"എനിക്ക്‌ നഷ്ടപ്പെട്ടത്‌
വെറുമൊരു മധുവിധു
ഞാന്‍ നേടിയെടുത്തതോ
സ്വര്‍ഗരാജ്യവും."
കമല സുരയ്യ

സമൂഹത്തിന്റെ ഭൗതികാസക്തികളോട് മനം മടുത്ത് ഹിറയിൽ മൗനത്തിലിരിക്കുമ്പോഴാണ് മുഹമ്മദിന് ഖുർആനിന്റെ വെളിച്ചമിറങ്ങുന്നത്. ധ്യാനമാണ് അത് വഹിക്കാനുള്ള കരുത്ത് പ്രവാചകന് നൽകിയത്. ശബ്ദത്തിനു സാധിക്കാത്തത് മൗനത്തിനു കഴിയും. ശരീരംകൊണ്ട് നേടാൻ കഴിയാത്തത് ആത്മാവിനെകൊണ്ട് സാധിക്കും. വീണ്ടുമൊരു അനുഗൃഹീതമാസത്തിന് ആയുസ്സ് സാക്ഷിയാവുമ്പോൾ നമ്മുടെ ഭാണ്ഡത്തിൽ നാമെന്തൊക്കെയാണ് നിറച്ചിരിക്കുന്നത്? നിങ്ങൾ നടന്നുവന്നാൽ ഞാൻ ഓടി വരും എന്ന കാരുണ്യത്തിന് എന്താണ് നമ്മുടെ കൈയിൽ പകരമുള്ളത്?

"നോമ്പുകാരന് രണ്ട് സന്തോഷങ്ങളുണ്ട്: നോമ്പ് തുറക്കുമ്പോഴുള്ളതാണ് ഒന്ന്. രണ്ടാമത്തെത് തന്റെ നാഥനെ നേരിൽ കണ്ടുമുട്ടുമ്പോഴാണ്" (ബുഖാരി) എന്നാണ് നബിവചനം. അസ്തമയം വരെ അന്നപാനീയങ്ങളുപേക്ഷിച്ച് ഒടുവിൽ, മഗ്‌രിബ് ബാങ്കിന്റെ ആദ്യ വചനം കേൾക്കുമ്പോൾ ആദ്യത്തെ ഇറക്ക് പച്ചവെള്ളം ആമാശയം വരെ കുളിർപ്പിച്ചു ഇറങ്ങിച്ചെല്ലുന്നതിന്റെ സുഖം നോമ്പെടുത്തവർക്കറിയാം. ദുനിയാവിന്റെ മോഹക്കാടുകളിൽനിന്ന് ഇറങ്ങിനടന്ന്, ഒരു ആയുസ്സ് മുഴുക്കെ കാത്തിരുന്ന് ഏറ്റവുമൊടുവിൽ ഒരു സത്യവിശ്വാസി തന്റെ റബ്ബിനെ കാണുന്നതിനെ നോമ്പ് തുറക്കുന്നതിനോടാണ് റസൂൽ (സ) സമീകരിച്ചിരിക്കുന്നത്. അല്ലാഹുവിനെ നേരിൽ കാണുമ്പോലെ ഒരു അനുഭൂതി ഓരോ നോമ്പിനൊടുവിലും വിശ്വാസിക്ക് ലഭിക്കണമെന്നാണ്. അല്ലാഹുമ്മ ലക സ്വുംതു - 'അല്ലാഹുവേ, നിനക്ക് വേണ്ടിയാണ് ഞാൻ നോമ്പെടുത്തത്' എന്ന് നാവുകൊണ്ട് ഉരുവിടേണ്ടൊരു വെറും വാക്കല്ല, ഹൃദയം കൊണ്ട് ഉറപ്പിക്കേണ്ടതാണ്.

ആത്മാവും ശരീരവുമാണ് മനുഷ്യൻ. അതുപോലെ തന്നെ ഇബാദത്തുകൾക്കും ബാഹ്യവും ആന്തരികവുമായ വശങ്ങളുണ്ട്. ശരീരംകൊണ്ട് ഇബാദത്തിന്റെ ബാഹ്യമായ കർമങ്ങൾ ചെയ്താൽ അവ പൂർണമാവുകയില്ല. ആത്മാവുകൊണ്ട് അതിന്റെ ആന്തരിക വശങ്ങളെയും തൊടാൻ നമുക്ക് സാധിക്കേണ്ടതുണ്ട്. ആത്മാവ് സമർപ്പിക്കപ്പെടുന്നുവെങ്കിൽ മാത്രമേ ശരീരത്തിന്റെ സമർപ്പണത്തിന് അർഥമുള്ളൂ.
അന്നപാനീയങ്ങളുപേക്ഷിച്ചാൽ അതിനെ നോമ്പ് എന്നു വിളിക്കാം. അല്പം കൂടി കടന്ന് സ്വഭാവത്തെയും സംസാരത്തെയും സൂക്ഷിച്ചാൽ അതിനെ നല്ല നോമ്പെന്ന് വിളിക്കാം. പക്ഷേ, നോമ്പ് ഏറ്റവും ഉന്നതമായ, പൂർണമായ ഒരു അനുഭവമായി തീരണമെങ്കിൽ നമ്മൾ അതിനെ ദൈവ സാമീപ്യത്തിന്റെ വഴിയായി മനസ്സിലാക്കേണ്ടതുണ്ട്. റമദാനായതുകൊണ്ട് നോമ്പെടുക്കലല്ല. അല്ലാഹുവോടുള്ള അതിരറ്റ ഹുബ്ബിനാൽ നമ്മുടെ സമയത്തെ, ശരീരത്തെ, വിശപ്പിനെ, ഇച്ഛകളെ, കാമത്തെ അവനു മുന്നിൽ നാം സമർപ്പിക്കുകയാണ്. ദൈവമേ, നിന്നെക്കാൾ പ്രിയമുള്ളതൊന്നുമില്ലയീ അടിമക്കെന്ന് നമ്മളൊരു മൗന പ്രഖ്യാപനം നടത്തുകയാണ്. കാരുണ്യത്തിന്റെ ചിറകുകളാൽ അവൻ നമ്മെ വാരിപ്പുണരാൻ ഓടി വരികയാണ്.

ഇബ്‌നു അറബി(റ)യും നോമ്പിനെ മൂന്ന് തരമായി വിഭജിക്കുന്നുണ്ട്: സ്വൌമുല്‍ ആം, സ്വൌമുന്നഫ്‌സ്, സ്വൌമുല്‍ ഖല്‍ബ്. കർമശാസ്ത്രപരമായ എല്ലാ വിധ ഘടകങ്ങളെയും ഉള്‍വഹിക്കുന്നതാണ് സ്വൌമുല്‍ ആം, ശാരീരിക പ്രേരണകളെ അകറ്റിനിര്‍ത്തുന്ന വ്രതമാണ് സ്വൌമുന്നഫ്‌സ്, ദൈവസാമീപ്യം കൊതിച്ചു ഹൃദയംകൊണ്ട് നിർവഹിക്കുന്ന സ്വൌമുല്‍ ഖല്‍ബ് ആണ് മൂന്നാമത്തേത്. വയറുകൊണ്ട് നോമ്പെടുക്കാൻ എല്ലാവർക്കും സാധിക്കും. ഹൃദയംകൊണ്ടുള്ള നോമ്പാണ് നമ്മുടെ ലക്ഷ്യമെങ്കിൽ അതിനു വേണ്ടി നാം നിരന്തരം പരിശ്രമിക്കേണ്ടതുണ്ട്. സമർപ്പണത്തിലൂടെ മാത്രം ലഭിക്കുന്ന ആത്മധന്യതയാണ് നോമ്പിലൂടെ നമ്മൾ തേടിക്കൊണ്ടിരിക്കേണ്ടത്.

"ആദമിന്റെ മക്കളുടെ എല്ലാ കർമവും അവനു വേണ്ടിയുള്ളതാണ്, നോമ്പ് ഒഴികെ. നോമ്പ് എനിക്കുള്ളതാണ്. അതിന് പ്രതിഫലം നൽകുന്നത് ഞാനാണ്." എന്ന് അല്ലാഹു പറഞ്ഞതായി ഹദീസിൽ കാണാം (ബുഖാരി, മുസ്‌ലിം). എല്ലാ സൽക്കർമങ്ങള്‍ക്കും പ്രതിഫലം നൽകുന്നത് അല്ലാഹുവാണ്. പക്ഷേ, നോമ്പിന് അവൻ പ്രത്യേകമായി തരുമെന്നാണ്; വിശേഷ ദിവസങ്ങളിൽ പ്രിയപ്പെട്ടൊരാൾ ഒരു പ്രത്യേക സമ്മാനം നല്കുമ്പോലെ. മറ്റൊരു ഇബാദത്തിനെ കുറിച്ചും ഇത്ര സമ്മോഹനമായൊരു വാഗ്ദാനം അല്ലാഹു നല്‍കിയിട്ടില്ല. അതിലുപരി, മറ്റെല്ലാ ആരാധനാ കര്‍മങ്ങളും അല്ലാഹുവിനുള്ളതു തന്നെയാണെങ്കിലും ‘നോമ്പ് എനിക്കുള്ളതാണ്’ എന്ന് പ്രത്യേകം എടുത്തുപറയുന്നതിലൂടെ അതിശക്തമായ ഒരു ഉടമസ്ഥാവകാശം അല്ലാഹു സ്ഥാപിക്കുന്നുണ്ട്.

നോമ്പ് മനുഷ്യനെ പീഡിപ്പിക്കുന്നുവെന്നാണ് നിരീശ്വരവാദികളുടെ വാദം. നോമ്പ് മനുഷ്യനെ ക്ഷീണിപ്പിക്കുകയല്ല, ഉന്മേഷഭരിതനാക്കുകയാണ് ചെയ്യുന്നത്. അത് ജീവിതത്തെ അല്പം കൂടി നിറപ്പകിട്ടുള്ളതാക്കുന്നു. ശരീരം വിരക്തിയെയും ആത്മാവ് ധന്യതയെയും പ്രാപിക്കുന്നു. ജീവിതാനന്ദം അതിന്റെ ഏറ്റവും വിശുദ്ധമായ രീതിയിൽ നമ്മെ തേടിവരുന്നു. മനുഷ്യന്റെയുള്ളിലെ വന്യമൃഗത്തെ മെരുക്കിയെടുക്കുകയാണ് റമദാൻ. കരുണയും ആർദ്രതയും സ്നേഹവും ദയയുമുള്ളൊരു മനുഷ്യൻ ഉള്ളിൽനിന്ന് ഊറിവരുന്നത് നമുക്ക് തെളിഞ്ഞു കാണാനാകും.

പുണ്യ റസൂൽ (സ) അബൂദർറി (റ)നെ ഉപദേശിക്കുന്നുണ്ട്: "പ്രിയപ്പെട്ട അബൂദർറേ, പാഥേയമൊരുക്കുമ്പോൾ നീ മൂന്ന് കാര്യങ്ങൾ ഉറപ്പുവരുത്തുക. ഇരുട്ടിലെ നമസ്കാരം; അത് നിന്റെ ഖബ്റിലെ വെളിച്ചമാകും. കൊടും വെയിലുള്ള പകലിലെ നോമ്പ്; അത് മഹ്ശറിൽ നിന്റെ തണലാകും. ഒരു ഹജ്ജ്; അത് നിന്റെ ജീവിത ലക്ഷ്യം നിർണയിക്കും." ശരീരത്തിന് സാധിക്കുന്ന പോലെ ഇബാദത്ത് ചെയ്യലല്ല, ദൈവത്തെ പ്രീതിപ്പെടുത്തുന്ന രീതിയിൽ ജീവിക്കാൻ ശരീരത്തെ പരിശീലിപ്പിക്കുകയാണ് വേണ്ടത്.

നോമ്പിന് പ്രത്യക്ഷ ഭാവങ്ങളൊന്നുമില്ല. ആരെയും ഒന്നും കാണിക്കാനില്ല. ചെയ്യാനോ ചൊല്ലാനോ ഇല്ല. നോമ്പ് നോമ്പുകാരനും അവന്റെ റബ്ബിനും മാത്രമറിയുന്നൊരു രഹസ്യമാണ്. നോമ്പെടുക്കുമ്പോൾ നമുക്കും അല്ലാഹുവിനുമിടയിൽ മറ്റാരുമില്ലല്ലോ. അല്ലാഹുവിനെ ഏറ്റവും പ്രിയപ്പെട്ട സുഹൃത്തായി കണ്ടു തുടങ്ങാൻ പറ്റിയ നേരം റമദാനാണ്. അവനോട് സ്വകാര്യം പറഞ്ഞു തുടങ്ങാൻ വേറൊരു തടസ്സവുമില്ലാത്ത സമയം. ഒന്നുകിൽ ഒരു സൽക്കർമം, അല്ലെങ്കിൽ പശ്ചാത്താപത്തോടെയുള്ളൊരു ഏറ്റുപറച്ചിൽ, അതുമല്ലെങ്കിൽ ജീവിതത്തെ കുറിച്ച സുപ്രധാനമായൊരു തീരുമാനം- രഹസ്യം എന്തുമാവാം. അല്ലാഹുവിന്റെ കൂടെ ജീവിക്കാൻ ഒരു കാരണമുണ്ടായിരിക്കലാണ് പ്രധാനം. അവനു മാത്രമറിയുന്ന സ്വകാര്യ സൽക്കർമങ്ങൾകൊണ്ടാണ് നാം നമ്മെ സ്വയം അടയാളപ്പെടുത്തേണ്ടത്. മറ്റാരെയും അറിയിക്കാതെ ആ നിർവൃതി ദൈവത്തോട് മാത്രം പങ്കിടുന്ന അനുഭൂതി തീർച്ചയായും മനസ്സ് നിറയ്ക്കും. ദൈവത്തോട് മിണ്ടുന്നത് കുറയുമ്പോഴാണ് അവനൊരുപാട് ദൂരെയാണെന്ന് നമുക്ക് തോന്നാൻ തുടങ്ങുന്നത്.

റമദാൻ ക്ഷമയുടെ മാസമാണ്. ക്ഷമയുടെ പ്രതിഫലം സ്വർഗവും. അതിവേഗത്തിലോടുന്നൊരു കാലത്താണ് നമ്മൾ ജീവിക്കുന്നത്. പിറകിലായിപ്പോകുമെന്ന ആധിയിൽ കാലത്തോട് മത്സരിച്ചോടുകയാണ് മനുഷ്യർ. അനുഭവങ്ങൾക്കും അനുഭൂതികൾക്കും പ്രസക്തിയില്ലാതായ ലോകത്തിരുന്നാണ് നമ്മൾ റമദാനിനെ സ്വാഗതം ചെയ്യുന്നത്. ഈ റമദാനിൽ നമുക്കൊന്ന് ഗിയര്‍ ഡൗൺ ചെയ്യാം. നമസ്കാരശേഷം ഇത്തിരി നേരം മുസ്വല്ലയിൽ തന്നെയിരുന്ന്, ആയത്തുകളെ നിർത്തി നിർത്തി വായിച്ച്, അവന്റെ അനുഗ്രഹങ്ങൾക്ക് ഖൽബ് നിറയെ ഹംദ് ചൊല്ലി, ഇത്തിരി പതുക്കെ പോയിനോക്കാം. എത്ര കർമങ്ങൾ ചെയ്തു എന്നതല്ല, ചെയ്ത കർമങ്ങളിൽ എത്ര മാത്രം നിങ്ങളുണ്ടായിരുന്നു എന്നതാണ് ചോദ്യം. സുരയ്യ പാടുന്ന പോലെ, ദുനിയാവ് തരുന്ന മധുവിധു നഷ്ടപ്പെട്ടാലെന്താണ്, നമുക്ക് ലഭിക്കാനുള്ളത് സ്വർഗരാജ്യമാണല്ലോ!

ടാഗോറിന്റെ ഒരു കവിത ഇങ്ങനെയാണ്:
"ആയിരം മോഹങ്ങൾ സാധിച്ചു തരാൻ നിന്നോട് ഞാൻ അപേക്ഷിച്ചു. അവയെല്ലാം നിഷേധിച്ചു കൊണ്ട്, ദൈവമേ, നീയെന്നെ കാത്തു രക്ഷിച്ചു."
മനുഷ്യന്റെ ജീവിതാഭിലാഷങ്ങൾ മുഴുവൻ ഒരു കാരക്കച്ചീളിലേക്ക് ഒതുക്കുന്നുണ്ട് നോമ്പ്. ആ ഭാരമില്ലായ്മയെ ഉള്ളുകൊണ്ട് ആഘോഷിക്കാനുള്ള പുറപ്പാടാണ് നാം നടത്തേണ്ടത്. l

"മുഹമ്മദിന് ഭ്രാന്തിളകിയോ? ഇതെന്ത് വിഡ്ഢിത്തമാണ് ഇയാൾ പറയുന്നത്?" നബി (സ) പരസ്യ പ്രബോധനം തുടങ്ങിയ കാലമാണ്. ഖുറൈശികളെല്ലാം നബിയുടെ വിരുന്നിൽ കൂടിയിരിക്കുന്നു. എങ്ങും പുച്ഛം നിറഞ്ഞ മുറുമുറുപ്പ്. അത് പതിയെ പരിഹാസത്തിലേക്ക് വഴിമാറിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ഒരാൾ പോലും പ്രവാചകനെ അംഗീകരിക്കുന്ന മട്ടില്ല.

പെട്ടെന്നതാ ഒരു പത്തു വയസ്സുകാരൻ എണീറ്റ് നിൽക്കുന്നു: "അല്ലാഹുവിന്റെ ദൂതരേ, താങ്കൾക്കൊപ്പം ഞാനുണ്ട്. അങ്ങയുടെ ദൗത്യത്തിൽ ഞാനിതാ പങ്കുചേർന്നിരിക്കുന്നു. ശത്രുക്കളോട് ഞാൻ പോരാടും, എന്റെ വാൾ അങ്ങയെ സംരക്ഷിക്കും." ഉറച്ച ശബ്ദം. ദൃഢനിശ്ചയമുള്ള മുഖം. ആ പയ്യന്റെ പേര് അലിയ്യിബ്്നു അബീ ത്വാലിബ് എന്നായിരുന്നു. നബി സദസ്സിൽനിന്ന് എഴുന്നേറ്റു നിന്നു: “അലീ, നീ എന്റെ പോരാളിയാണ്.” റസൂൽ (സ) അഭിമാനപൂർവം ഖുറൈശികൾക്ക് മുന്നിൽ അവനെ ആലിംഗനം ചെയ്തു.

പ്രവാചകന്റെ ദൗത്യം ജാഹിലിയ്യത്തിനെ തുടച്ചു നീക്കലാണ്. അറേബ്യയെ കീഴ്മേൽ മറിച്ചിടുന്നതിനെക്കാൾ കടുപ്പം കൂടിയ പണി. കളിപ്രായം കഴിഞ്ഞിട്ടില്ലാത്ത ആ കൊച്ചു പയ്യൻ അവിടെ എന്തു ചെയ്യാനാണ്! പക്ഷേ, റസൂൽ (സ) അവനെ ചേർത്തുപിടിച്ചു. അവന്റെ ഇസ് ലാം സ്വീകരണം അംഗീകരിച്ചു. ആ ബാലനെ കാലം എവിടെ എത്തിച്ചുവെന്ന് നമുക്കറിയാം. ഇസ് ലാമിന്റെ നാലാം ഖലീഫയോളം ചരിത്രം പാടിയും പറഞ്ഞും ആഘോഷിച്ച മറ്റാരാണുള്ളത്! കുഞ്ഞുങ്ങളെ പരിഗണിക്കേണ്ടതെങ്ങനെയാണെന്ന് പ്രവാചകൻ നമ്മെ ഓർമിപ്പിക്കുകയാണ്.

പാരന്റിങ് എന്ന വാക്ക് നമുക്കിപ്പോൾ സുപരിചിതമാണ്. സോഷ്യൽ മീഡിയ നിറയെ പാരന്റിങ് ടിപ്പുകളാണ്. ട്രെൻഡിങ് ബ്ലോഗുകളിൽ മിക്കതും ചർച്ച ചെയ്യുന്നതും ഈ വിഷയം തന്നെ. കുഞ്ഞുങ്ങളെ വളർത്തുന്നതിനെ കുറിച്ചു കൃത്യമായി പഠിപ്പിക്കപ്പെടുന്ന രക്ഷിതാക്കളുടെ ആദ്യത്തെ തലമുറയാണ് നമ്മൾ. പാരന്റിംഗിന്റെ ഇസ് ലാമിക മാനങ്ങളെ കുറിച്ചു പഠിക്കുമ്പോൾ നബി (സ) പ്രായോഗിക തലത്തിൽ കുഞ്ഞുങ്ങളുമായി ഇടപെടുന്ന നിരവധി ഉദാഹരണങ്ങൾ കണ്ടെടുക്കാനാവും. ഏത് കാലത്തെയും ഏത് തലമുറയെയും നേരിടാനുള്ള കരുത്ത് പ്രവാചകാധ്യാപനങ്ങളുടെ സവിശേഷതയാണല്ലോ.

നാം അഭിമുഖീകരിക്കുന്നത് ആൽഫ ജനറേഷനെയാണ്. 2010-നു ശേഷം ജനിച്ച കുട്ടികളെയാണ് പൊതുവെ ആൽഫ ജനറേഷൻ എന്നു വിളിക്കുന്നത്. കഴിഞ്ഞുപോയ തലമുറകളുമായി പൊതുവെ സാമ്യതകളില്ലാത്ത, തീർത്തും പുതിയ സവിശേഷതകളുള്ള മനുഷ്യരാണവർ. തൊട്ടു മുന്നിലെ തലമുറയുടെ കുട്ടിക്കാലമല്ല ആൽഫയുടേത്. ‘നിയന്ത്രിക്കാൻ കഴിയാത്തവർ' എന്നാണ് നമുക്ക് അവരെ കുറിച്ചുള്ള ധാരണ. യഥാർഥത്തിൽ അവർ നിയന്ത്രണം ആവശ്യമില്ലാത്തവരാണ്. ലോകത്തെ കുറിച്ചും ചുറ്റും നടക്കുന്ന സംഭവങ്ങളെ കുറിച്ചും വളരെ നേരത്തേ ബോധവാന്മാരാവുന്നുണ്ടവർ. ടെക്നോളജിയെ പഠിക്കുന്ന അതേ താൽപര്യത്തിൽ അവർ ഇസ് ലാമിനെയും ധാർമിക മൂല്യങ്ങളെയും ഉൾക്കൊള്ളുന്നുണ്ട് എന്ന് ഉറപ്പ് വരുത്തുകയാണ് മുസ് ലിം രക്ഷിതാക്കൾ എന്ന നിലക്ക് നാം ചെയ്യേണ്ടത്. പത്തുവയസ്സുകാരൻ അലിക്ക് നബി (സ) കൊടുത്ത പരിഗണന തീർച്ചയായും നമ്മുടെ മക്കളും അർഹിക്കുന്നുണ്ട്.

ഒരിക്കൽ നബി (സ) ഒരു സദസ്സിലിരിക്കെ ആരോ ഒരാൾ അൽപം പാനീയം കൊണ്ടുവന്നു. റസൂൽ (സ) ആദ്യം കുടിച്ചു. പിന്നീട് സദസ്സിലേക്ക് നോക്കി. വലതു വശത്ത് ഒരു കുട്ടിയാണുള്ളത്. ഇടതു വശത്ത് വൃദ്ധരായ ആളുകളും. "ആദ്യം ഈ ഉപ്പാപ്പമാർക്ക് കൊടുക്കാൻ നീ സമ്മതം തരുമോ?" റസൂൽ കുട്ടിയോട് ചോദിച്ചു. "ഇല്ല റസൂലേ, അങ്ങയുടെ അടുത്തുനിന്ന് എനിക്ക് കിട്ടേണ്ടത് ഞാൻ മറ്റാർക്കും കൊടുക്കില്ല"- അവൻ വിട്ടുകൊടുത്തില്ല. പ്രവാചകൻ പാനീയപാത്രം കുട്ടിയുടെ കൈയിൽ കൊടുത്തു. അവൻ കുടിച്ചതിനു ശേഷം അത് ഇടതു വശത്തേക്ക് കൈമാറി. പ്രവാചകൻ ഒരു കുട്ടിയോട് സമ്മതം ചോദിക്കുക, അവൻ അത് നൽകാതിരുന്നപ്പോൾ അവൻ പറഞ്ഞതിനനുസരിച്ച് പ്രവർത്തിക്കുക എന്നതൊക്കെ നമ്മെ സംബന്ധിച്ചേടത്തോളം അത്ഭുതമാണ്. മുതിർന്നവരുടെ തീരുമാനങ്ങളിൽ ജീവിക്കേണ്ടവരാണ് കുട്ടികൾ എന്നാണ് നമ്മുടെ വാദം. കുഞ്ഞുങ്ങൾക്കും അവകാശങ്ങളുണ്ടെന്നും അവരോട് നീതിപൂർവം പെരുമാറണമെന്നും ഹസൻ - ഹുസൈനുമാരെ തോളിലേറ്റി അവരുടെ വലിയുപ്പ ലോകത്തെ പഠിപ്പിക്കുന്നു.

ശുദ്ധ പ്രകൃതിയിലാണ് കുട്ടികൾ ജനിക്കുന്നത്. രക്ഷിതാക്കളാണ് അവരുടെ ആദ്യത്തെ അധ്യാപകരും വിദ്യാലയവും. നമ്മളെ കണ്ട് അവർ ജീവിതം പഠിക്കുന്നു. അവരെ ഏറ്റവും നല്ല മനുഷ്യരായി രൂപപ്പെടുത്തിയെടുക്കേണ്ട ചുമതല ധാർമികമായും സാമൂഹികമായും നമുക്കുണ്ട്. പുതു തലമുറയുടെ മേൽ മുതിർന്നവർക്ക് ആധിപത്യം കുറവാണ്, അത് വളരെ പ്രകടവുമാണ്. മുതിർന്നവർ പറയുന്നതെല്ലാം ശരിയാണെന്ന ധാരണയൊന്നും ആൽഫ ജനറേഷനില്ല. ഉപ്പ പറഞ്ഞത് തെറ്റാണെന്ന് അവർ ഗൂഗിൾ നോക്കി നമ്മെ തിരുത്തും. ഉമ്മ പറഞ്ഞുകൊടുക്കാത്ത കാര്യങ്ങൾ അവർ സെർച്ച് ചെയ്ത് കണ്ടുപിടിച്ചോളും. അവരുടെ കൗമാരവും യുവത്വവും എങ്ങനെയാവുമെന്ന് നമുക്ക് പ്രവചിക്കാൻ പോലും പറ്റാത്തത്ര വേഗത്തിലാണ് അവരും അവരുടെ കാലവും സഞ്ചരിക്കുന്നത്. അവർ പതിവുകളിൽനിന്ന് മാറിനടക്കാൻ ധൈര്യമുള്ള, മറുചോദ്യങ്ങൾ ചോദിക്കാൻ പ്രാപ്തിയുള്ള മനുഷ്യരാണ്. അവരെ മനസ്സിലാക്കുകയും ബഹുമാനിക്കുകയും ചെയ്യുക എന്നത് വളരെ പ്രധാനമാണ്.

ഉമൈറിന്റെ നുഗൈറിനെ കുറിച്ചു കേട്ടിട്ടില്ലേ? കൊച്ചുകുട്ടിയായിരുന്ന അബൂ ഉമൈറിന് ഒരു കിളിയുണ്ടായിരുന്നു. അവൻ അതിനെ നുഗൈര്‍ എന്ന് വിളിച്ചു. റസൂൽ (സ) അബൂ ഉമൈറിനെ കാണുമ്പോഴൊക്കെ നുഗൈറിനെ കുറിച്ചു തിരക്കുമായിരുന്നു. അവൻ അത്യാവേശത്തോടെ കിളിക്കുഞ്ഞിനെ കുറിച്ച് നബിയോട് വാചാലനാവും. ഒരിക്കൽ ഉമൈറിന്റെ മുഖത്ത് സങ്കടം നിറഞ്ഞു കണ്ടപ്പോൾ റസൂൽ അവനോട് നുഗൈറിനെ കുറിച്ചന്വേഷിച്ചു. "നുഗൈര്‍ മരിച്ചു പോയി റസൂലേ"- അവൻ വിതുമ്പിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു. റസൂൽ (സ) അവന്റെ അടുത്തിരുന്നു അവനെ തലോടി ആശ്വസിപ്പിച്ചു. അവന്റെ ദുഃഖമകറ്റുന്ന വർത്തമാനങ്ങൾ പറഞ്ഞു. അബൂ ഉമൈറിനു സന്തോഷമായി.

കുട്ടികളെ കരുണയും ആർദ്രതയുമുള്ളവരാക്കി വളർത്തേണ്ടത് അനിവാര്യമാണ്. അത്രക്കൊന്നും മനസ്സലിവില്ലാത്ത കാലത്താണ് അവർ വളരുന്നത്. ടാബ്ലറ്റ് പൊട്ടിപ്പോയോ, കമ്പ്യൂട്ടർ കേടുവന്നോ സങ്കടപ്പെട്ടിരിക്കുന്ന ഉമൈറുമാർ നമ്മുടെ വീട്ടിലുമുണ്ട്. കുട്ടികളുടെ പ്രശ്നങ്ങൾ അവരുടെ കണ്ണുകൊണ്ട് കാണാൻ പരാജയപ്പെട്ടു പോവുന്ന രക്ഷിതാക്കളാകരുത് നാം. റസൂൽ (സ) ചെയ്തത് നോക്കൂ. ഉമൈറിന് സങ്കടം വന്നപ്പോൾ നബി അവന്റെ ഉറ്റ സുഹൃത്തായി. ആ കുഞ്ഞു ഹൃദയം വേദനിച്ചപ്പോൾ കൂടെ വേദനിച്ചു നബി.

അതേ സമയം, കുട്ടികളെ അമിതമായി ലാളിക്കുന്നത് നബിയുടെ രീതിയായിരുന്നില്ല. തെറ്റുകൾ അപ്പപ്പോൾ തന്നെ തിരുത്തിയിരുന്നു പ്രവാചകൻ. സകാത്തിന്റെ സ്വത്തു വകകളിൽ പെട്ട ഒരു ഈത്തപ്പഴം പേരക്കുട്ടിയായ ഹസൻ (റ) എടുത്തു കഴിച്ചപ്പോൾ കുട്ടിയുടെ വായിൽ കൈയിട്ട് പ്രവാചകൻ അത് എടുത്തുകളഞ്ഞിട്ടുണ്ട്. സകാത്തിന്റെ സ്വത്ത് ഉപയോഗിക്കൽ നബിക്കോ കുടുംബത്തിനോ അനുവാദമില്ലാത്തതുകൊണ്ടായിരുന്നു അങ്ങനെ ചെയ്തത്. അല്ലാഹുവിനെ സൂക്ഷിക്കണമെന്നും സുജൂദുകൾ അധികരിപ്പിക്കണമെന്നുമൊക്കെ വിവിധ സന്ദർഭങ്ങളിൽ റസൂൽ തന്റെ ചുറ്റുമുള്ള കുട്ടികളെ ഉപദേശിക്കുന്നതായി കാണാം.

നമ്മുടെ കുട്ടികൾക്ക് എല്ലാം വിരൽത്തുമ്പിൽ ലഭ്യമാണ്. അവിടെ ശരിയിലേക്കും തെറ്റിലേക്കും പോകാനുള്ള സാധ്യത സമമാണ്. സത്യമെന്ന് തോന്നിപ്പിക്കുന്ന നുണകളും നീതിയെന്ന് തോന്നിപ്പിക്കുന്ന അക്രമങ്ങളും തിരിച്ചറിയാൻ നമ്മുടെ കുട്ടികളെ പരിശീലിപ്പിക്കേണ്ടതുണ്ട്. അവരെ ആകർഷിക്കുന്ന ആശയങ്ങൾ നമ്മളും വിശാലാർഥത്തിൽ പഠനവിധേയമാക്കണം. അടുത്തിടെ കാനഡയിൽ LGBTQ എജുക്കേഷൻ പോളിസിക്ക് എതിരായി നടന്ന സമരത്തിന്റെ തലവാചകം 'ഞങ്ങളുടെ കുട്ടികളെ വെറുതെ വിടൂ' (Leave Our Kids Alone) എന്നായിരുന്നു. വിദ്യാഭ്യാസ സ്ഥാപനങ്ങളിലൂടെയും പുസ്തകങ്ങളിലൂടെയും സിനിമകളിലൂടെയും സാമാന്യവത്കരിക്കപ്പെടുന്ന സത്യാനന്തര നുണകളെ ചെറുത്തുനിൽക്കാൻ കുട്ടികൾക്ക് മതിയായ ധാർമിക അടിത്തറ നമ്മളാണ് ഉറപ്പ് വരുത്തേണ്ടത്.

റസൂലിന്റെ കുട്ടികളോടുള്ള സമീപനരീതികളും മനഃശാസ്ത്രപരമായ ഇടപെടലുകളുമൊക്കെ മോഡേൺ പാരന്റിംഗിന്റെ തിയറികൾ മുൻനിർത്തിയാണ് പഠിക്കേണ്ടത്. നൂറ്റാണ്ടുകൾക്കപ്പുറത്തുനിന്ന് നമ്മുടെ അറിവില്ലായ്മയുടെ ഇരുട്ടറകളിലേക്ക് വെളിച്ചം കൊണ്ടുവരികയാണ് തിരുദൂതർ. ആൽഫ ജനറേഷനെ വളർത്താൻ പറ്റില്ല എന്നാണ് പറയാറ്. അവരോടൊപ്പം വളരലാണ് ഒരേയൊരു വഴി. അതുകൊണ്ട് വളരാൻ തന്നെ തീരുമാനിക്കുക. മക്കളുടെ ഏറ്റവും നല്ല സുഹൃത്തുക്കളാവുക. വീടിനെ അവരുടെ ഏറ്റവും പ്രിയപ്പെട്ട ഇടമാക്കുക. നമ്മുടെ മക്കളെ അലിവും അറിവുമുള്ള മനുഷ്യരാക്കാൻ പ്രവാചകന്റെ മാതൃകകൾ നമ്മെ വഴിനടത്തട്ടെ. അവരുടെ ഹീറോ എപ്പോഴും റസൂലുല്ലാഹി തന്നെയാവട്ടെ. l