തടവുകാരായിപ്പിടിച്ചത് കെ.സി അബ്ദുല്ല മൗലവി നേരിട്ടാണ്. എന്നിട്ട് ഞങ്ങളെ പന്തിയില്‍ പോറ്റി ചട്ടം പഠിപ്പിക്കുവാന്‍ ഒരു പാപ്പാനും. നാടും കാടും ആന വൈദ്യവും പഠിച്ച ജമാല്‍ മലപ്പുറം. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ജ്ഞാന വൈഭവം പെട്ടെന്ന് തന്നെ ഞങ്ങളെ മറ്റൊരു ലോകത്തെത്തിച്ചു. പതിയേ ഞങ്ങളൊക്കെയും ഇസ്‌ലാഹിയയുടെ മഹാസരസ്സില്‍ അലിഞ്ഞു മറഞ്ഞു.
ഒരു നാള്‍ അപരാഹ്നത്തില്‍ ജമാല്‍ സാഹിബ് ഞങ്ങളെ വിളിച്ചുകൂട്ടി പറഞ്ഞു. ഇന്നൊരു പ്രഭാഷണമുണ്ട്. ഏഴു മണിക്കെല്ലാവരും സദസ്സ് കൂടണം. ഇത്തരം സദസ്സുകള്‍ ഞങ്ങള്‍ക്കാവേശമാണ്. ചിന്തയുടെ പൊന്‍ പ്രസരങ്ങള്‍ ഞങ്ങള്‍ക്കന്ന് സാധ്യമാവും. മഷി തുളുമ്പുന്ന ഫൗണ്ടെന്‍ പേനയും കടലാസുമായി ഞങ്ങളിരുന്നു. ജമാല്‍ സാഹിബ് സദസ്സിലേക്ക് കയറി. അനുയാത്രികനായി ഒരു കൊലുന്നു പയ്യനും.  ഇസ്തിരിവെച്ച് പൊള്ളിച്ചു വൃത്തി മെഴുകിയ മുണ്ടും കുപ്പായവും. നീട്ടി വളര്‍ത്തിയ മുടിനാരുകള്‍ ചിതമായി ഒതുങ്ങിയുറങ്ങുന്നു.
ഉണ്ടക്കണ്ണുകളില്‍ കാര്യ ബോധ്യങ്ങളുടെ തീക്ഷ്ണത ജ്വലിച്ചു നില്‍ക്കുന്നു. ശബ് ദഗാംഭീര്യമുള്ള അയാള്‍ ഉറച്ച സ്വരത്തില്‍ സ്ഫുടതയോടെ ദീര്‍ഘത്തില്‍ സംസാരിച്ചു. ഇപ്പോഴും സ്മൃതിയിലുണ്ടാ തുടക്കവാക്യം: 'ജനിമൃതിയില്‍ ബന്ധിതമാണ് മനുഷ്യജീവിതം. ജനിയില്‍ നിന്നും മൃതിയിലേക്ക് ജീവിതമാകുന്ന നൂല്‍പാലത്തിലൂടെ നാം നടന്നു പോകുന്നു.' പിന്നീട് അനര്‍ഗളമായി ആ വാഗ്‌ധോരണി ഒഴുകിപ്പരന്നു.
ദൈവ വിശ്വാസത്തില്‍ ഗാഢമാവുമ്പോഴും അതിന്റെ ജനാധിപത്യ സ്വരങ്ങളെ പരസ്‌നേഹത്തിന്റെ വ്യഞ്ജനങ്ങളോട് ചേര്‍ത്തുള്ള ആ പ്രഭാഷണത്തോടെയാണ് ആകാശീയ സിദ്ധാന്തങ്ങള്‍ക്ക് ഭൂമിയില്‍ നിയോഗമുണ്ടെന്ന ഒരു തീര്‍പ്പിലെത്തിയത്. ഏറെ ആത്മവിശ്വാസത്തോടെയാണ് അന്ന് ഞങ്ങള്‍ തിരിച്ചിറങ്ങിയത്. ജമാല്‍ സാഹിബ് പ്രഭാഷകനെ പരിചയപ്പെടുത്തിയിരുന്നു. 'ഇത് വി.കെ ജലീല്‍. എന്നെപ്പോലെ ശാന്തപുരം ഉല്‍പ്പന്നം. ഇപ്പോള്‍ പ്രബോധനം വാരികയുടെ സഹ പത്രാധിപര്‍.' പ്രബോധനത്തില്‍ വി.കെ ജലീല്‍ എഴുതുന്ന ലേഖനങ്ങളൊക്കെയും ഞങ്ങള്‍ സാകൂതം ശ്രദ്ധിക്കാറുണ്ട്. അപ്പോഴൊന്നും ഇയാള്‍ ഇത്രേം ചെറുപ്പമാണെന്നൊന്നും ഞങ്ങള്‍ കരുതിയിരുന്നില്ല. ഞങ്ങള്‍ക്കന്ന് ശാന്തപുരത്തോട് അസൂയ തോന്നി.
അന്നാണ് വി.കെ ജലീലിനെ ആദ്യമായി കാണുന്നത്. കാലം ഒഴുകിപ്പരന്നു പോയി. വി.കെ പ്രവാസിയായി. പ്രവാസരാശി യോഗമാകാത്ത ഞാന്‍ നാട്ടിലും. ഞങ്ങള്‍ പരസ്പരം വായനക്കാര്‍ മാത്രമായി. ആയിടെ പ്രിയഗുരു ജമാല്‍ സാഹിബ് അറേബ്യയില്‍ വെച്ച് ഭൂമി ഉപേക്ഷിച്ചു പോയി. അന്ന് മലപ്പുറത്തു വെച്ചൊരു അനുശോചനം നടന്നു. അതില്‍ വീണ്ടും വി.കെയെ കണ്ടു. നീണ്ട ഇടവേള. അപ്പോഴും ഞങ്ങള്‍ പരസ്പരം വായനക്കാര്‍.
വി.കെ, ആത്മകഥാ കുറിപ്പും പടിഞ്ഞാറ്റുമുറി ദേശചരിത്രവും തയാറാക്കുന്ന വിവരം സുഹൃത്ത് ചിറ്റടി അബ്ദുര്‍റഹ്മാന്‍ പറഞ്ഞറിയാം. കേവലമായ ഒരറിവ്. ഒരുനാള്‍ സംരക്ഷിത പേരുകളില്‍ നിന്നല്ലാതൊരു ഫോണ്‍ വിളി. മറുതലയില്‍ നിന്നൊരു ഇടറിയ ശബ്ദം. 'ഞാന്‍ വി.കെ ജലീല്‍. ഒരു ചെറിയ സഹായം വേണം.  ഞാന്‍, എന്റെയും പിതാവ് ഇസ്സുദ്ദീന്‍ മൗലവിയുടെയും പടിഞ്ഞാറ്റുമുറിയുടെയും സംക്ഷിപ്ത ചരിത്രം തയാറാക്കിയിട്ടുണ്ട്. അതൊന്നു വായിച്ച് ഒരു കുറിപ്പ് തയാറാക്കി സഹായിക്കണം. പുസ്തകം ഞാന്‍ തപാല്‍ ചെയ്തിട്ടുണ്ട്.' അതൊരു സൗഹൃദത്തിന്റെ തിരിച്ചു പിടിക്കലായി. 'വൈരം കൈയിലുള്ളപ്പോള്‍ എന്തിനാണ് വി.കെ, വെള്ളി കൊണ്ട് വ്യാപാരത്തിനിറങ്ങുന്നത്' എന്ന് വെറുതേ പറഞ്ഞു നോക്കി.  പക്ഷെ, അദ്ദേഹം സമ്മതിച്ചില്ല. അതൊരു നിമിത്തമാകാം. പ്രാദേശിക  വാമൊഴി ചരിത്രാഖ്യാനത്തിന്റെ ചിതമാര്‍ന്നൊരു രേഖയാണാ പുസ്തകം. അദ്ദേഹം ഞങ്ങളുടെ സൗഹൃദത്തിന് ഏത് രോഗപീഡയിലും കാവല്‍ നിന്നു. എന്നും അതിജീവിക്കുകയും അതിവര്‍ത്തിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഹൃദ്യതയായി സൗഹൃദം പൂത്തു നിന്നു.
പിന്നീട് രണ്ട് പുസ്തകങ്ങള്‍ കൂടി പ്രസാധിതമായി. ഒന്ന് ഖദീജ ബീവിയെ പ്രതി; മറ്റൊന്ന് മദീനയിലെ വര്‍ണക്കാഴ്ച്ചകള്‍. ഖദീജ പൂര്‍ത്തിയാക്കിയ ശേഷം എഴുതിയതത്രയും എനിക്കയച്ചു തന്നു. അഭിപ്രായം കേട്ട ശേഷമേ പ്രസാധനാലയത്തിനയച്ചുള്ളൂ. അതില്‍ ഖദീജ ഏഴഴകില്‍ നമ്മെ വിസ്മയിപ്പിക്കുന്നു. ധ്രുവദീപ്തിയോടെ, പ്രിയത്തോടെ  സര്‍വ ഉദ്വേഗങ്ങളും വിഹ്വലതകളും ഏറ്റെടുക്കുന്ന ഖദീജ. പ്രസാധിത പുസ്തകം അയച്ചുതന്നു. അടുത്ത വിളി മറ്റൊരു സംരംഭമറിയിക്കാനായിരുന്നു. 'പ്രവാചക ജീവിതത്തിലെ യസ്‌രിബ് എന്റെ അനുഭൂതി ലോകമാണ് മാഷേ, ഇത്തിരി ഞാന്‍ നേരത്തേ എഴുതിയതാണ്. ബാക്കി കൂടെ എഴുതണം. ശരിയാവില്ലേ?' അദ്ദേഹം എഴുതി. ഓരോ അധ്യായം എഴുതിത്തീര്‍ത്താലുടന്‍ അയച്ചുതരും. വി.കെക്ക് വേണ്ടത് വിമര്‍ശനമാണ്. പാഠ പ്രദേശം ഞാന്‍ തൊടാറില്ല. കാരണമത് എനിക്കറിയാത്ത ചന്ദ്രമണ്ഡലമാണ്. ആശയം പൊതിഞ്ഞ ഭാഷ ചികയും; പടുനിരീക്ഷണം കൈമാറും. വി.കെക്ക് സന്തോഷം. മനോഹരമാണ് വി.കെ യുടെ ഭാഷ. കവിത തുളുമ്പുന്ന ഒരു പുല്ലാങ്കുഴലാണദ്ദേഹം. മാനസസരസ്സില്‍ നീന്താനിറങ്ങുന്ന അരയന്നപ്പിടകളുടെ ദൃശ്യവശ്യതയാണവയ്ക്ക്.
ഒരു ദിവസത്തെ ദീര്‍ഘ സംഭാഷണത്തിലാണ് തന്റെ  എഴുത്ത് കോലം വി.കെ പറയുന്നത്. 'എനിക്ക് മാഷേ കൈ കൊണ്ട് എഴുതാന്‍ പറ്റില്ല. പ്രമേഹ രൂക്ഷത സന്ധി ബന്ധങ്ങളെയപ്പാടെ വഴങ്ങാ പരുവമാക്കിക്കളഞ്ഞു. ഒരക്ഷരം പോലുമെഴുതാന്‍ മേല. ഫോണില്‍ പറയുകയാണ് പതിവ്. അത് എഴുതിക്കാട്ടും. അതില്‍ ധാരാളം അക്ഷരത്തെറ്റുകള്‍ കടന്നു വരും. അത് തിരുത്തുക സാഹസമാണ്, വളരെ ബുദ്ധിമുട്ടാണ്.'
ശസ്ത്രക്രിയക്ക് പോകുമ്പോള്‍ യാത്ര പറഞ്ഞു.. തിരിച്ചെത്തിയപ്പോള്‍ വീണ്ടും സൗഹൃദം വിനിമയമായി. ഒരു രാവും പകലും മുഴുവനായി നമുക്ക് 'ഇസ്സുദ്ദീനി'ലിരുന്ന് വര്‍ത്തമാനം പറയണമെന്ന ആഗ്രഹം ബാക്കിയായി.