മക്കാദേശത്തെങ്ങും പുതിയ പ്രവാചകനെക്കുറിച്ച സംവാദം മൂർച്ഛിച്ചു നിൽക്കുന്ന സന്ദർഭം. അയൽനാടുകളിലും ആ വിവരങ്ങളെത്തി. ഗിഫാരി ഗോത്രക്കാരനായ അബൂദർറും ആ വാർത്ത അറിഞ്ഞു. വസ്തുത എന്തെന്നറിയാൻ അദ്ദേഹത്തിന് തിടുക്കമായി. തന്റെ സഹോദരനെ വിളിച്ച് അവനോട് മക്കയിൽ പോയി അന്വേഷിക്കാൻ ആവശ്യപ്പെട്ടു. അല്പം അമ്പരപ്പോടെ സഹോദരൻ ചോദിച്ചു:"മക്കയോ? അതെന്തിന്?”

അബൂദർറ്: "അവിടെ ഒരു പുതിയ പ്രവാചകൻ ആഗതനായ വിവരമൊന്നും നീ കേട്ടില്ലേ? അയാൾക്ക് വാനലോകത്തുനിന്ന് ദിവ്യബോധനം ഇറങ്ങുന്നുണ്ടത്രെ! അക്കാര്യം സത്യമാണോ എന്ന് അന്വേഷിച്ചറിയണം. അദ്ദേഹം യഥാർഥ പ്രവാചകൻ തന്നെയോ, അതോ മനുഷ്യനെ വഴിതെറ്റിക്കാൻ വ്യാജങ്ങൾ ചമക്കുന്നവനോ എന്നറിഞ്ഞു വരണം.”

സഹോദരൻ ഉടൻ തന്നെ യാത്രക്കുള്ള തയാറെടുപ്പുകൾ നടത്തി മക്കയിലേക്ക് പോയി. അവിടത്തെ വിവരങ്ങൾ അന്വേഷിച്ചറിഞ്ഞ് ഏതാനും ദിവസങ്ങൾക്കകം തിരിച്ചെത്തി.
അബൂദർറ്: "എന്താണ് മക്കയിൽ കണ്ടതും കേട്ടതുമായ കാര്യങ്ങൾ?”
സഹോദരൻ: "ഞാൻ നേരിൽ കണ്ടതനുസരിച്ച് അദ്ദേഹം പരിശുദ്ധനായ വ്യക്തിയാണ്. ധർമവും സൽസ്വഭാവങ്ങളുമാണ് പ്രബോധനം ചെയ്യുന്നത്. മനുഷ്യഹൃദയങ്ങളിൽ ആണ്ടിറങ്ങുന്ന ചില വചനങ്ങൾ അദ്ദേഹം കേൾപ്പിക്കുന്നുണ്ട്. അത് കവികളുടെ ഭാവനാസൃഷ്ടി പോലെയല്ല. സാരസമ്പൂർണവും സന്മാർഗ പ്രചോദിതവുമാണ്.'' സഹോദരന്റെ കുറഞ്ഞ വാക്കുകളിലുള്ള മറുപടി അബൂദർറിന് ആശ്വാസം പകർന്നു. കൂടുതൽ അറിയാനുള്ള ഉദ്വേഗം വർധിപ്പിച്ചു.

മക്കയിലേക്കുള്ള പുറപ്പാടിനായി അബൂദർറ് അത്യാവശ്യ സന്നാഹങ്ങളൊരുക്കി. താമസിയാതെ മക്കയിലേക്ക് ആവേശത്തോടെ യാത്ര തിരിച്ചു. അവിടെ കഅ്ബക്കടുത്ത് തന്നെയാണ് തങ്ങിയത്. ആരോട്, എന്ത് ചോദിക്കുമെന്ന ഒരു പിടിപാടുമില്ല. രാത്രി ഇരുണ്ടപ്പോൾ അവിടെത്തന്നെ കിടന്നുറങ്ങി. ഏതോ പരദേശിയാണെന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞ അലി (റ) അദ്ദേഹത്തെ സ്വന്തം വീട്ടിലേക്ക് ക്ഷണിക്കുകയും ഭക്ഷണം നൽകിയ ശേഷം അവിടെത്തന്നെ ഉറങ്ങാൻ ഏർപ്പാടാക്കുകയും ചെയ്തു. അബൂദർറ് അലിയോട് ഒന്നും ചോദിച്ചില്ല; അലി താനാരാണെന്ന് സ്വയം പരിചയപ്പെടുത്തിയുമില്ല. നേരം പുലർന്നപ്പോൾ തന്റെ ഭാണ്ഡവുമായി അബൂദർറ് വീണ്ടും കഅ്ബയിലെത്തി. രണ്ടാം ദിനവും ആരോടും ഒന്നും സംസാരിക്കാൻ കഴിയാതെ കടന്നുപോയി. കഅ്ബാങ്കണത്തിന്റെ ഒരു മൂലയിൽ ഇരിക്കുന്ന അബൂദർറും അലിയും വീണ്ടും യാദൃച്ഛികമായി കണ്ടുമുട്ടി. യാത്രക്കാരന്റെ ആഗമന ലക്ഷ്യം സഫലമായിട്ടുണ്ടാവില്ലെന്ന് അദ്ദേഹം ആലോചിച്ചു. അന്നും അബൂദർറിനെ വീട്ടിൽ സൽക്കരിക്കുകയും രാത്രി ഉറങ്ങാൻ സൗകര്യപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തു. എന്നിട്ടും അവർ പരസ്പരം സംസാരിച്ചില്ല. പിറ്റേന്നും അബൂദർറ് കഅ്ബാ പരിസരത്ത് കഴിച്ചുകൂട്ടി.

രാത്രി സമയത്ത് അലി (റ) വീണ്ടും അബൂദർറുമായി സന്ധിച്ചു. മൂന്ന് ദിവസമായി ഒരു പരദേശി കഅ്ബാങ്കണത്തിൽ തന്നെ കഴിഞ്ഞുകൂടുന്നു. അയാളുടെ യാത്രാ ലക്ഷ്യം എന്താണെന്ന് താൻ ഇന്നു വരെയും ചോദിച്ചില്ലല്ലോ - അലി ആത്മഗതം ചെയ്തു.
പിന്നീട് അപരിചിതനായ യാത്രക്കാരനോടായി: "ഞാൻ അന്വേഷിക്കുന്നതിൽ താങ്കൾ വിഷമിക്കരുത്. മക്കയിൽ വന്നത് എന്തിനാണ്? താങ്കൾക്ക് എന്ത് സഹായവും ചെയ്യാൻ ഞാൻ സന്നദ്ധനാണ്.''
അബൂദർറ് പറഞ്ഞു: "അതെ, ഞാൻ ആഗമനോ ദ്ദേശ്യം വ്യക്തമാക്കാം - അത് പൂർത്തീകരിക്കാൻ താങ്കളുടെ മാർഗനിർദേശവും സഹകരണവും ഉറപ്പു നൽകുമെങ്കിൽ.''
അലി: ''നിശ്ചയമായും അങ്ങനെ ചെയ്യാം. താങ്കൾ എന്റെ അതിഥിയാണ്. ആവശ്യം അറിയിച്ചാലും.''

ആതിഥേയന്റെ സഹതാപപൂർണവും സഹകരണാത്മകവുമായ സമീപനം അബൂദർറിന് ധൈര്യം പകർന്നു. പിന്നീട് രഹസ്യഭാവത്തിൽ അലിയോട് പറഞ്ഞു: "വാനലോകത്തുനിന്ന് ദിവ്യബോധനം കിട്ടുന്ന, പ്രവാചകത്വം വാദിക്കുന്ന ഒരു വ്യക്തി മക്കയിലുണ്ടെന്ന് അറിഞ്ഞു. അദ്ദേഹത്തെ കാണാനും യാഥാർഥ്യമെന്തെന്ന് മനസ്സിലാക്കാനും അതീവ താൽപര്യത്തോടെയാണ് ഞാൻ മക്കയിൽ വന്നിരിക്കുന്നത്.”
യാത്രക്കാരന്റെ വാക്കുകൾ കേട്ട് അലി മനസാ ഏറെ സന്തോഷിച്ചു. “ഇപ്പോൾ താങ്കൾ വിശ്രമിക്കുക. നേരം പുലർന്നാൽ നമുക്ക് ആ വ്യക്തിയുമായി മുഖാമുഖം കാണാം. മക്കയിലെ ചുറ്റുപാട് വളരെ ആപത്കരമാണ്. അത് താങ്കൾ മനസ്സിലാക്കണം. താങ്കൾ എന്നെ പിന്തുടരുക. വഴിയിൽ വല്ല വിഘാതവും അനുഭവപ്പെട്ടാൽ ഞാൻ മൂത്രമൊഴിക്കുന്നതായി അഭിനയിക്കും. താങ്കൾ മുന്നോട്ട് നീങ്ങണം. നമ്മൾ പരസ്പരം യാതൊരു ബന്ധവുമില്ലെന്ന് മറ്റുള്ളവരെ ധരിപ്പിക്കാനാണ്.''

രാത്രി ഭക്ഷണം കഴിഞ്ഞ് അബൂദർറ് അലിയുടെ വീട്ടിൽ തന്നെ രാപ്പാർത്തു. നിദ്ര ആ കൺപോളകളെ തഴുകിയില്ല. പ്രഭാതം വിടരുന്ന നിമിഷങ്ങൾ എണ്ണിത്തീർക്കുകയായിരുന്നു അദ്ദേഹം. സൂര്യനുദിച്ച ശേഷം ഇരുവരും നബിയുടെ സന്നിധിയിലെത്തി.

അബൂദർറ് (റ) സാകൂതം നബിയുടെ വാക്കുകൾക്ക് കാതോർത്തു. ഉടൻ ആ ആദർശം ആശ്ലേഷിക്കാൻ സന്നദ്ധനായി. നബി (സ) അദ്ദേഹത്തോട് പറഞ്ഞു: "സ്വദേശത്തേക്ക് തിരിച്ചുപോവുക. കുടുംബത്തിനും ഗോത്രത്തിനും ഈ സന്ദേശം എത്തിക്കുക. ഞാൻ ആവശ്യപ്പെടുന്ന സന്ദർഭത്തിൽ മക്കയിലേക്ക് തിരിച്ചുവരണം.''

എന്നാൽ, അബൂദർറ് ഏകദൈവ വിശ്വാസം ഉൾക്കൊണ്ട ഉന്മാദാവസ്ഥയിലായിരുന്നു. അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു: "റസൂലേ, ഞാൻ ബഹുദൈവാരാധകർക്കു മുന്നിൽ അല്ലാഹു ഏകനാണെന്നും മുഹമ്മദ് (സ) അല്ലാഹുവിന്റെ ദൂതനാണെന്നും ഉച്ചൈസ്തരം ഉദ്ഘോഷിക്കും”. പ്രവാചകനോട് വിടപറഞ്ഞ് പുറത്തിറങ്ങിയ അബൂദർറ് കഅ്ബയിലെത്തി സത്യസാക്ഷ്യ വചനങ്ങൾ ഉറക്കെ ചൊല്ലി. ഖുറൈശിക്കൂട്ടം അദ്ദേഹത്തെ മൃഗീയമായി ആക്രമിച്ചു. അവശനായ അബൂദർറ് നിലത്തു വീണു. നബിയുടെ പിതൃവ്യൻ അബ്ബാസ് (റ) ആണ് അവരുടെ കൊടിയ പീഡനത്തിൽനിന്ന് അദ്ദേഹത്തെ രക്ഷിച്ചത്. അബ്ബാസ് മർദകരോട് പറഞ്ഞു: "നിങ്ങൾക്ക് നാശം! ഇദ്ദേഹം ഏതു ഗോത്രക്കാരനാണെന്ന് നിങ്ങൾക്ക് അറിയാമോ? ഗിഫാർ ഗോത്രക്കാരനാണ്. ശാമിലേക്കുള്ള കച്ചവട സംഘം അവരുടെ പ്രദേശത്തുകൂടെയാണ് കടന്നുപോകാറുള്ളത്.'' അബ്ബാസിന്റെ വാക്കുകൾ ശ്രദ്ധിച്ച അവർ പിരിഞ്ഞുപോയി.
രണ്ടാം ദിവസവും അബൂദർറ് ഏകദൈവത്വ പ്രഖ്യാപനം ആവർത്തിച്ചു. ശത്രുക്കൾ വീണ്ടും അദ്ദേഹത്തിന് മേൽ ചാടിവീണു. അപ്പോഴും അദ്ദേഹത്തിനു സംരക്ഷണ കവചമൊരുക്കിയത് അബ്ബാസ് (റ) തന്നെ ആയിരുന്നു.
l
('റോഷൻ സിതാരെ' എന്ന കൃതിയിൽനിന്ന്. മൊഴിമാറ്റം: എം.ബി അബ്ദുർറശീദ് അന്തമാൻ)

ഹ. ബിലാൽ (റ) ഇസ്ലാം ആശ്ലേഷിച്ചതിന്റെ പേരിൽ നേരിട്ട പ്രയാസങ്ങളും പരീക്ഷണങ്ങളും മറ്റും വായിച്ചറിയുമ്പോൾ നാം രോമാഞ്ചം കൊള്ളും. ഉമയ്യത്ത് എന്ന നേതാവിന്റെ അടിമയായിരുന്നു ബിലാൽ. ഉമയ്യത്താവട്ടെ ഇസ്ലാമിന്റെ കൊടിയ ശത്രുവും. മധ്യാഹ്നത്തിൽ ചുട്ടുപൊള്ളുന്ന മണൽപ്പരപ്പിൽ ബിലാലിനെ കിടത്തും. വലിയ പാറക്കല്ലുകൾ നെഞ്ചിൽ കേറ്റിവെക്കും - വേദനകൊണ്ടു പുളയുമ്പോൾ അനങ്ങാതിരിക്കാൻ. ശിർക്കൻ മതത്തിലേക്കു മടങ്ങിയില്ലെങ്കിൽ വധിക്കുമെന്ന് ഭീഷണിപ്പെടുത്തും. ഏകദൈവ വിശ്വാസത്തിൽ സാന്ത്വനം കണ്ടെത്തിയ ബിലാൽ ആ കുടില ഹൃദയനോടു പറയും: “അല്ലാഹു അഹദ്….അഹദ്…'' (അല്ലാഹു ഏകനാണ് … ഏകനാണ്).

രാത്രി ഇരുട്ടിയാൽ പരുപരുത്ത ചങ്ങലയിൽ കെട്ടിയിട്ട് ചാട്ടവാർ കൊണ്ടടിക്കും. വ്രണങ്ങളുള്ള ബിലാലിനെ തൊട്ടടുത്ത ദിവസം വീണ്ടും മണൽപ്പരപ്പിലിട്ട് മർദന പീഡനങ്ങൾ തുടരും. പുത്തൻ പ്രസ്ഥാനത്തിൽനിന്ന് പിൻവാങ്ങിയില്ലെങ്കിൽ ഈ ദണ്ഡനങ്ങളേറ്റു താൻ മരിക്കും -ഉമയ്യത്ത് ഗർജിക്കും. എന്നാലും ബിലാൽ തന്റെ വിശ്വാസം ഉച്ചൈസ്തരം ഉദ്ഘോഷിക്കും: ''അല്ലാഹു ഏകനാണ്… ഏകനാണ്… ഏകനാണ്.''

ആ ദുഷ്ടൻ അടിച്ചടിച്ചു സ്വയം തളരുമ്പോൾ കഴുത്തിൽ ഒരു കയറ് കെട്ടി വികൃതിക്കുട്ടികളെ ഏല്പിക്കും. അവർ അദ്ദേഹത്തെ തെരുവിലൂടെ വലിച്ചിഴച്ചു രസിക്കും. അപ്പോഴും ബിലാൽ അഹദ്… അഹദ് … എന്ന് ഉറക്കെ പറയും.

ആ ത്യാഗത്തിനുള്ള സമ്മാനം കൂടിയായാണ് മദീനാ മസ്ജിദിലെ ബാങ്ക് വിളിയുടെ ചുമതല തിരുദൂതർ ബിലാലിനെ ഏൽപിച്ചിരുന്നത്. നബിയോടൊപ്പമുള്ള യാത്രകളിലും അദ്ദേഹമാണ് ബാങ്ക് വിളിച്ചത്. പ്രവാചകന്റെ വിയോഗാനന്തരം ബിലാൽ മദീനയോട് വിട പറഞ്ഞു പരദേശിയായി - മദീനയുടെ തെരുവുകളും ചുമരുകളും പ്രവാചകനെക്കുറിച്ച ഓർമകളും അദ്ദേഹത്തെ അത്രമേൽ വികാരപരവശനാക്കിയിരുന്നു.

ഒരിക്കൽ ബിലാൽ തിരുദൂതരെ സ്വപ്നത്തിൽ കണ്ടു. അവിടുന്ന് ബിലാലിനോട് ചോദിച്ചു: ''നീ എന്നെ സന്ദർശിക്കാൻ വരാത്തതെന്താണ്?''
ഉറക്കിൽനിന്ന് എണീറ്റ ബിലാൽ ഉടനെ മദീനാ യാത്രക്കുള്ള സന്നാഹങ്ങളൊരുക്കി. താമസം വിനാ യാത്രയാവുകയും ചെയ്തു. മദീനയിലെത്തിയപ്പോൾ പ്രവാചകനുമായി ഇഴുകിച്ചേർന്ന ജീവിതം ഓർമയുടെ ഓളങ്ങളിൽ ഒരു ചലച്ചിത്രം പോലെ കടന്നുപോയി. ബിലാലിന്റെ നയനങ്ങൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി. പ്രവാചക പൗത്രന്മാരായ ഹസനും ഹുസൈനും ബിലാലിനോട് ബാങ്ക് കൊടുക്കാൻ അഭ്യർഥിച്ചു. ബിലാലിന്റെ ബാങ്കൊലികൾ മദീനാ നിവാസികളെ പ്രവാചകന്റെ കാലത്തെ അനുസ്മരിപ്പിച്ചു. അവർ വിലപിച്ചു. സ്ത്രീജനങ്ങൾ പോലും വിതുമ്പൽ നിയന്ത്രിക്കാനാകാതെ വീടകങ്ങളിൽനിന്ന് പുറത്തിറങ്ങി. മദീനാ നഗരത്തിൽ സ്ഥിരമായി താമസിക്കാൻ ബിലാലിന്റെ മനസ്സ് സമ്മതിക്കാത്തതിനാൽ ദമസ്കസിലേക്കു തന്നെ തിരിച്ചുപോയി. അന്ത്യം സംഭവിച്ചതും അന്ത്യവിശ്രമം കൊള്ളുന്നതും അവിടെത്തന്നെയാണ്. l

('റോഷൻ സിതാരെ' എന്ന കൃതിയിൽനിന്ന്. മൊഴിമാറ്റം: എം.ബി അബ്ദുർറശീദ് അന്തമാൻ )

രണ്ടാം ഖലീഫ ഉമർ (റ) ഏതോ യാത്രക്കിടയിൽ നഗരാതിർത്തിക്ക് പുറത്തുള്ള ഒരു ടെന്റിനടുത്തു കൂടി കടന്നുപോവുകയായിരുന്നു. അപ്പോൾ ഒരു വയോധിക പാൽ കറന്നെടുക്കുന്നതായി കണ്ടു. വാഹനപ്പുറത്തിരുന്നുകൊണ്ട് തന്നെ അവരോട് അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു: “മുത്തശ്ശീ! പാലിൽ വെള്ളം ചേർക്കരുത്. വിശ്വാസികളെ ചതിക്കരുത്.”
“അമീറുൽ മുഅ്മിനീൻ! അങ്ങനെ ചെയ്യുകയില്ലെന്ന് ഉറപ്പ് തരുന്നു.” ഉമർ (റ) തന്റെ യാത്ര തുടർന്നു.

ദിവസങ്ങൾക്കു ശേഷം വീണ്ടും ആ പ്രദേശം വഴി കടന്നുപോയപ്പോൾ ആ വൃദ്ധസ്ത്രീയെ വീണ്ടും കാണാനിടയായി. പാലിൽ വെള്ളം ചേർക്കരുതെന്നും അത് മുസ്ലിംകളെ വഞ്ചിക്കലാണെന്നും അവരെ ഒന്നുകൂടി ഓർമപ്പെടുത്തി. 'ഞാൻ അങ്ങനെ ഒരിക്കലും ചെയ്യാറില്ല' - അവർ ആണയിട്ടു പറഞ്ഞു.

“ഉമ്മാ, നിങ്ങൾ സത്യം ചെയ്തതെന്താണ്? അല്ലാഹുവിനോട് കുറ്റം സമ്മതിച്ച് മാപ്പു ചോദിക്കുക. ശരിയാണ്, അമീറുൽ മുഅ്മിനീൻ ഒന്നും കണ്ടിട്ടില്ല. നിങ്ങൾ സത്യം ചെയ്ത് പറഞ്ഞപ്പോൾ അദ്ദേഹമത് വിശ്വസിച്ചിരിക്കുകയും ചെയ്തിരിക്കാം. പക്ഷേ, ആകാശഭൂമികളുടെ ഉടമയായ അല്ലാഹു എല്ലാം കാണുന്നുണ്ടല്ലോ. അവനിൽ നിന്ന് എന്തെങ്കിലും മറച്ചുവെക്കാൻ ആർക്കും സാധ്യമല്ല. അവനെ ഭയന്നു സത്യം മാത്രം പറയുക.”
പൊളിഞ്ഞു വീഴാറായ തൊട്ടടുത്ത കൂടാരത്തിൽനിന്ന് ഒരു യുവതി ഇങ്ങനെ ധീരതയോടെ വിളിച്ചുപറയുന്നത് ഉമർ കേട്ടു.

ഉമർ അല്പ നേരം എന്തോ ആലോചിച്ചു നിന്ന ശേഷം നേരെ വീട്ടിലേക്ക് പോയി. മക്കളെ അടുത്ത് വിളിച്ചുപറഞ്ഞു: “എന്റെ പ്രിയ മക്കളേ, ജീർണിച്ച ഒരു കൂടാരത്തിൽനിന്ന് അസൂയാവഹമായ സ്വഭാവ മഹിമയുള്ള ഒരു കന്യകയുടെ ശബ്ദം ഞാൻ കേട്ടിരിക്കുന്നു. ആ തരുണിയുടെ തേജസ്സുറ്റ മുഖം ഞാൻ കണ്ടിട്ടില്ല. ഈമാൻ സ്ഫുരിക്കുന്ന അവളുടെ വാക്കുകൾ എന്നെ വല്ലാതെ ആകർഷിച്ചിട്ടുണ്ട്. ആ പെൺകുട്ടിയെ എന്റെ കുടുംബത്തിലെ മരുമകളായി കിട്ടിയാൽ നമ്മുടെ വീടിന്റെ ശോഭയേറും. അവൾ മുഖേന എന്റെ തലമുറകളിൽ നല്ലൊരു ജന്മമുണ്ടായേക്കാം.”
“വാപ്പാ, ഞാൻ തയാറാണ്.”

വിവേകശാലിയായ മകൻ ആസ്വിമാണ് പ്രതികരിച്ചത്.
ഉമർ (റ) ഉടനെ ആ കൂടാരത്തിലെത്തി. ഉമറിനെ കണ്ട വയോധിക ആകെ പരിഭ്രമിച്ചു.
"നീ എന്നെ അപമാനിച്ചുവല്ലോ” - അവർ മകളോട് പറഞ്ഞു.
“ഇല്ല. സത്യം ആരെയും നിന്ദ്യരാക്കുകയില്ല; ഉന്നതരാക്കുകയേ ഉള്ളൂ. നിങ്ങൾ വിഷമിക്കരുത്” - മാതാവിനെ ആശ്വസിപ്പിച്ചു കൊണ്ട് യുവതി പറഞ്ഞു.
ഉമർ (റ) ഒരു പഴകിയ പായയിൽ ഇരുന്നു. വിവാഹാന്വേഷണത്തിനായി വന്നതാണെന്ന് വയോധികയെ അറിയിച്ചു. അവർ സ്തംഭിച്ചു നിൽക്കുകയാണ്. താൻ ഉണർവിൽ തന്നെയാണോ, അതോ സ്വപ്നം കാണുകയോ?

ഉമർ (റ) വീണ്ടും പറഞ്ഞു: "താങ്കളുടെ മകളെ എന്റെ മകൻ ആസ്വിമിന്റെ ജീവിത പങ്കാളിയാക്കാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു.”
വൃദ്ധയുടെ കണ്ണുകളിൽ ആനന്ദാശ്രുക്കൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി. “പൊട്ടിപ്പൊളിഞ്ഞ കൂടാരത്തിൽ കഴിയുന്ന ഞാനും നിങ്ങളും തമ്മിലോ? എന്റെ മകൾ താങ്കളുടെ സംരക്ഷണത്തിലും ലാളനയിലും ജീവിക്കുന്നതിനെക്കാൾ വലിയ സൗഭാഗ്യവും സന്തോഷവും മറ്റെന്താണ്?!”

ഖലീഫയുടെ പുത്രൻ ആസ്വിം ആ പാവപ്പെട്ട യുവതിയെ തന്റെ ജീവിത സഖിയാക്കി. ഏതാനും വർഷങ്ങൾക്കകം അവർക്ക് ഒരു പെൺകുട്ടി ജനിച്ചു. ഉമ്മു ആസ്വിം എന്ന് അവൾക്ക് പേരിട്ടു. വിവാഹ പ്രായമെത്തിയപ്പോൾ അവളെ ഉമവി കുടുംബത്തിലെ അബ്ദുൽ അസീസ് ഇബ്നു മർവാൻ തന്റെ ജീവിത പങ്കാളിയായി സ്വീകരിച്ചു. ചരിത്രത്തിൽ അഞ്ചാം ഖലീഫയായി അറിയപ്പെട്ട ഉമറുബ്നു അബ്ദിൽ അസീസിന് ജന്മം നൽകിയത് ഉമ്മു ആസ്വിമായിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഭരണം സച്ചരിതരായ പൂർവിക ഖലീഫമാരുടെ മാതൃകാ ഭരണത്തെ ഓർമിപ്പിക്കുന്നതായിരുന്നു. l
('റോഷൻ സിതാരെ' എന്ന കൃതിയിൽനിന്ന് - വിവ: എം.ബി അബ്ദുർറശീദ് അന്തമാൻ)

"തിരുദൂതരേ … ഞാൻ ഏറെ സങ്കടത്തിലാണ്. നീതിക്കായി അപേക്ഷിക്കുന്നു" - മധ്യവയസ്കയായ ഒരു സ്ത്രീ പ്രവാചക സന്നിധിയിൽ തന്റെ കദന കഥ അവതരിപ്പിച്ചു. "പ്രവാചകരേ, എന്റെ ഭർത്താവ് പൂർണമായും ഞാനുമായുള്ള ബന്ധം കൈയൊഴിച്ചിരിക്കുന്നു" (ഭർത്താവിന്റെ പേരുച്ചരിച്ചപ്പോൾ അവരുടെ ശബ്ദത്തിൽ കാർക്കശ്യം പ്രകടമായിരുന്നു).

"പരിഭ്രമിക്കേണ്ടതില്ല. ദുഃഖകാരണങ്ങൾ എന്തെന്ന് വ്യക്തമാക്കിയാലും…" ദയാനിധിയായ പ്രവാചകൻ അവരെ സമാശ്വസിപ്പിച്ചുകൊണ്ടു പറഞ്ഞു.

ആവലാതിക്കാരിയായ സ്ത്രീ പറഞ്ഞുതുടങ്ങി: "പ്രവാചകരേ, ഒരു പുരുഷന്റെ രക്ഷാകർതൃത്വം ഇല്ലാതായിരിക്കുന്നു. ഒരു വനിതയെ മാനസികമായി തകർക്കാനും രോഗാതുരയാക്കാനും അതു പോരേ? മാത്രമല്ല, ആ തെറ്റിപ്പിരിഞ്ഞവൻ എന്റെ കരളിന്റെ കഷ്ണത്തെ തട്ടിയെടുക്കാനും ശ്രമിക്കുന്നു. തിരുദൂതരേ, എൻെറ പ്രിയ മകൻ എന്റെ സന്തോഷമാണ്. എന്റെ ശേഷിക്കുന്ന ജീവിതത്തിലെ അത്താണിയും സാന്ത്വനത്തിന്റെ സ്രോതസ്സുമാണ്. ഞങ്ങൾ സ്ത്രീകൾക്ക് പുറത്തുപോയി കായികാധ്വാനം നടത്തുക സാധ്യമല്ലല്ലോ. എന്റെ കുട്ടിയാണ് കിണറിൽനിന്ന് വെള്ളം കോരി കൊണ്ടുവരുന്നത്. അങ്ങാടിയിൽ നിന്ന് അത്യാവശ്യ സാധനങ്ങൾ വാങ്ങി വീട്ടിലെത്തിക്കുന്നതും അവനാണ്. ഇതും ഇതുപോലുള്ള മറ്റനേകം കാര്യങ്ങളും ചെയ്തുതരുന്നത് അവനാണ്. പക്ഷേ, അവന്റെ പിതാവ് അവനെ എന്നിൽനിന്ന് അടർത്തിെയടുക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയാണ്. ഇതെങ്ങനെ ഞാൻ സഹിക്കും?" അവർ നിശ്ശബ്ദമായി വിതുമ്പി. പ്രവാചകന്നും സങ്കടം നിയന്ത്രിക്കാനായില്ല: "സോദരീ… കരയരുത്. അല്ലാഹു നിങ്ങളുടെ പ്രയാസങ്ങൾക്ക് പരിഹാരമുണ്ടാക്കുക തന്നെ ചെയ്യും."

ആ വനിത അൽപം ഗൗരവത്തിൽ തുടർന്നു: "ജീവിത പങ്കാളിയുടെ നഷ്ടം തന്നെ വലിയ ദുഃഖമല്ലേ? അതിനു പുറമെ, എന്റെ പൊന്നു മോനെ എന്നിൽനിന്ന് വേർപ്പെടുത്താനാണ് അയാൾ ഉദ്ദേശിക്കുന്നത്. ദൈവദൂതരേ, എന്റെ സ്നേഹഭാജനമാണ് ഈ മകൻ. (അവന്റെ ശിരസ്സിൽ കൈ ചലിപ്പിച്ച്) പ്രവാചകരേ, എന്റെ ഉദരം അവന്റെ വിശ്രമകേന്ദ്രമായിരുന്നു. എന്റെ മാറിടം അവന്ന് കസ്തൂരി സുഗന്ധമുള്ള തുകൽ സഞ്ചിയായിരുന്നു. എന്റെ മടിത്തട്ട് അവന്ന് കൊച്ചു കുടിലായിരുന്നു. വ്യഥിതയും ദുഃഖിതയുമായ ഞാൻ ഈ ആഘാതം എങ്ങനെ സഹിക്കും! പ്രവാചകരേ, കുട്ടിയുടെ പിതാവ് താങ്കളുടെ ഈ സദസ്സിൽ തന്നെയുണ്ട്. എന്റെ അവകാശവും എന്റെ അത്താണിയുമാവേണ്ട ഈ കുട്ടിയെ എന്നിൽനിന്ന് തട്ടിപ്പറിക്കരുതെന്ന് ഞാൻ താങ്കളെ സാക്ഷിയാക്കി അഭ്യർഥിക്കുകയാണ്."

"നിങ്ങൾ ഇരുവരും നറുക്കെടുപ്പിലൂടെ കുട്ടിയുടെ സംരക്ഷണോത്തരവാദിത്വ പ്രശ്നത്തിൽ അന്തിമ തീരുമാനമെടുക്കുക. ആർക്കനുകൂലമായാണോ നറുക്ക് വീഴുന്നതെങ്കിൽ അതാണ് ദൈവിക തീരുമാനമെന്ന് ഉറപ്പിക്കുകയും ചെയ്യുക." ലോകാനുഗ്രഹിയായ നബിതിരുമേനി ദമ്പതികളോട് തന്റെ നിർദേശം മുന്നോട്ടുവെച്ചു.
"ദൈവദൂതരേ, ആ കുട്ടി എന്റെതാണ്. അവൻ എന്നോടൊപ്പമാണ് താമസിക്കുക. മറ്റാർക്കും അവനെ വിട്ടുകൊടുക്കുന്ന പ്രശ്നമില്ല. അവനെക്കൂടാതെ എന്റെ ജീവിതം സ്വസ്ഥവും സന്തോഷകരവുമാവുകയില്ല"- കുട്ടിയുടെ പിതാവ് അൽപം രോഷത്തോടെ പ്രതികരിച്ചു.

"ദൈവദൂതരേ, ഇതൊരിക്കലും നടക്കുകയില്ല… ഞാനാണ് അവനെ കഷ്ടപ്പെട്ട് പാലൂട്ടി വളർത്തിയത്… ഒരുപാട് പ്രതീക്ഷകളോടെ…. അവൻ എനിക്ക് എല്ലാ നിലയിലും ആശ്രയം ആവുമെന്ന ആത്മവിശ്വാസത്തോടെ."

പ്രവാചക നയനങ്ങൾ നനഞ്ഞു കുതിർന്നു. അവിടുന്ന് അൽപനേരം മൗനിയായി. മാതാപിതാക്കളുടെ കണ്ണുകൾ പ്രത്യാശയോടെ കുട്ടിയിൽ ഉടക്കി; കാതുകൾ പ്രവാചകനിലും - പ്രവാചക കോടതിയുടെ തീരുമാനം സശ്രദ്ധം ശ്രവിക്കാനായി.
പ്രവാചകൻ കുട്ടിയെ ശ്രദ്ധിക്കുകയായിരുന്നു. ആകാംക്ഷാപൂർവം രക്ഷിതാക്കളുടെ സംവാദം ശ്രവിക്കുകയായിരുന്ന അവൻ ഇരുവരെയും നിരീക്ഷിക്കുന്നു. സ്നേഹാധിക്യത്തോടെ മാതാവിനെയും ബഹുമാനാദരവുകളോടെ പിതാവിനെയും ഇടവിട്ട് നോക്കുന്നു.

പ്രവാചകൻ കുട്ടിയുടെ നേരെ നോക്കി പറഞ്ഞു: ''മോനേ, ഇത് നിന്റെ വാപ്പ; അത് ഉമ്മയും. ഇരുവരും നിനക്ക് വേണ്ടപ്പെട്ടവരും പ്രിയങ്കരരും. ഇരുവരും നിന്നോട് അഗാധ സ്നേഹമുള്ളവർ. അവരിൽ ആരുടെ കൈ പിടിക്കാനും നിനക്ക് പൂർണ സ്വാതന്ത്ര്യവും അധികാരവുമുണ്ട്."

ഒട്ടും ചിന്തിക്കാൻ നിൽക്കാതെ അവൻ സ്വസ്ഥാനത്തുനിന്ന് എഴുന്നേറ്റു രക്ഷിതാക്കളെ രണ്ടു പേരെയും മാറി മാറി നോക്കി. അവരാകട്ടെ അവനെ മാറോട് ചേർക്കാൻ ആകാംക്ഷയോടെ നിൽക്കുകയാണ്. അവൻ നേരെ മാതാവിന്റടുത്തേക്ക് നടന്ന് അവരുടെ കരം ഗ്രഹിച്ചു. l
('റോഷൻ സിതാരെ' എന്ന കൃതിയിൽനിന്ന്‌. മൊഴിമാറ്റം: എം.ബി അബ്ദുർറശീദ് അന്തമാൻ)